Burn the truth (NL)

| 67 |

Het was bijna half één in de nacht toen Rayan eindelijk besloot op te dagen. Hij begroette me met een luide "Schat, ik ben thuis." terwijl ik op de bank lag en in het niets staarde.

Camilla en Ela waren een paar uur geleden via de achterdeur gevlucht terwijl ik de bewaker afleide met lekkernij. Precies zoals gepland. Hopelijk zijn ze inmiddels bij tante Renée thuis, veilig en wel.

Rayan stak zijn hoofd in de woonkamer. "Sorry dat ik laat ben. Werk liep uit."

Het avondeten was zo goed als verpest, omdat hij me niet had verteld dat hij laat zou komen. 

Hij moet mijn norse gezicht hebben opgemerkt, want hij voegde er snel aan toe. "Ik hoop dat je niet boos bent."

Mijn snelle glimlach was nepper dan ooit.  "Natuurlijk niet."

Zijn blauwe ogen rolden naar de roze deur waar Ela de afgelopen dag verbleef. "Waar is Ela?" Weg. Ver hier vandaan.

Een brok vormde in mijn keel.

Leid hem af.

Ik duwde mezelf van de bank af en liep met tegenzin naar hem toe.

Hij sloeg zijn armen verrast om me heen.

Ik onderdrukte het verlangen om uit zijn omhelzing te wurmen en legde mijn hoofd tegen zijn borst.

Zijn vingers verstrengelden mijn haar en hij hield mijn hoofd achterover en staarde diep in mijn ogen. "Maak je geen zorgen. Ik zal jullie nooit verlaten."

Die woorden deden me ineenkrimpen van binnen. Ze hadden zoveel finaliteit voor hen. 

Zijn vingers streelden mijn wang en ik voelde walging opkomen. Niet kort daarna vonden zijn lippen de mijne.

Ik voelde tranen achter mijn oogleden prikkelen, maar ik hield me in.

Hou vol, Zara. Nog even. Nog heel even.

Alcohol en rook was wat ik proefde. De neiging om hem weg te duwen was sterk. Ik voelde me zo vies en waardeloos.

Ik was opgelucht toen hij niet verder ging.  "Ik heb al buiten gegeten. Laten we film kijken?"

Ondanks mijn knorrende maag, schonk ik hem een ​​automatische glimlach. "Okay."

Triest.

Hij trok me mee naar de bank en nam plaats waarna hij me op zijn schoot trok.

Adem in en adem uit.

Hij wilde iets lichts en grappigs en koos daarom voor Nine months. Misschien was dat zijn manier om naar mijn belofte te verwijzen. Het gezin dat ik aan hem had beloofd.

Over mijn graf.

"Leven je ouders nog?" vroeg ik na een moment.

Ik voelde hem inspannen en had mezelf voor de stomme vraag kunnen schoppen. 

Mentaal was ik klaar voor een klap, maar in plaats daarvan antwoordde hij. "Ja."

Zijn vingers gleden over mijn armen en ik voelde een onaangenaame rilling door me gaan. "Ik was 18 jaar toen ze zijn gaan scheiden. Mijn moeder was een huisvrouw en mijn vader een bedrijfsman. Mijn moeder had mijn vader betrapt op het vreemdgaan en heeft toen voor een scheiding geëist. Daarnaast-" Rayan staarde met intense emoties naar de grijze muren. In gedachte. "-mishandelde mijn vader mijn moeder."