Burn the truth (NL)

| 30*|

"Zara?" hoorde ik Imran vanachter me roepen. "Zara!"

Ik negeerde Imran's geschreeuw en liep de woonkamer in. Ik gooide mijn tas op de bank en versnelde mijn passen de trap op.

Tranen dreigden naar beneden te vallen, maar ik hield ze tegen.

Ik mag niet breken. Niet nu alles beter gaat.

"Zara." Met een ruk werd ik tegen het muur aangeduwd. Zijn handen hielden mijn polsen stevig vast als Imran me tegen de muur aanklemde. "Waar ben je mee bezig?"

Ik ontweek zijn ogen en stribbelde onder zijn greep. "Laat me gaan, Imran."

Hij verstrakte zijn greep. "Ik wil weten hoe ik je heb beledigd."

"Wat je wilt weten is niet relevant," snauwde ik hem af.

"Het is niet zo zeer wat ik wil, maar wat juist is." Hij kwam dichterbij staan en mijn adem stokte in mijn keel. "Je beschuldigt me ervan je te hebben beledigd. Ik heb het recht om te weten wat ik precies heb gedaan om je te beledigen."

"We zitten niet in de rechtbank," argumenteerde ik gedachteloos.

Zijn ogen waren opvallend, mijn favoriet aan hem. Zijn kaak was sterk, de rest van zijn gezicht was gestructureerd in harde lijnen. Zijn lichaam hield de mijne klem en domineerde onze ruimte, zonder dat hij het door had.

Het maakte me op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk.

Op mijn verzet, wierp hij me een blik toe die me tot op mijn botten koud maakte.

"Zara, wil je geen kinderen?" Zijn ogen doorboorde de mijne.

Ik uitte een frusterende zucht. "Nee, Imran." Mijn hart bonkte pijnlijk. "Nee." Een brok vormde in mijn keel. "Ik wil geen kinderen."

Hij verloste zijn greep om mijn pols in een seconde en zette een stap van me vandaan. "Waarom?"

Ik slikte de brok weg en keek op. "Daarom."

Imran schudde zijn hoofd niet overtuigd. "Dat is geen geldig reden."

Ik stapte van het muur en liep naar het raam in ons kamer. "Ik wil hier niet in discussie."

"Zara, je klinkt onlogisch," uitte Imran gefrustreerd.

Stilte overviel ons voor een moment.

Zijn bruingroene ogen keken me intens aan. "Ik wil kinderen, Zara."

Een brok vormde in mijn keel. "Die kan ik je niet geven, Imran."

Zijn mond viel open als hij me met ongeloof aankeek. "Kan of wil het niet geven?"

"Ik wil geen kinderen, Imran," gaf ik kil aan. Ik durkte mijn nagels in mijn handpalm. "Waarom begrijp je niet wat ik probeer te zeggen?" Mijn ogen keken hem smekend aan.

Hij schudde zijn hoofd humorloos en ging gefrustreerd met zijn handen in zijn haren.

Mijn vingers begonnen weer te trillen en mijn hart begon pijnlijk te verkrampen.

Ik moet weg. Ik moet hier vandaan.

Met mijn handen veegde ik ruw mijn tranen weg en liep de trap af. Ik opende de deur wat tot buiten leidde en versnelde mijn passen zonder om te kijken.

Adem in en adem uit.

----
[Zara - November 2018]

Ik hurkte door mijn knieën als ik weer overgaf in de emmer.

Dit was de zoveelste keer deze week.