Just Another Story

CHAPTER FOURTEEN

CHAPTER FOURTEEN

<Terrence’s POV>

“So? Be my date?” I looked at her with hopeful eyes.

Nakatitig lang siya sa akin. She’s thinking. Ganyan siya eh.

Naghintay lang ako hanggang magsalita siya. Then, finally...

“Do I have a choice?” Oww. I did not expect that. Does that mean na ayaw niya? :(

“Well... ahm, you can of course.. say no. But you know, you still need to come.. as my assist – ”

“Sssshhh..” nilagay niya ‘yung index finger niya sa lips ko para patigilin ako sa pagsasalita.

Nagulat ako, syempre. Muntik na nga akong magpalpitate. Hahaha. Yan ata, so far, pinakaintimate na ginawa niya. Para sa akin ah, kasi mukhang wala lang naman siguro ‘to sa kanya.

“May sinabi ba akong ‘no’? or something na ayaw ko?” Tama ba naririnig ko?

“You mean..?”

“I mean like.. yes, I’ll go with you as your d-date?” This made me smile. BIG TIME! :)))))

“Really?!” Wala na akong pakialam kung obvious na ako masyado. I’m just happy.

“Yep.”

******

 <Gwen’s POV>

Woooh. Homebound. Super busy sa work. Iba talaga pag busy boss mo, nagiging busy ka na lang din. Pero okay na din ata ‘yun. At least, late na akong nakakauwi. After kasi nung nangyari.. haiii..

*flashback*

“Itigil mo na nga to..” Naiinis kong sabi. “Wag mo na akong biruin, okay?”

“Sino namang may sabing nagbibiro ako?” Waaaa ~ >.<

“Bakit ba kasi?” T.T

“Nagseselos ako.” Pabulong niyang sabi. Joke time talaga ‘to. Pero bakit parang seryoso siya?

“Ano? Akala mo naman maniniwala ako.” Matatawa na sana ako. Pero mukhang nagsasabi siya ng totoo.

“Gwen..” First time niya ako tinawag sa pangalan ko. Mas bumilis tuloy tibok ng heart ko. >.<

“I like you..” Anong sabi niya? Wait. Baka mali na naman ang narinig ko. He likes me? Eh alam ko na ‘yun. Diba nga kaya kami magkasundo? Diba nga kaya kami parang magkapatid na? Ibang ‘like’ ba minimean niya?

“Just stop this, okay?!” I tried to push him using my hand. Pero nahawakan niya kamay ko.

Nilapit niya lips niya sa lips ko. My gosh! Ang lapit talaga.

“I really like you, Gwen.” OMG! >.< Pinikit ko na lang eyes ko.

Tapos hinalikan niya ako. Sa cheeks. OO. Sa cheeks lang. Kala ko.. Whatever. Haii. Then lumabas na siya ng kwarto. Ang bilis bilis pa rin ng tibok ng puso ko. Nanghina ako. Napaupo na lang ako sa floor. Ano ba iniisip niya? T.T

*end of flashback*

Mas okay talaga kung lagi akong busy. Di pa kasi kami nakakapag-usap after nung nangyari. Awkward nga eh. Pag nagkakasalubong nga kami dito sa bahay, para kaming magnet na parehong positive pole. Pag nagkakalapit, bigla na lang nagrerepel. Gets niyo? Naiimagine niyo ba?

Alam ko na mang di  ko ‘to maiiwasan forever. Pero.. kung di pa siya ready na kausapin ako, I think di pa rin ako ready.

♪♫Nothing in life holds more power than your smile. I can’t describe it, even harder to define.

Ooh! Ringtone ko ‘yun ah. Saan na ba ‘yung phone ko?

Your breath, it soothes me.. your smile, it moves me.. ♪♫

♪♫Gotta move in.. closer to you now.

No, nothing can come between us. No, nothing can separate us. No, can ever break us apart… ♪♫

Ayun! Nahanap ko din. Oh? Bakit siya tumatawag?

“Hello?” Di siya sumasagot.

“Hellooooo?? Terrence? You there?” Wala pa rin. Weird.

“Yoooohoooo? May tao ba?” Kaloka. Tatawag tapos di magsasalita.

“Hello? Ibaba ko na ha. Wala ka naman atang sasabihin. By –  ”

“Wait! Wag mo ibaba.” Oh! Andyan naman pala siya.

“Andyan ka naman pala. Bakit ba di ka nagsasalita?”

“Ahh. Kasi.. di ko kasi alam ang sasabihin ko eh.”

“Ehh? Ba’t ka pa tumawag?” Joke much talaga.

“Aray! Parang ayaw mo naman atang tumawag ako.”

“Haha! Sira! Syempre, masaya ako.” Oh? Masaya nga ako na tumawag siya. Nakangiti na nga ako. :)

“Talaga?” Mukhang timang nito.

“Oo na! So ano nang sasabihin mo?” Kulet lang.

“Hindi ko… I really don’t know.”

“Hihihihi.” Did I just giggle? Joke naman kasi talaga siya eh. Wala naman palang sasabihin.

“Yan ba ang way ng pagtataray mo sa akin sa phone?” Ewan ko sa’yo!

“Ikaw! Nakakainis ka. Di na nga kita sinusungitan.” Pout lips.

“Haha. Biro lang. Ikaw talaga, di ka na mabiro.”

Ganun lang. Nag-usap lang kami ng kung anu-anong bagay. Di ko na napansin ang time. Most of the time, tawa lang ako ng tawa. Di ko nga napansin na pumasok pala si Billy sa room ko..

“Gwenny..” natigilan ako.

Tumigil din sa pagsasalita si Terrence. Narinig niya siguro na may tumawag sa pangalan ko.

“Pwede ba tayong mag-usap?” Well, di ako prepared dito. T.T