Het Blauwe Licht

H.60 De knispelstallen

Gezamenlijk liepen ze verder. Hier waren ze dan, in de knispelstallen.

Kaya wist nog steeds niet precies wat Knispels waren, maar ze wist dat ze daar snel genoeg achter zou gaan komen.

Met een aardig hoog tempo hadden ze door de gangen gelopen en nu waren ze dan eindelijk aangekomen op de plek van bestemming. Meteen liep de grond, die in eerste instantie nog hard en van steen was geweest, over in een oppervlak dat bedekt was met stro.

Het stonk er een beetje, maar niet naar een geur zoals die in normale stallen hing. Nee, dit rook iets muffiger en iets scherper...
Zoekend keek Kaya om haar heen om te zien wat zich in deze stallen bevond, maar tot nu toe zag ze niets, alleen een aantal hoge hopen stro.

"Is dit het...?" Vroeg ze na lang om haar heen gekeken te hebben.
"Wacht maar..." Zei Ethan terwijl hij naar een van de grote hopen stro liep. Voorzichtig maakte hij een opening in een van de hopen en tastte er met zijn hand in. Wat was hij aan het doen?

Verbaast keken Kaya en Nori naar hoe Ethan in het stro aan het graven was en klikkende geluidjes met zijn mond maakte.
Even kwam Nori dichter naar Kaya toe en fluisterde in haar oor: "Is hij gek geworden ofzo...?"
Kaya haalde haar schouders op, maar zei niets. Gespannnen wachtte ze af.

Even schrok ze. Zag ze daar nou iets uit de hoop stro steken? Het leek wel een soort snuit of zoiets? Zouden dit de Knispels zijn waar Ethan het eerder over had gehad?

Al snel kwam ze erachter dat ze gelijk had. Nieuwsgierig stak er een kop met kraaloogjes en een spitse snuit uit het stro. Het leek we een beetje op de kop van een rat, maar dan net iets anders.

Zodra het beest zijn hoofd door de opening had gestoken, deed Ethan een stap achteruit en lokte hij het beest verder naar buiten. Al snel zette het de eerste stapjes naar buiten. In eerste instantie leek het wat bang en verlegen, maar toen Ethan hem liefelijk over zijn bol aaide kwam hij al snel verder naar buiten en begroette hij Kaya en Nori ook met een vriendelijke kopstoot.

Nori deinste in eerste instantie achteruit toen het wat vreemd uitziende wezen dichterbij kwam, maar accepteerde hem al snel.

Kaya bekeek hem ook nogeens goed. Het wezen zag er inderdaad een beetje vreemd uit. Als je alleen de kop zou zien, zou je denken dat het een rat was, maar nee, daar was het wezen net iets te groot voor. Het wezen was minstens vijf keer zo groot als Kaya zelf. Ook had het kleine zwarte kraaloogjes, een spitse snuit en een paar kleine oortjes die je deden denken dat het een rat was. Maar als je dan weer zou kijken naar de rest van het lichaam zou je wel anders denken. Het wezen had grijs met zwart en witte gevlamde haren over zijn hele lichaam. Ook zag het lichaam er erg gespierd uit en liep aan het einde uit in twee volle eekhoornstaarten. Maar dat was nog niet hetgene dat haar het meeste opviel, nee. Achter op de gespierde rug van het wezen zaten een paar gevederde zwarte vleugels. Ook de achterpoten van het beest leken erg op de poten van een vogel, de voorpoten leken uiterst geschikt voor graafwerk.

"Dus dit is wat je bedoelde met een knispel?" Vroeg Kaya terwijl ze dichterbij hem ging staan en voorzichtig over zijn vleugels streelde.

"Helemaal correct!" Zei hij met een grote glimlach waarna hij naar Nori keek.
Nori stond nog steeds een beetje afgezonderd van Kaya, Ethan en de Knispel. Aan haar houding kon Ethan wel zien wat er aan de hand was. Met een klein knikje seinde hij haar dichterbij te komen, maar ze weigerde. Voorzichtig deed ze een stapje achteruit, Nori, de meid die normaal bijna nergens bang voor was had het nu even benauwd.

Kaya bleef bij de Knispel staan terwijl Ethan naar Nori toeliep, haar bemoedigend aankeek en vervolgens voorzichtig haar handen vastpakte. Kaya deed alsof ze niets zag, maar stiekem had ze het vanaf het begin al wel door gehad.