Burn the truth (NL)

| 46 |

"De man die de huwelijksceremonie heeft afgenomen was daar niet in gespecialiseerd."

"Dat betekent?" drong Faid aan.

De lippen van de advocaat namen een ontevreden vorm aan. "Dat betekent dat het huwelijk als ongeldig wordt verklaard."

Mijn wereld stortte in.

Mijn inwendige organen knepen en drukten tegen mijn ribbenkast, verlangend om te ontsnappen.

Mijn hart werkte om een ​​gat in mijn borst te rammen en mijn ogen spanden zich in om een ​​vloedgolf van emotie tegen te houden. Alles deed pijn.

Ik kan dit niet.

Ik kan dit niet.

Ik kan dit n-

"Geef ons een minuut," hoorde ik Faid zeggen, voor hij me naar buiten begeleidde.

Mijn lippen trilden terwijl ik vocht om alles in me bij elkaar te houden.

"Zara." Handen hielden mijn wangen vast en ik keek op in de donkergroene ogen van Faid.

"F-faid," stotterde ik met tranen in mijn ogen. "Ik- ik dacht dat ik daar over was m-maar-" Een snik verliet mijn mond. "Waarom doet het zoveel pijn," piepte ik.

Hij sloeg zijn armen om me heen en streelde mijn haren tot ik was gekalmeerd.

"Beter?" vroeg Faid na een tijdje en ik knikte.

Hij haalde zijn armen van me vandaan en ik trok me terug. Zijn donkergroene ogen keken me bezorgd aan.

Met mijn vingers, veegde ik mijn tranen weg en kuchte. Mijn ogen rolden weer naar de deur. "Gaan we weer naar binnen?"

Faid doorboorde zijn ogen in de mijne, maar knikte uiteindelijk.

We liepen weer het kantoor in en de advocaat keek op.

Hij sloot een tabblad op zijn laptop af als wij tegenover hem plaats namen. Zijn vingers verstrengelde zich met elkaar als hij mij aankeek.

Ik slikte een brok weg.

"Wilt u dat ik hem aanklaag voor fraude?" vroeg hij na een moment stilte.

Ik friemelde met mijn vingers als ik mijn hoofd schudde van niet.

Faid keek me verward aan. "Waarom niet?"

Ik wou niet constant aan de fraude worden herinnerd. Ik had er genoeg van. Ik had genoeg van Imran.

Ik was het constant huilen zat. Ik wou mijn leven weer oppakken. Ik wou weer leven.

"Ik wil wat anders," gaf ik aan. Mijn handen gleden naar mijn bolle buik. Ik keek op in de ogen van de advocaat. "Ik wil dat Imran geen recht heeft op dit kind."

Hij tikte met zijn vinger tegen het zwarte bureau voor hij knikte. "Ik zal direct aan de slag aan. U heeft al voorsprong doordat het kind minderjarig is en daarom tot de 18e bij de moeder behoort. Mocht de moeder volledig in staat zijn voor het kind te kunnen zorgen."

Een frons ontstond tussen zijn wenkbrauwen. "Kan u volledig voor het kind zorgen?"

Ik knikte mijn hoofd met vertrouwen.

Hij knikte. "Dan is de kans groot dat wij de zaak winnen."

Een opgeluchte verliet mijn mond als ik achterover leunde. "Mooi."

~

Ik zat op een zachte bank in de lobby van het hotel. Met een magazine in handen, bladerde ik verveeld.