Burn the truth (NL)

| 52 |

Toen ik thuis kwam, hoefde Samira maar één keer naar me te kijken om te weten dat er wat mis was gegaan. 

Op de weg terug, stroomden de tranen non-stop over mijn wangen met als gevolg dat mijn ogen prikten en mijn neus verstopt raakte. 

Ela zat in de woonkamer met haar vormensorteerder aan het worstelen door een driehoekig blok in een cirkelgat te forceren. 

Er verscheen een glimlach op Ela's gezicht toen ik vanuit de gang verscheen. Ze strekte haar armpje uit om het blok vast te houden. "Mama!" gilde ze vrolijk.

Haar bruine ogen stonden verwachtingsvol en ik vocht fel tegen de tranen. Maar tegen de tijd dat ik me naast haar op de grond liet zakken, was mijn zicht wazig en veegde ik mijn ogen af ​​met mijn blouse. 

Ela zou het huilen van haar moeder niet moeten zien, vooral omdat dit mijn fout was.

"Dat is een driehoek, schat." Mijn stem trilde toen mijn vinger naar het driehoekige gat wees. "Probeer dat eens." 

Ze staarde me aan met haar grote ogen en de zorg die erin weerspiegeld werd, sneed pijnlijk in mijn hart.

Ik heb haar in de steek gelaten - in alle opzichten. Toen ik mijn eigen egoïstische gedachtes hun gang liet gaan en uit een brak.

Ik ging naar de rechtbank om de recht over mijn baby te behouden en nu was ik de recht over mijn baby en Ela tijdelijk verloren. 

Achteraf gezien waren mijn acties totaal roekeloos. Wat was er mis met mij? Waarom kon ik mijn gedachtes niet onder controle houden? Waarom moest ik een paniek aanval ervaren in het bijzijn van anderen?

Ik keek op toen ik de keukendeur achter Faid en Samira hoorde sluiten. Voor even overwoog ik om me bij hen aan te sluiten, maar de tijd met mijn dochter was kostbaar en ik was vastberaden om elk laatste moment met haar door te brengen.

Wie weet wanneer ik haar weer zou mogen zien? 

De bezoeken zouden onder toezicht staan en alleen al de gedachte dat alles wat ik vanaf nu deed, tot in de puntjes zou worden onderzocht, liet mijn zenuwen op hol gaan.

Ela en ik speelden in stilte. Haar tong zat stevig tussen haar tanden geklemd terwijl ze met vallen en opstaan ​​de juiste gaten voor haar vormen probeerde te vinden. 

Na wat spitten en het in de juiste positie draaien van de vormen, slaagde ze de meeste keren in de taak en verdwenen de blokken één voor één in de gaten, vergezeld met klappen en giechelen. "Mama, kijk!"

Met mijn vingers treelde ik haar glanzende haren en knikte met een bedroefde glimlach. Ik was trots op mijn dochter.

Toen Ela moe werd, klom ze op mijn schoot en kroop tegen me aan. Ze plaatste haar handjes op mijn borst en ik voelde tranen opkomen.

Ik sloeg mijn armen over haar figuur en sloot mijn ogen als ik haar warmte tot me nam.

Mijn lippen drukte ik over haar donkerblonde haren en zag haar oogleden sluiten. 

Mijn lichaam wiegde zachtjes heen en weer totdat haar adem gelijkmatig werd.

Ik schoof naar de bank om mijn rug wat broodnodige steun te geven, voorzichtig om haar niet wakker te maken. 

De tranen vloeiden weer zodra ik mijn wang tegen het leren kussen legde, mijn ogen gefixeerd op de foto aan de muur. 

Het was een foto van mijn moeder met Faid aan haar ene hand en ik aan haar andere hand als we ik het park liepen.