Het Blauwe Licht

H.32 Een gevaarlijke klimtocht

"Zou ik naast u plaats mogen nemen, jonge prins?" Klonk een zachtaardige stem vanonder de zwarte kap.

Ethan keek de mysterieuze persoon die zojuist op het hof was gearriveerd verbaast aan. De persoon was hem gevolgd...

"T...-tuurlijk... " Sprak Ethan, even vergeten dat hij antwoord moest geven op de gestelde vraag.

Voorzichtig nam de mysterieuze persoon naast Ethan plaats in het warme zand. De zon was ondertussen al aan het ondergaan.

Ethan bekeek de persoon eens goed. Aan de lichaamsbouw, de zachtaardige stem en de manier van bewegen van de persoon kon Ethan opmaken dat het waarschijnlijk een vrouw moest zijn....

stil staarde de vrouw naar de ondergaande zon. Ethan ontdekte een lange zwarte pluk haar die onder de kap vandaan kwam.

"Het spijt me, maar wie bent u, en wat komt u hier doen?" Durfde Ethan de vrouw te vragen.

De vrouw lachte. "Geen zorgen nieuwsgierige jonge prins! U zult er snel genoeg achter komen."

Ethan keek de vrouw bedachtzaam aan. Hij merkte plots dat hij in de diepblauwe ogen van de vrouw staarde.
Snel wende hij zijn blik af, en staarde vlug naar de ondergaande zon.

Het was stil, het enige geluid dat te horen was was het ruizen van de wind en het geluid van het zeewater dat rustig zijn golven op het strand liet spoelen.

*
Behendig was Marth over de grote stukken puin heen gekomen. Hij stond nu recht voor de reusachtige muurschildering.

Marth keek eens goed en ontdekte dat er een zwaard vastzat in het hart ♥ van de prins die afgebeeld was op de muurschildering.

Het zwaard zat hoog, heel hoog. Zo hoog dat Marth er onmogelijk bij zou kunnen komen...

Maar hij liet zich hierdoor niet wegjagen. Hij moest en zou dat zwaard uit het hart trekken!

Met deze gedachte in zijn hoofd begon Marth dan ook aan een gevaarlijke klimtocht. Het schijnsel werd steeds feller en feller.

Marth kon doormiddel van de stukken puin een aardig eindje omhoog klimmen, maar al snel was de stapel met puin niet hoog genoeg meer om bij het zwaard te komen.....
Als hij nou nog maar een klein stukje omhoog kon klimmen...

Plotseling viel Marths oog op een stuk steen dat uit de muur stak.
Even verderop nog een, en nog iets verder zag hij nog meer uitstekende stukken steen!

Als hij deze te pakken zou kunnen krijgen, zou hij zichzelf gemakkelijk omhoog kunnen treken.

Zo ver hij kon rekte hij zich uit om het stuk steen te pakken te krijgen.

Helaas kon hij er net niet bij...
Hij moest springen.

Marth wist niet of de heuvel van puin zijn gewicht nog zou kunnen houden als hij er met een klap op terecht zou komen...
Hij had dus maar één kans....

Als hij mis zou grijpen en op de heuvel van puin terecht zou komen was er een erg grote kans dat deze in zou storten....

Marth had geen keus. Hij moest of op goed geluk springen, of het opgeven en weer helemaal terug gaan.

Marth besloot dat opgeven nu geen optie was, hij was nu zo dichtbij.

Zijn keuze was hierbij dan ook gemaakt:
Hij zou springen.

*
Kaya's situatie begon steeds benauwder te worden. Nog steeds straalde het amulet een benauwde hitte uit.

"Wat moeten we doen?!" Riep Nori bezorgd tegen het boek.
{"Geen idee! Maar er staat vast wel een spreuk op een van mijn bladzijden die kan helpen!"} Sprak het boek vastberadener dan hij eigenlijk echt was...

"Wil je dat ik een spreuk opzoek?!" Riep Nori onzeker. Ze was niet echt een grote fan van magie... Ze vond het maar gevaarlijk en onvoorstelbaar. Je wist nooit of een spreuk goed zou gaan of niet...

De enige Magie waar Nori verstand van had was genezingsmagie. Voor de rest wist Nori niet echt iets van magie.

Aangezien Kaya in een vreemde toestand was, ging Nori ervan uit dat een simpele genezingspreuk niet goed genoeg zou zijn...

{"Snel, zoek een goede spreuk op! We hebben niet veel tijd meer!"}
Onzeker bladerde Nori door het boek. Ze wist niet goed welke spreuk ze nou precies moest hebben...

"Welke spreuk moet ik gebruiken...?" Vroeg Nori zenuwachtig aan het boek.

Even was het stil, het boek dacht diep na...
{"Spreuk 732 zou wel eens kunnen werken... Maar spreuk 272 zou ook wel eens goed kunnen werken..."}

"Spreuk 732...? " Herhaalde Nori. Dat kwam haar bekend voor...
Vlug zocht Nori spreuk 732 op. Het was een erg lastig uitziende genezingspreuk...

{"Toe dan! Doe het!"} Drong het boek aan.
Nori las de spreuk voorzichtig in haarzelf op. Vervolgens Herhaalde ze de woorden zachtjes.

Ze sloot haar ogen en sprak met luidde stem:

-------------------------------------------------------------
Hallo leuke lezers!
Wooow! Dit was hoofdstuk 32 al weer!

Zeg eens, wat vinden jullie er tot nu toe van?
Er zijn al vele mysteries in dit verhaal, en er zullen er snel nog meer bij komen!
Maar maak je geen zorgen, ze zullen allemaal worden opgelost!

Ik heb dit verhaal lang geleden al uitgedacht, helaas kan ik me sommige dingen niet helemaal precies meer herinneren...

Nou ja, genoeg gekletst!
Op naar het volgende hoofdstuk!