Burn the truth (NL)

| 47 |

"Zara, luister eens naar me," uitte Faid gefrustreerd als hij achter me aanliep.

Ik rolde met mijn ogen en vervolgde mijn stappen richting de tuin.

"Zara, stop met het weglopen," gromde hij geïrriteerd.

Ik opende de schuifdeuren en stapte naar buiten. Het weer van Juli raakte mijn lichaam en ik nam de warmte op.

Een zucht verliet mijn mond bij het voelen van de zonnestralen op mijn armen.

Ik zette mijn stappen richting de tuinstoelen. "Faid, als hij erachter komt dat ik zwanger van hem ben, zal hij het kind van me afpakken."

Esma keek op als ik naast haar plaats nam. Ze sloot haar boek en schoof een volle glas bananenshake mijn kant op.

"Van jou?" vroeg ik aan haar.

Ze schudde haar hoofd en keek richting het zwembad waarin Noor zich bevond. "Van Noor, maar ze wilt het niet."

Grinnikend, nam ik een slok van de glas. Ik sloot mijn ogen van de heerlijke smaak dat mijn mond vervulde.

Ik hoorde Faid tegenover me plaats nemen. "Nee, dat zal hij niet."

Ik opende mijn ogen en doorboorde mijn ogen in de zijne. "Dat weet je niet."

Een zucht verliet zijn mond als hij met zijn handen over zijn gezicht ging. "Zara, hij komt er sowieso achter. Of dat nou via jou is of via de rechtbank."

Hij haalde zijn handen van zijn gezicht en ging rechtop zitten. "De meest verstandige optie is om het zelf aan hem te vertellen en jouw wil duidelijkheid te maken."

Esma knikte instemmend.

Ik drukte mijn lippen strak tegen elkaar, duidelijk ontevreden.

"Zara!" Noor rende onze kant op met een grote baddoek om haar heen. "Waarom heb je ons niet verteld dat je zo'n enorme zwembad in de tuin hebt liggen!" uitte ze enthousiast.

Esma probeerde Noor een blik te geven, maar Noor was daar veel te afgeleid voor. "Gosh, Zara. Ik begrijp niet waarom je niet hier wilt wonen." Haar ogen rolden appreciërend van de grote tuin naar het huis.

"Noor," waarschuwende Esma op een moeder toon.

Noor uitte een zucht en rolde met haar ogen.

Een akward sfeer hing over ons als de één de ander wou vermijden.

"Familie!" hoorden we opeens Samira roepen en we keken richting het huis. Samira liep de tuin op met Mira in haar armen.

Samira liet Mira op de grond zakken en Mira, blij om zelf te kunnen lopen, rende onze kant op. Bij ons aangekomen, sprong Mira op en neer als ze mijn handen vast hield. "Tante, tante!" riep ze enthousiast.

Ik streelde haar haren met een glimlach. "Ja?"

Haar twinkelende ogen keken me aan. "Waar Ela?"

Een lach verliet mijn mond. "Aan het slapen, Mira."

Ze pruilde haar lippen, duidelijk ontevreden.

Ik drukte mijn lippen op haar wang. "Ze zal zo wakker worden."

Mira sloeg haar armen over elkaar en fronste.

Ik drukte een los plukje haar achter haar oor. "Laten we in de tussentijd een ijsje halen?" vroeg ik aan Mira als ik Samira aankeek.

Samira knikte met een kleine glimlach.

Mira's frons verdween meteen en ze begon weer enthousiast heen en weer te springen.