Burn the truth (NL)

| 26 |

"Imran." Ik hurkte aan zijn kant van het bed en wreef rustig over zijn arm.

Als hij geen reactie gaf, leunde ik meer naar hem toe. "Imran."

Een zucht verliet mijn mond als ik weer opstond. "Imran!" schreeuwde ik luid en hij viel verschrikt van het bed.

Ik giechelde in mijn hand en hielp hem overeind.

Zijn ogen keken me slaperig aan als hij op het bed ging zitten. "Wat is er aan de hand?"

"We zouden vandaag rondlopen. De week zit er bijna op."

Hij pruilde zijn lip en trok aan mijn arm. Ik viel verrast met een plof op het bed. Imran greep zijn kans en klemde me onder zijn armen vast.

Een grijns vormde rondom zijn lippen als hij me van boven aankeek. "Nu heb ik je."

Ik rolde met mijn ogen en duwde Imran's armen weg. Hij viel naast me op het bed. "Kom op, Imran." Ik kroop vanuit het bed en ging staan met mijn handen tegen mijn heupen. "Je had het beloofd!"

Hij uitte een diepe zucht en stond op. Zijn mondhoek ging lichtjes omhoog als hij in mijn oor mompelde, "Alleen omdat jij het zegt."

Ik glimlachte enthousiast en begon het bed op te maken.

Imran drukte zijn lippen tegen mijn wang en liep de badkamer in. Ik grinnikte vrolijk.

~

Ik pakte mijn tas en leidde Imran de kamer uit en de gang door, zodra Imran klaar was voor vertrek.

We besproken waar we heen wilden op weg naar beneden en besloten eerst naar de Big Ben te gaan om de wereldbol van Shakespeare en de Tower Bridge te gaan bekijken. 

Een uur later keek ik vol ontzag omhoog naar de gebouwen om me heen en trok om de twee seconden aan de mouw van Imran's jas en wees iets aan. 

Ik hoorde hem zachtjes grinnikken, maar mijn enthousiasme hield niet op. 

"Wil je dat ik een foto van je maak?" vroeg ​​Imran tot mijn verbazing. 

Ik keek hem verrast aan. "Wat?"

"Nou, je ziet eruit als een kind met Kerstmis. Wil je geen foto?"

"Oh, nee. Het is al goed," zeg ik hoofdschuddend en draai me weer om. 

Een frons ontstond tussen zijn wenkbrouwen. "Waarom?"

"Ik hou er niet van om alleen foto's te maken. Ik voel me te ongemakkelijk," gaf ik eerlijk toe, kijkend in de etalage waar we langs liepen. 

"Heb je geen foto van jou alleen? Geen selfies?"

Ik schudde mijn hoofd van niet.

Mijn ogen streken over de sieraden bij het raam en ik boog een beetje voorover om de armband die mijn aandacht had getrokken beter te kunnen bekijken. 

Het zag er delicaat uit, met een fijn zilveren ketting en een mooi eenvoudig kroon als de charme die door de ketting is geregen.

"Laten we samen een foto maken."
 
"Weet je het zeker?" vroeg ik half afgeleid als ik bijpassende oorbellen zag.

Imran hield niet van foto's maken. Dat was  bij onze verlovingsfeestje bekend, toen Samira erop hammerde om een foto van ons te maken. Imran weigerde ondanks Samira's gezeur.

"Ja." Imran haalde zijn telefoon tevoorschijn en keek rond voordat hij een oude dame benaderde en het aan haar gaf.

"Kom." Zijn ogen twinkelden als hij mij riep. Ik rende enthousiast naar hem toe.