Burn the truth (NL)

| 55 |

Ik lag in bed, uit het raam te staren. Omsingeld door stilte.

Dit waren de momenten waarop de afwezigheid van een geliefde jou als een blok raakte.

Ela.

Mijn hart verkrampte pijnlijk.

Ik miste Ela.

Hoe zou het nu met haar gaan? Hoe heeft ze de week doorgebracht? Mist ze mij al? Behandeld haar oma haar wel goed?

Een foto van Ela in haar blauwe jurkje aan het spelen in het park, lag in mijn handen.

Ik voelde een traan over mijn wang dwarrelen.

Mijn dochter.

Er werd twee keer op de deur geklopt. "Zara," drong de stem van Imran vanuit de andere kant van de deur. De deur werd lichtjes geopend. "Ik heb eten voor ons gekookt."

Ik had de energie niet in me om op hem te reageren. Zonder mijn Ela, voelde ik me leeg van binnen.

Voetstappen werden richting het bed gezet waar ik op lag. Ik voelde Imran naast het bed hurken. "Waarom huil je?"

Hij wierp een blik naar de foto in mijn handen. "Mis je Ela?"

Ik knipperde.

Sinds ik Ela in mijn armen had, waren wij nooit zo lang uit elkaar geweest. Enkel een aantal uren als ik ergens een afspraak had. Dan zou Esma toezicht houden.

"Zara," mompelde Imran voorzichtig. Zijn vingers veegden mijn tranen zorgvuldig weg. "Wil je Ela bezoeken?"

Ela bezoeken?

Mijn ogen gleden zijn kant op. "Is dat mogelijk?" Ik fronste. "Maar de rechtbank-"

Hij gaf me een kleine glimlach. "Als je komt eten, zal ik daarvoor regelen."

Mijn ogen sparkelden enthousiast. "Oké."

Ik kon het niet helpen maar mezelf af te vragen, welke gedachten rond cirkelen in zijn hoofd. 

Gisteravond, hadden wij ruzie gemaakt en nu was hij zo rustig en zorgvuldig.

Het leek net alsof de ruzie van gisteravond niet had plaatsgevonden.

Imran sloeg het deken weg en hielp me overeind.

Een zucht verliet mijn mond bij het voelen van een steek in mijn rug. Het effect van het gewicht in de buik.

Toen ik mijn maag hoorde grommen, realiseerde ik me dat ik honger had. Mijn gedachtes hadden het gevoel zeker onderdrukt.

Imran hield zijn hand tegen mijn rug als hij me naar de woonkamer begeleidde.

Bij de woonkamer aangekomen, trok hij een stoel voor mij naar achter en ik nam plaats. "Dankje," mompelde ik onder mijn adem.

Een brok vormde in mijn keel bij het voelen van zijn aanwezigheid achter me. Het was moeilijk om te ademen als hij zo dichtbij stond. 

Een opgeluchte zucht verliet mijn mond als ik hem vanuit mijn ooghoek zag weglopen.

Ik slikte de brok weg en vulde mijn bord met een klein beetje rijst en vlees. 

Bij het voelen van ogen op mij branden, keek ik op. Imran had een ontevreden blik.

"Wat?" vroeg ik ongemakkelijk.

Zijn bruingroene ogen staarden in de mijne. "Zara, je eet voor twee. Schep wat meer op je bord."

Ik knarste mijn tanden. "Dit is voldoende."

Hij chudde zijn hoofd afkeurend. "Zara, dit is niet eens voldoende voor één persoon. Laat staan twee."

Ik haalde diep adem en knikte. "Oké," zuchtte ik geïrriteerd en schepte nog wat op mijn bord.

We aten verder in stilte. Een ongemakkelijke sfeer hing boven ons.

Het enige waar ik me op kon focussen was de man tegenover mij. Zijn ogen dwaalden af en toe naar de tv waar een actie film aan het afspelen was.

Mijn telefoon trilde opeens en ik haalde het uit mijn zak. Een snelle blik, liet zien dat het een berichtje van Vico was. Wist Faid dat je tijdelijk onder Imran's dak verblijft?

Ik voelde Imran's ogen op mij branden, maar zijn lippen hield hij tegen elkaar. Nee, typte ik terug. Hoezo?

Shit, kreeg ik als reactie. Ik fronste verward.

"Wie is dat?" hoorde ik uiteindelijk Imran vragen.

Ik hief een wenkbrauw op. "Een kennis."

Zijn kaken waren gespannen en zijn greep om de de lepel zat strak. "Oh?" uitte hij duidelijk ontevreden.

Ik rolde met mijn ogen. "Ja."

"En is dat de persoon waarmee je gister uiteten was?"

"Imran," mompelde ik geïrriteerd. "Stop daarmee."

"Waarmee?" durfde hij te vragen. Wetend, waar ik het over had.

Frustratie, borrelde in me op. "Ik ga daar niet op in."

Hij snoof zijn neus spottend op.

Zijn jaloezie sloeg nergens op.

Hij had het recht niet om jaloers te zijn.

"Jou verliezen was niet alleen pijnlijk, het was ook verdomd schadelijk," uitte ik tot onze verrassing. "Ik bleef tot vier uur 's ochtends op, omdat de gedachte aan jou zo sterk was dat ik mijn ogen niet eens kon sluiten zonder jouw gezicht te zien."

"Zara-" onderbrak Imran me, maar ik schudde mijn hoofd.

"Ik lachte zonder reden terwijl mijn maag zich omdraaide, omdat de drang om uit elkaar te vallen sterker werd. Ik huilde op willekeurige uren van de dag en ik kwam nauwelijk uit bed."

Een brok ontstond in mijn keel.

"Ik verwijderde onze gesprekken en kreeg daar achteraf spijt van, omdat ik nu niet kon weten waar we de fout waren gegaan."

Mijn ogen begonnen te prikkelen. "Het deed verdomme pijn. Jou verliezen heeft mij pijn gedaan en dat soort pijn zal ik nooit vergeten."

Ik haalde diep adem en staarde in zijn ogen. "-maar weet je wat? Ik had je nodig. Het kan me niet eens schelen hoe dat mij definieert of laat klinken. Wij zijn mensen. Wij hebben allemaal op een gegeven moment iemand nodig, en ik had jou nodig. Ik had jou nodig om de persoon te zijn die jij beloofde te zijn - ondersteunend, zorgzaam en betrouwbaar. Weet je nog?"

Hij knikte langzaam, zijn ogen naar zijn bord gericht.

"Dus als ik nu zeg dat ik jou niet meer nodig heb, is het niet omdat ik de onafhankelijke vrouw ben die de 'Ik heb geen man nodig'-kaart in de lucht gooi." Mijn donkerbruine ogen doorboorde in de zijne. "Nee, het is omdat ik geen man nodig heb die zich niet aan zijn verdomde woord kan houden."