Burn the truth (NL)

| 56 |

"Hallo?" mompelde ik slaperig aan de telefoon.

"Mevrouw Raheem, met Rowand. De advocaat."

Ik ging gelijk rechtop zitten. "Rowand, hi."

"Hallo," groette hij beleeft. "Ik heb nieuws."

"Oh?" Een frons ontstond tussen mijn wenkbrauwen. "Goed nieuws, hoop ik."

Ik hoorde hem aan de andere kant lachen. "Ik heb uw verzoek bij de rechtbank ingediend samen met Imran's advocaat."

Met Imran's advocaat? Imran had mij geholpen?

"Zara," mompelde Imran voorzichtig. Zijn vingers veegden mijn tranen zorgvuldig weg. "Wil je Ela bezoeken?"

Een brok ontstond in mijn keel. "En?"

"Uw verzoek is geaccepteerd."

Ik duwde het deken opzij. "Ik mag Ela bezoeken?" mompelde ik met ongeloof.

"Ja, mevrouw. Het bezoek moet echter onder toezicht plaatsvinden."

Ik uitte een gil van enthousiasme. "Dat is goed!" Ik verstrakte mijn greep om de telefoon. "Dankje, dankje, dankje!"

"Geen dank, mevrouw Raheem," lachte Rowan. "Hou u echter tot die tijd gedeisd. Alles wat u doet of zegt, kan van invloed zijn op de rechtszaak."

Met hoopvolle ogen, staarde ik uit het raam.
Het zal goed komen.

~

Ik wreef in mijn ogen om mijn beeld te verscherper en sloeg mijn benen over het bedrand.

Na het gesprek met Rowand, was ik weer in slaap gevallen.

Ik stapte het bed uit en hield mijn hand voor mijn mond als ik een lange gaap uitte.

Met half geopende ogen, liep ik de trap af, nog steeds in trans van de slaap dat ik de laatste aantal treden was vergeten.

Alles leek in slow motion te gaan, als mijn handen van de trap leuning vlogen en mijn voeten van de treden, opzoek naar de grond.

Ik kneep mijn ogen stijf dicht, voorbereid op een pijnlijk val toen ik opeens twee paar handen op mijn heupen voelde.

Met een snel bonkend hart, flitste mijn ogen open en staarde ik recht in een paar bruingroene ogen.

Zijn ogen onderzochten de mijne voor even, voor ze afdwaalde naar mijn buik. "Pas op."

Ik viel een paar stappen naar achter, mijn handen gingen automatisch naar mijn buik als mijn ogen weid sperde.

"Ik gleed uit," mompelde ik verontwaardigd.

Hij rolde met zijn ogen en liep naar de bank als ik naar de keuken vluchtte.

Ik pakte een fles appelsap uit de koelkast en nam er een paar gulzige slokken van.

De dop draaide ik weer dicht, toen ik was uitgedronken en stopte de fles weer in de koelkast waarna ik een pak cornflakes uit de kast haalde.

Als ik het pak in een kom wou strooien, galmde opeens de deurbel door het huis.

Mijn blik viel op de klok aan de muur en ik fronste automatisch. De wijzers gaven aan dat het half elf in de ochtend was.