Burn the truth (NL)

| 49 |

Ik zat gespannen op de bank. Mijn nagels tegen mijn handpalm gedrukt als ik naar de grond staarde.

"Zara, kijk me aan."

Ik hoorde hem naar me toe lopen en naast me hurken.

Ik keek de andere kant op.

"Zara." De toon die hij gebruikte liet de woede in me kalmeren. Zijn vingers hielden mijn kin rustig vast en draaiden me zijn kant op.

Ik slikte als zijn bruingroene ogen in beeld kwamen. Zijn schouders gezakt, haren door elkaar en ogen vol emotie.

Een miljoen gedachten gingen door mijn hoofd. Elkaar aan het achtervolgen. Elk gedachte vechtend voor een top spot.

Mijn mond was vergeten woorden te vormen.

Ik had hem voor het eerst na zes maanden weer gezien. Hij zag er hetzelfde uit. Alleen ruwer. Zijn baard was voller. Wallen zaten onder zijn ogen. Zijn ogen waren hun licht verloren.

"Ik wil geen ruzie met jou maken." Zijn stem klonk zachtjes en kalmerend. Ik voelde mezelf naar voren leunen.

Vingertoppen gleden over mijn buik en ik slikte. Mijn hartslag begon te versnellen. "Geef me een kans, Zara."

Dat liet de trans verbreken.

Waar ben je mee bezig, Zara?

Ik duwde hem van me weg, waardoor hij achterover viel en stond op.

Wat ben je aan het doen?

Ik zette mijn stappen richting het raam.

Ben je vergeten wat hij jou heeft aangedaan?

Stop.

Ik trok aan de kraag van mijn jurk. Snakkend naar lucht.

Adem in en adem uit.

Mijn ogen sloten zich dicht.

Adem in en adem uit.

Wanneer ik gekalmeerd was, keerde ik me om.

Hij stond voor de bank. Zijn schouders onderuitgezakt en ogen droevig als hij naar de grond staarde. Diep in gedachtes.

Ik voelde mijn hart breken.

Het duurde voor even voor hij zijn schouders rolde en rechtop ging staan. Zijn ogen flitsten mijn kant op.

"Je kan me niet uit de buurt van mijn kind houden, Zara." Ik schrok van de toon die hij gebruikte. Het klonk kil en gevaarlijk.

Voor het eerst, voelde ik me onveilig en geïntimideerd in Imran's aanwezigheid.

Hij zette een stap mijn kant op.

Bijtend op mijn lip, zette ik een stap terug. "B-blijf uit ons buurt," mompelde ik, de angst in mijn borst negerend.

"Het is ook mijn kind." Stap naar voren.

Stap naar achter. "Dat doet er niet toe."

"Ik heb recht op de baby." Stap naar voren.

"Die ben je verloren, toen ik erachter kwam dat je me had bespeeld," siste ik zijn kant op als mijn rug de muur raakte.

Bij zien van de korte afstand tussen ons, hief ik mijn hand om hem weg te duwen. Imran hield mijn pols echter vast en drukte  het tegen de muur.

"Ik heb jou bespeeld?" Hij liet een humorloze lach en kooide me tussen zijn armen. "Jij bent hier degene die mij heeft bespeeld. Een negatieve zwangerschapstest achterlaten, zodat ik niet zou denken dat je zwanger bent."

Ik had de test weggegooid..

Zijn adem prikte in mijn hals als hij naar voren leunde. Ik drukte mezelf dieper tegen het muur aan en hij verstrakte zijn greep om mijn pols.

"Imran, je doet me pijn," mompelde ik onder zijn greep en slikte.

"Ik doe jou pijn?" herhaalde hij sarcastisch. "Heb je enig idee wat ik de afgelopen maanden heb gevoeld?" Zijn ogen brandde fel.

Zijn ogen hielden iets donkers en gevaarlijk als ze recht in de mijne staarde. Het warme adem uit zijn mond bezorgde rillingen.

''Stop daarmee!'' Ik voelde mijn ogen prikkelen. "Stop met het verschuiven van de schuld. Ik ben geen relatie met een ander aangegaan terwijl ik getrouwd was. Ik ben geen neppe huwelijk gestart. Ik heb niet twee vrouwen aan één lijn gehouden." Ik duwde hem van me af. "En ik heb zeker niet mijn neppe vrouw zwanger gemaakt."

"Zara-"

Mijn ogen begonnen te tranen. "Je hebt me pijn gedaan, Imran." Mijn stem klonk gebroken. Ik plaatste zijn hand over mijn hart. "Je hebt het gebroken in duizenden stukjes. Jou elke dag aanzien, zal mij daaraan herinneren."

Imran hield mijn wang vast als zijn ogen me diep aankeken. "Laat me die herinneringen van je afnemen en samen nieuwe maken."

Ik zette een stap van hem vandaan en keerde mijn rug naar hem toe. "Dat gaat niet zo gemakkelijk."

"Wat wil je dat ik dan doen?" vroeg hij op een spottende toon. "Ik wil deel uit maken van de baby's leven."

Ik verstrakte mijn kaken. ''En wat als ik dat niet toelaat?''

"Dan zal ik een rechtszaak openen," antwoordde hij zelfverzekerd. Hij draaide zich naar me toe. Zijn ogen hard en toon vastberaden als hij zei, ''Ik wil mijn kind in mijn leven hebben. Met of zonder jou.''

Ik draaide me abrupt om en hield hem bij zijn arm vast. "Dat durf je niet."

"Onderschat me niet."