"Don't be jealous, Pocky. That was nothing. I'm a man. Normal lang na maglaro ako minsan. Ine-enjoy ko na ang natitirang mga araw ng pagiging binata ko."
Niyakap niya ako mula sa likuran pero binaklas ko ang mga braso niya.
"Selosa."
Tila nang-aasar...
(I dedicate this chapter to all Filipinos abroad.)
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
3 years, 11 months and 24 days later...
Admiralty Conference Center 1804, 18/F, Tower 1, Admiralty Centre, Hongkong
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHEQUI'SPOV
"Boring, boring, boring, boooring! Hindi pa ba sapat na nakapagdonate ako ng HKD 95,000? Kailangan pa ba nating um-attend sa boring na seminar and workshop na gaya nito? Buti sana kung seminar tungkol sa eròtic sèx pòsitions. Pero hindi, kitten. Tema pa lang inaantok na ako. Empowering Domestic Workers Through Relevant Knowledge, Understanding and Skills to Better Protect Themselves From Labour Rights Violations? Huwag na tayong tumuloy. Magkulong na lang tayo sa flat natin at ako mismo ang magseminar sayo sa kama."
Nahampas ko ng malakas si Dan sa braso. Kahit kailan napaka-vulgar niya. Kanina pa nagrereklamo kaya late na kami ng 15 minutes.
"Kailangan, Dan. Para alam mo kung saan mapupunta ang donasyon mo! Nagdonate ka nga pero wala kang alam ni kahit katiting tungkol sa PINION! Pareho kaming volunteers dito ni Mei kaya umayos ka!"
"Baka mapagkamalan akong bakla, kitten. Ako lang yata ang lalaking napadpad dito." Nakangusong sabi niya nang hatakin ko siya papasok sa conference hall.
Sabi na nga, late na talaga kami.
"Si Mei ba 'yan? Bakit ang tino naman yata. O kakambal?" Lihim akong napangiti sa tinuran ni Dan. Awang ang bibig niyang nakatingin sa speaker.
"Quiet. Makinig kang mabuti." Sabi ko at ganun din ang ginawa ko.
"When a Filipino woman leaves her family to work abroad, she knows it will be years before she will see her parents, siblings, boyfriend, husband and children (if she's married.) Sometimes, despite the pending years of separation, there are no teary-eyed, last minute goodbyes at the airport. Why? It's simply because farewells are risky and not to be indulged in. It will allow guilt to set in. Sometimes, goodbye, in any form, is too painful. Some of you who are here did not want your kids to come and see you off. Because you knew they would just cling to you and you would just end up crying. How could you ever leave them?"
