MORE THAN A MOUTHFUL

Chapter 32- Second Sploóge (Prelude)

Sobrang haba kaya hinati ko sa dalawang chapter. Saka na yung title. Wala akong maisip. Antok na kasi ako.
Good night!

MEI'S POV

Katahimikan.
Yan ang naghari matapos humupa ang inît ng aming katawan. Magkatabi kami ngayon na nakaupo sa mahabang sofa. Tantiya ko, may isang talapakan kaming pagitan.
Tila nagpapakiramdaman kung sino ang unang babasag sa katahimikan.

So ganito lang pala yun? Matapos marating ang langit, walang kibuan? Ni walang yakapang mangyayari?

I took a frustrated déep breath. I can say that the hārdest part about being single is not being able to cuddle someone.
Curled in his arms, drifted in and óut of sleep.

Akala ko, matapos naming magtalîk, yayakapin niya ako kagaya ng dati. He's going to whisper sweet words to me. Pero hindi ganun ang nangyari. Bumalik siya sa pagiging distant and cold.
Hmp, kung ganito ang gusto niya, fine. Tutal, nakuha ko na naman na ang gusto.

"I know you're waiting for this."
Maya't maya'y sabi niya. Pinanindigan ko ang hindi pagkibo. Nagpanggap ako na parang wala akong narinig.

"Old habits die hard."
Umusog siya palapit sa akin. And to my surprise, niyakap niya ako.
Isinandig niya ang ulo ko sa dibdîb niya. Naramdaman kong lumapat ang baba niya sa tuktok ng ulo ko. Mahigpit na nakapalibot ang mga braso niya sa aking katawan. Nakaramdam ako ng galak sa inakto niya.
I felt that he knew the things I wasn't saying out loud. Or namis niya lang din ang ginagawa namin dati matapos ang pagtatalîk? Sabi nga niya, old habits die hard.

May parte sa aking kalooban ang nagsasabi na may sumisibol na pag-asa para bumalik siya sa akin. But my mind is saying that our chance is low.

Pilit kong isinantabi ang anumang bagay na gumugulo sa aking isipan. Saka ko na problemahin ang bukas.
This moment is what mattered. Bódy heat formed a bond between us that brought the rest of the world to its knees.

"How have you been, Mei Ann?"
He whispered so softly. Tila may bumara sa aking lalamunan dahil sa tanong niya. He still care. Maybe he is. O kaya'y gusto niya lang malaman kung naka-ilang relasyon na ako mula nang makipaghiwalay ako sa kanya?

I cleared the lump in my throat before answering.
"I've been single for almost 4 years now and I don't hate it."
Naramdaman kong mas lalong humigpit ang pagkakayapos niya sa akin. Hindi ko mawari kung natuwa or nasurpresa siya sa sinabi ko.
Totoo naman kasi. I don't hate being unattached for this long. Iisang lalaki lang naman kasi ang gusto kong makarelasyon. Iyon ang dahilan kung bakit wala akong boyfriend. Ayukong sumuong sa isang relasyon na napipilitan lang. Ayukong gumamit ng tao para lang makalimot. It isn't my thing.

"Really? How was it?"
He asked.

"It isn't a travesty. Chronic singledom isn't the worst thing that has plagued women of this generation. But sometimes it is hard as hell."

Silence.
Hindi na siya umimik. Medyo nakaramdam ako ng iritasyon. I want us to talk. Random things, anything under the sun, it doesn't matter. Basta may conversation lang. Kahit walang tulogan. At least, masusulit ang gabing ito. At least man lang, may magandang alaala akong babalik-balikan.

"As hard as hell? Why is that? You are financially stable."

I gritted my teeth. Hindi lahat ng bagay ay kayang ibigay o bilhin ng pera. As hard as hell, not because I don't feel validated, and it's not because I don't feel whole when I'm not in a relationship.

As härd as hell because I miss one thing in particular. Being tóuched by someone I really love. The intîmacy. The feeling of being cuddled by him.
Pero sasabihin ko ba sa kanya?
Am I going to tell him that despite being financially independent and career-oriented, I am not completely happy because I miss resting side-by-side with him? That I miss the feeling of his wärm brëath on my skin? I miss the feeling that the world took a long moment to slow down because he's beside me. And most of all, I miss the feeling that somehow, everything would turn out okay as long as we held each other.