Burn the truth (NL)

| 21 |

Ik liep de woonkamer in met twee koppen koffie in mijn handen.

Manar zat al op de bank met een deken over haar been. Ze hield haar hoofd vast en jammerde van de pijn.

Ik reikte een kop naar haar toe en ze nam het aan.

"Thanks."

Ik knikte terug en nam een slok vanuit mijn kop.

Een lange stilte volgde als we tegenover elkaar zaten.

"Sorry voor gisteren," verbrak Manar de stilte.

Ik verstevigde mijn grip om de warme kop. "Geen probleem. Ik hoop echter dat het geen gewoonte wordt, Manar." Ik duwde mijn losse haren over mijn schouder. "Alcohol is geen oplossing voor problemen."

Dit was de tweede keer dat ik haar in een dronken toestand zag. 

Sinds onze eerste ontmoeting, was het duidelijk dat Manar ergens mee zat.

Manar wierp een blik naar mijn nek en keek weg.

Toen ik me realiseerde, dat daar een beet zat dankzij Imran, hief ik de kraag van mijn blouse. 

"Goede morgen." Ik draaide me om en zag Imran voor de deur staan. Zijn haren zaten rommelig door elkaar, zijn shirt was verkreukeld en zijn joggingsbroek hing laag om zijn heupen.

Ik knikte kort en keek naar buiten. "Koffie ligt in de keuken."

Voetstappen galmden door de ruimte als hij voor me ging staan. "Zara," Bruingroene ogen keken me intens aan. "Wil je me daarmee helpen?"

Een zucht verliet mijn mond als ik van de bank opstond. Ik zette mijn stappen richting de keuken en haalde een zakje nescafé uit de la waarna ik het in de beker goot.

Imran stapte de keuken in en sloot de deur achter zich dicht. "Zara."

Ik goot het kokend hete water in de kop waarna ik daar een lepel in stopte.

"Zara." Vingers cirkelden zich om mijn pols en ik keek op. "Je weet dondersgoed dat ik je om een ander reden heb geroepen."

Ik trok mijn hand vanuit zijn greep. "Wat wil je dat ik zeg, Imran?" Ik drukte de kop zijn kant op. "Je liet urenlang niks van je weten en dan kom je in een dronken toestand aankloppen."

Een luide zucht verliet mijn mond als ik wegkeek. "Hoe zijn jullie hier überhaupt naar toegekomen?"

"Met de taxi."

Ze zijn in ieder geval niet onveilig gaan rijden.

Met mijn heup, leunde ik tegen het aanrecht. "Hoe hebben Manar en jij gedronken?" Mijn ogen flitste in de zijne. "Was dit soms afgesproken?"

"Nee." Hij ging met zijn handen over zijn gezicht. "Manar belde me dronken op en vroeg of ik haar naar huis kon brengen. Daar aangekomen leed het één tot de ander.."

Het viel stil tussen ons.

"Ik ben hier niet okay mee, Imran," mompelde ik geërgerd. Ik sloeg mijn armen over elkaar. "De positie waarin ik me gisteren in bevond, daar wil ik nooit meer in zijn."