Burn the truth (NL)

| 11 |

"Zara."

Ik verstopte mezelf onder de dekens in de hoop dat het gemompel ophield.

Faid gaf Imran een stomp in zijn maag. "Ze houdt verdomme veel van je en kijk wat je haar hebt aangedaan!" Hij gaf Imran nog een stomp in zijn maag en sloeg zijn vuist tegen zijn andere kaak. "F*ck you en jouw familie!"

Slag na slag. Stomp na stomp. Bloed begon op de knokkels van Faid te verschijnen

"Zara."

Een vermoeiende zucht verliet mijn mond als ik mezelf dieper in het bed drukte.

"Je hebt me gehoord." Zijn ogen keken me vastberaden aan. "Vanaf vandaag heb je niks meer met deze man te maken." Hij klapte zijn handen schoon. "Bruiloft verbroken."

Ik liet een luide gil als het deken opeens van mijn benen werd getrokken en ik hard op de grond viel.

Mijn hart begon onregelmatig te pompen en zweet vormde boven mijn wenkbrauwen.

"Hey," Ik voelde iemand naast me hurken en over mijn rug wrijven. "Adem in en adem uit."

Adem in en adem uit. Adem in en adem uit.

Relax.

Ik slikte een grote blok weg en deinsde naar achter. "Ik- hij- " Ik haalde diep adem en sloot mijn ogen voor een moment.

Met een blik van verwarring zag ik Faid naar me kijken. "Nachtmerrie?" Daar lijkt het wel op, ja.

Ik ontweek zijn ogen en stond knikkend op. "Sorry."

Hij nam plaatst op mijn bed en sloeg zachtjes op het plek naast hem. "Kom."

Terwijl ik aan de binnenkant van mijn wang beet, liet ik mezelf langzaam op het bed zitten.

Een korte stilte volgde als ik mezelf weer onder controle probeerde te brengen.

"Ik wil je spreken over wat er gister is gebeurd," mompelde Faid na een paar minuten. Zijn donkerbruine ogen keken me serieus aan.

Ik liet mezelf weer achterover op het bed ploffen. "Daar valt niks over te praten, Faid. Als jij zegt dat het niet door gaat, dan gaat het niet door."

"Je vraagt je niet af waarom ik de beslissing heb genomen om de bruiloft te verbreken?" vroeg hij verbaasd.

Mijn ogen sloot ik dicht en maakte mezelf comfortabel in mijn eigen bed. "Tuurlijk wel, maar ik wil je daar niet op aandringen. Ik vertrouw je."

Faid liet een opgeluchte zucht. "Je hebt geen idee hoe opgelucht ik hiermee ben. Ik dacht je mijn keuze niet zou accepteren."

Ik beet op mijn lip. "Ik respecteer je beslissing, maar dat betekent niet dat het makkelijk voor mij is." Mijn ogen dwarrelde naar het raam. Ik weet niet eens hoe het met hem gaat.

"Het spijt me, zusje." Zijn ogen keken me spijtig aan. "Ik probeer je te beschermen."

"I know." Ik schonk hem een kleine glimlach. "Het doet gewoonweg pijn. Ik zag een toekomst met hem en nu moet ik dat beeld opeens wegwerken." Mijn hand veegde een traan weg. "Ik heb tijd nodig, Faid."

Hij knikte begrijpelijk en stond op. "Ik hoop dat je het me op een dag kunt vergeven."

~

Ik lag met mijn buik op de bank als ik verveeld door Netflix scrolde. Met een frons pakte ik mijn telefoon van de salontafel en keek naar het scherm. Kom naar buiten.