"Don't be jealous, Pocky. That was nothing. I'm a man. Normal lang na maglaro ako minsan. Ine-enjoy ko na ang natitirang mga araw ng pagiging binata ko."
Niyakap niya ako mula sa likuran pero binaklas ko ang mga braso niya.
"Selosa."
Tila nang-aasar...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
MEI'S POV
John Henry Acosta ODB ARCHITECTURAL FIRM
Hindi ako kumurap for I don't know how long. Paulit-ulit ko itong binasa baka kasi namalikmata lang ako. Pero walang nagbago. Pangalan niya ang nakikita ko sa screen ng iPad.
I squeezed my eyes shut.
Flight or fight response hit me so hard. I tried to calm myself down. I tremble with fear and anxiety just by the sight of his name.
I hate having to feel this way. Bakit ako natatakot? Bakit ako kinakabahan? Bakit ako nakakaramdam bigla ng panghihina?
I felt normal before seeing his name. Sobra akong nawiwili kanina na makita ang ibat ibang designs ng mga sikat na architects sa iba't ibang panig ng mundo but now, I feel like I'm incapable to stand and walking around with a disability that no one understands. I get extremely restless, I start shaking my leg, and when I realized that I'm shaking my leg, I get angry and frustrated. Of my self. Of the situation. Of everything!
"Mei, I can see how stressed and worried you are. Why?"
"Did you know? A-alam mo ba na ang tinutukoy ni Danilo na partner niyang si John ay si Henry? Alam mo ba, Chequi?" May kalakip na panunnumbat ang tono ko.
"Hindi, Mei. Hindi ko alam. Kasi ni minsan, hindi ko pa na-meet sa personal ang mga kaibigan ni Dan lalo na ang tinutukoy niyang si Juan or John. At isa pa, noong pinatuloy ni Danilo si John sa flat namin, nandoon ako sa bahay ni Mommy sa Aberdeen kaya hindi ako nagkaroon ng chance na makita ang taong yun."
I took a deep breath. Naniniwala ako sa sinabi ni Chequi dahil kahit ako, ni minsan, hindi ko man lang nakilala sa personal ang palaging binabanggit ni Henry sa akin noon na singkit at Danreb.
What a small world! Napakaliit lang pala talaga ng mundo na ginagalawan naming apat.
Naramdaman ko ang biglang panunuyo ng aking lalamunan at palakas ng palakas na kabog ng dibdib ko.
Bakit ganito? Right now, I feel like there's this scent or a song that triggers a poignant memory. Or is it because the human mind is like a filing cabinet that efficiently stores memories with certain associations?
I can't help but think about him. About us. Ang mga pangyayari sa nakaraan.
How can I stop someone from having such an effect on me? What can I do to stop feeling like this? Bakit sa kabila ng lahat, nandito pa rin yong pakiramdam ng pangungulila?
The very thought that I might have to face him again, that I might accidentally bump into him, terrified me so much!
What would I do when it happened? What would I say to him? What would he say?
