MEI'S POV
Lumaki nang lumaki, bumilog nang bumilog ang mga mata ko. Umawang nang umawang ang aking bibíg, nagtubig nang nagtubig ang lawāy ko dahil sa view na bumalandra sa aking paningin.
Ang init!
Lumunok ako nang dumapa si John Henry at nang-aakit ang mga matang nakatitig sa akin.
May suot siyang cap.
Sumilay ang kanyang pilyong ngiti.
Ang hot ng soon to be invadër ko!
💪(Image deleted)💪
Humagod ang tingin ko sa kabuuan niya.
Oh lalala, ang likod.
Ang sëxy ng likod!
At ang puwët, kita ko ang puwët. nakakagigíl!
Huhuhu, ano ba itong iniisip ko. Dapat nga kabahan ako, ei.
Kasi i-invade na niya ang Bataan ngayon.
Walang sali-salitang naghínang ang mga mata namin. Hindi ko alam kung gaano katagal. Basta hindi ako nagbawi ng tingin. Nakikipaglabanan ako sa kanya ng mahalāy na titigan.
Kung ang klase ng tingin niya sa akin ay nanghuhúbad, ako nama'y humahaplōs sa kanyang batōk at humihímas sa kanyang likōd pababa at pababa pa.
Nagtitili ako sa kaloob-looban ko nang bigla siyang tumihaya at sumandig sa headboard ng kama.
"Huwag! Huwag mong takpan!!!"
Ang lakas ng halakhak niya dahil sa sinabi ko.
Oh no!
Sa isip ko lang dapat sinabi yon eh.
Pero nasabi ko nang malakas.
Hinila niya kasi ang puting kumot at itinakip sa gitnang bahagi ng kanyang katawan.
💪(image deleted)💪
"As you wish, Pocky."
Nakangising sabi niya at inihagis ang kumot tapos bigla siyang tumayo mula sa pagkakahiga sa kama.
Feeling ko slow-motion ang bawat hakbang niya. At itong pares ng makasalanan kong mga mata, hindi na maalis-alis sa pagkakatitig doon sa tumitirīk na .... na....oh my!
Hindi yan pipino, huh. Mas higit pa.
Pero bakit ganun? Mas ninenerbyus pa yata ang kanyon niya kaysa sa akin.
Ewan kung dinadaya lang ako ng mga mata ko. Pero para kasing nanginginíg ang kanyang malaking ano. Kanyon.
Last time na nakita ko ang ano niya, I mean yong kanyon,
2 years ago pa.
Kaya sobrang nagtataka ako. Bakit ang bilis naman yatang tumalāba at hùmaba?
Bakit ang bōōbs ko, hanggang ngayon ang liit pa rin?
Parang kulang na kulang sa sustansiya kaya parang cochinta pa rin.
"Pocky, nagustohan mo ba?"
"Ang alin?"
"Ito."
"Alin nga sabi?"
"Ito nga, Pocky."
"Iyan ba? Iyang kanyon mo na, na parang bagong sibol na kabute ang dulo?"
Ang macho ng dating ng kanyang halakhak.
"Itong buong katāwan ko na hùbad, Pocky. Hindi lang ang kanyon ko."
Kanyon. Yan ang tawag niya sa kanyang ano kaya nakasanayan ko na rin. Ayaw niya ng baril kasi masyado raw maliit kumpara sa kanyon. At hindi lang yan, once na nagpaputōk daw, sobrang intënse.
"Ah. Akala ko kasi yong ano."
Ang ganda ng katawan ni John Henry ko. Certified poging maskulado.
Pero namagneto lang kasi ang mga mata ko doon sa bandang yon. Kapansin-pansin naman kasi.
Siyempre nasa gitna kaya center of attraction.
"Am I hōt?"
Inilapit niya ang hùbad niyang katawan at hinawakan ang expōse kong balikat.
"Ay! Napasô ako!"
Ang lutong ng kanyang halakhak. Macho at malandìng halakhak na bumubuhay sa behave kong cells na gusto na ring lumandi.
BINABASA MO ANG
MORE THAN A MOUTHFUL
Romans"Don't be jealous, Pocky. That was nothing. I'm a man. Normal lang na maglaro ako minsan. Ine-enjoy ko na ang natitirang mga araw ng pagiging binata ko." Niyakap niya ako mula sa likuran pero binaklas ko ang mga braso niya. "Selosa." Tila nang-aasar...
