Burn the truth (NL)

| 09 |

Ik leunde met mijn hoofd tegen de hoofdleuning van de bank en begon met mijn vingers over mijn voorhoofd te masseren.

Samira liep de woonkamer in met een ibuprofen en een glas water in haar handen. Ze drukte het glas in mijn handen en plaatste het tablet in mijn vrije handpalm. "Innemen en naar bed."

Ik spoelde het tablet met een glas water naar binnen en overhandigde haar het lege glas terug, waarna ik met gesloten ogen op de bank ging liggen.

Ze schonk voor haar zelf groene thee in en kroop onder het deken wat over mijn benen lag.

"Samira, kan de tv wat zachter?" mompelde ik in een grijze kussen.

Ze sloeg een bladzijde van haar boek om en liet haar ogen over de letters rollen. "Volgens mij zei ik dat je naar bed moest."

Ik rolde met m'n ogen. "What the heck, Samira. Wie laat de tv aan als ze een boek aan het lezen zijn."

Ze keek op met een zucht en sloeg haar boek dicht. "Wat is er mis met jou? Je bent sinds vanochtend agressief. Ik tolereren dit gedrag niet, Zara."

Ik keek nerveus naar het grijze deken. "Ik voel me niet zo goed, Samira."

Haar wenkbrauwen fronsten van verwarring. "Wat is er aan de hand?"

Ik friemelde met mijn vingers en haalde diep adem. "Ik- ik ben bang, Samira."

"Oh Zara toch," mompelde Samira met tranen in haar ogen en sloeg haar armen beschermend om me heen. "Ze zullen je niet meer te pakken krijgen. Wij zullen je beschermen." Dat kan je niet.

"Het was daar afschuwelijk, Samira." Ik drukte mezelf tegen Samira aan en voelde tranen over mijn wangen glijden. "Zij waren afschuwelijk."

Samira bevroor bij het horen wat ik op bichte. "Ik en Faid hadden wel een aantal ideeën over wat ze je mogelijk hadden aangedaan, maar dit." Ze hief mijn kin op en keek me in de ogen aan. "De angst, de wanhoop en de woede die ik in je ogen zie, laat me wegkruipen. Het laat zien hoeveel pijn je wel niet ervaart vanwege hun. Hoe gebroken je wel niet bent." Haar ogen keken me doorzoekend aan. "Wat hebben ze je aangedaan, dat je na zes maanden niet bent bijgekomen?"

Ik snikte zacht. "Ze hebben me zowel mentaal als fysiek gemarteld. Al het respect dat ik over mezelf hield is weggedrukt en de zelfverzekerdheid is me uit geramd. Ik voel me waardeloos, Samira en ik kan het niet laten maar de dood voor de ogen te zien."

"Heeft iemand.." Ze keek me pijnlijk aan als ze de woorden in de lucht liet hangen.

Ik ontweek haar ogen en veegde de tranen van mijn wangen weg.

"Is dat de reden waarom je zo gevoelig bent?"

"Ik wil daar niet over praten," mompelde ik met een vastberaden toon.

Ze knikte begrijpelijk en nam afstand. "Misschien helpt een rondje joggen?"

Ik sloeg het deken aan de kant en stond op. "Thanks, Sami," mompelde ik onder mijn adem en liep naar de voordeur.

"Houd je locatie aan," hoorde ik haar waarschuwen.

Ik knikte licht en ritste mijn vest dicht waarna ik mijn veters strikte en de deur uitliep.