Burn the truth (NL)

Proloog

Juli 2018

De zon scheen fel in mijn rug als we in het park aan het wandelen waren. Langzaam voelde ik druppeltjes zweet op mijn rug vormen en godzijdank voor de zwarte shirt die de zweetvlekken verborg.

Mijn lippen namen een ontevreden vorm aan als ik krampen in mijn kalven voelde. "Samira, ik zweet als een gek door de hitte en ik heb krampen in mijn benen. Kunnen we naar huis gaan?"

Samira's staart zwaaide heen weer als zij in een comfortabele ritme aan het wandelen was. Haar wangen hadden een rode gloed, maar voor de rest zag ze er prima uit.

Ze rolde haar ogen. "Pff, Zara. Je zeurt te veel. Nog even. De dokter gaf aan dat minstens een half uur wandelen per dag heel goed is voor de baby." Ze wreef met een brede glimlach over haar opgezwollen buikje.

Ik liet een diepe zucht en keek om me heen.
Kinderen waren aan het spelen, jongeren aan het zonnen en ouderen zaten op de bankjes met elkaar aan het kletsen.

Als ik iemand voorbij zag joggen met een fles water in de hand, realiseerde ik me wat een dorst ik wel niet had. Ik kneep het lege fles water van frustratie.

Toen Samira een uur geleden plotseling voor mijn kamer stond, aangekleed in sport kleren en twee flessen water in de hand, kon ik mezelf wel op de kop slaan. "We gaan wandelen," meldde ze enthousiast en trok me het huis uit.

Ik had niet eens de tijd om me om te kleden.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik zou maar rustig aan doen, Samira. De baby kan er elk moment aankomen." Ik glimlachte kort naar haar buik "Hebben jullie al een naam voor haar bedacht?"

Samira grinnikte. "Mira."

Ik knikte tevreden. "Dat is een mooie naam. Origineel ook. Jij heb dat zeker bedacht, want mijn broer heeft geen creativiteit in zich."

Samira lachte. "Faid is zo slecht met namen bedenken. Hij kwam met de meest raarste namen."

Ik tikte mijn schouder tegen die van haar met een glimlach. "Ik geef hem wel punten voor het opzetten van de baby kamer."

Faid heeft zo veel tijd in de baby kamer gestopt wat tot een prachtig eindresultaat heeft geleidt. Hij werkt lange uren in zijn hotel en de tijd die hij overhield stopte hij in de baby kamer.

Samira knikte instemmend. "Daar heb je gelijk in. Ik kan niet wachten tot Mira ter wereld komt. Ik wil zoveel dingen aan haar leren en zoveel tijd met haar doorbrengen."

Samira had altijd al een kind gewild en het heeft haar en Faid jaren gekost tot ze zwanger werd. Enthousiasme die zij nu ervaart vanwege haar eerste baby is dan natuurlijk ook te begrijpen.

Ik kan dan ook niets anders doen dan mij zorgen om haar maken. Ik ben bang dat haar geluk van haar wordt afgenomen zonder genade.

We liepen het park uit en een tunnel in. De lichten waren gedimt en er was niemand te bekennen. Lege flessen bier lagen op de grond en gebruikte sigaretten waren met de voet gestompt.

Hoewel het een brede en korte tunnel was, drong een angstaanjagend gevoel naar binnen.

Ik versnelde mijn tempo en trok Samira met me mee de tunnel uit.

Zodra we de tunnel waren uitgelopen, liet ik een opgeluchte zucht.

Samira haakte onze armen aan elkaar en keek me geamuseerd aan. "Ontspan, Zara. Er is niemand in de beurt. Geniet van het weer en relax."

"Samira, ik denk dat het verstandig is om naar huis te gaan. Ik voel me onveilig." Ik rolde mijn rechterschouder licht van de spanning. "Waar zijn we überhaupt? Ik ben hier nog nooit eerder geweest."