By zostać Jedi|| Akademia Strażników

~24~ «Puszcza Śmierci cz.6»

Sam fakt, że przekroczyliśmy granicę nie wystarczył. Matka natura musiała to podkreślić za pomocą mgły, która zaczęła mącić obraz dookoła mnie.

- Czy tylko ja mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje? - zapytał cicho Anakin niespokojnym głosem.

- Człowieku. Zawsze, kiedy jest się w lesie, ma się wrażenie, że ktoś kogoś obserwuje. I kto tu teraz sika w majtki, co? - zapytałam ironicznie.

- Nie dyskutujcie, tylko wytężcie umysły - warknęła Luminara. - Dziecinada...

Zrobiło mi się głupio. Misja była w tym momencie najważniejsza, a ja się droczyłam, jak jakiś dzieciak ze Skywalkerem. Dobra. Do dzieła. Chcę już mieć to za sobą.

Nagle w oddali do moich uszu doleciało pohukiwanie sowy. Zawsze to źle wróży...

Po przekroczeniu blokady droga zniknęła, więc musieliśmy zdać się na własną orientację w terenie.

- Zaraz... - szepnął Obi-Wan. - Też to słyszycie?

Wytężyłam słuch. W dali usłyszałam śmiechy i odgłosy rozmów.

- Od kiedy duchy używają kamer? - zapytał Anakin, wskazując do góry.

Na gałęzi nad jego głową wisiał obracający się sprzęt z migającą na czerwono lampką.

- Szlag... - mruknęła Luminara. - W krzaki!

Rzuciliśmy się do ukrycia.

- Zdążyło nas zarejestrować - westchnął Kenobi. - Musimy coś z tym zrobić, bo inaczej...

Nie zdążył dokończyć zdania, bo Luminara skoczyła na pięcie, włączając przy tym miecz. Jednym, szybkim ruchem przecięła kamerę na pół. Odcięta część upadła z głuchym hukiem.

- Wiedziałam, że te całe duchy to jedno, wielkie oszustwo - mruknęła, przypinając rękojeść do pasa.

Patrzyliśmy się na nią z szeroko otwartymi oczami.

- Co? - zapytała. - Ruszajmy.

Zaczęliśmy się zbliżać do dźwięku rozmów. Za każdym razem głosy kilku mężczyzn były coraz bardziej wyraźne.

Skradaliśmy się, zgięci w pół po to, aby schować się za krzakami. Między gałęziami przebijały promienie bijące od ogniska. Kilka metrów od niego stał zaparkowany statek. Przy ognisku siedziało pięciu mężczyzn w czarnych, skórzanych kurtkach. Łowcy nagród... W rękach trzymali butelki alkoholu, śmiali się i przeklinali.

- Ale naiwina jest ta chołota z osady - jeden z nich zaśmiał się chrapliwym śmiechem.

- Tak! Normalnie interes życia! Haha.

- Te ich idiotyczne wierzenia... Steve! Buuu! Zaraz cię duchy ukarają za ten nikczemny plan... Patrz! Mam magiczny klucz! - pomachał przedmiotem zawieszonym na szyi.

- Morda, Patrick, bo się zesram ze strachu!

Rozległy się ich głośne śmiechy.

- Ej, chłopaki! - krzyknął ktoś ze statku. - Jedna kamera nie działa! Pewnie znowu wleciała w nią sowa, hehe... Niech ktoś to ustrojstwo naprawi!

- Ani kroku dalej, patałachy! - zawołała Luminara, kiedy nasza czwórka wyskoczyła z krzaka z włączonymi mieczami.
- Spokojnie - mężczyzna, który wyglądał na przywódcę powoli wstał.

- No, no, no. Tylko tego spróbuj! - pogroziła mu Luminara, widząc, że ławca sięga po blastera. - Dlaczego porywacie dzieci?! - krzyknęła donośnie. - Gadaj, śmieciu!

- Słucham? Jakie znowu bahory? Owszem. Kradniemy, ale po co niby potrzebne byłyby nam dzieci? Nawet za nie porządnego okupu nie dostaniemy, kobieto!

Luminara zmarszczyła brwi. Wyciągnęła rękę w jego stronę i zamknęła oczy. Wdarła się do jego umysłu.

- Ała! - zawołał mężczyzna.

- Na twoje szczęście mówisz prawdę - warknęła Mistrzyni. - To w takim razie gdzie są, do jasnej cholery, zaginione dzieci?!

- Bo ja wiem. A teraz jeśli możecie, spadajcie stąd. Chcemy wrócić na Coruscant, jeśli pozwolicie...

- Nie, nie pozwolimy - powiedział Obi-Wan. - Grzecznie oddacie to, co zabraliście.

- Oh, zanudzacie mnie - szef ziewnał. - Chłopcy, załatwcie ich!

Wszystko potem wydarzyło się strasznie szybko. Mężczyzna, który rozmawiał z Luminarą, wyciągnął broń i strzelił. Mistrzyni odbiła wiązkę lasera i rzuciła się na niego. W tym samym czasie ja podbiegłam do innego, który jeszcze nie zdążył się podnieść i spróbowałam wyrwać mu blster, którego trzymał w ręce. Strzelił, ale instynkt podpowiedział mi, co robić. Uniknęłam pocisku i uderzyłam go pięścią w twarz. Coś chrupnęło w jego nosie i osiłek stracił przytomność. Zajęłam się kolejnym. Wystarczyło go podciąć i runął jak długi. Następnie ogłuszyłam go kopnięciem.

Chwilę później wszyscy łowcy nagród byli nieprzytomni i związani, wpakowani do statku, którym zamierzali odlecieć.

- Wiecie, jedno mi nie daje spokoju... - jęknęłam. - Jak porwanie dzieci, to nie ich sprawka, to czyja?

Po moich plecach przebiegły ciarki. Zaczynałam już wszystko rozumieć.

- Duchy wcale nie dostały tych wszystkich darów i z ich gniewu wyszły wszystkie te porwania! - zawołałam, kiedy połączyłam fakty.

Mój wzrok padł na stary klucz, wiszący na szyi jednego z mężczyzn. Dopadłam przedmiot i urwałam go ze sznurka.
To ten klucz... Pasuje do skrzynki, która stała na półce w pokoju, w którym wcześniej spaliśmy!

Aż spociłam się z wrażenia. Już się domyślałam, co jest ukryte w tamtej skrzynce...

Dziękuję za kolejny tysiąc wyświetleń! Jesteście najlepsi. :-)
Miłego wieczoru i widzimy się w następnym... Chwila, chwila. Bym o czymś zapomniała...
Nominuję Alleuu

No cześć tu Susana! Już myślałaś, że się wykaraskasz, co?
Hahaha. Nie ma takiej opcji. *śmieje się z triumfem*
1. Jakie są 3 główne cechy Twojego charakteru?
2. Hmm... Żeby tak trochę pomęczyć... Ulubiony film? Książka? Piosenkarz/zespół?
3. Jaki jest ulubiony bohater opowiadań Alex-Sky? Proooszę. Powiedz, że jaaa... O:-)
4. Ulubiony bohater Star Wars?
5. Ile zamierzasz jeszcze napisać opowiadań? Bo czytałam i są fajne!
6. No i ostatnie... Kogo chciałabyś na Mistrza, gdybyś została Jedi?
To ja czekam na odpowiedzi! Papa! Wracam, żeby dokończyć misję...

Tak, tak. Idź już sobie Susano.
Ja też się żegnam. Do usłyszenia!