Burn the truth (NL)

| 05 |

Mijn ogen opende bij het horen van gesis.

Imran sloeg mijn hand tegen het stuur van de auto. "Dan zorg je ervoor dat het geregeld is. Ik kan nu niet-" Hij sloot zijn mond bij het zien van mijn geopende ogen en hing op. "Shit, heb ik je wakker gemaakt?"

Ik wreef in mijn ogen om het slaperige gevoel weg te krijgen en ging rechtop zitten. "Zijn we bijna thuis?" Ik wreef over mijn armen van de kou en keek naar buiten. Het was pikke donker.

"We zijn er bijna. Pak mijn vest van de achterbank en trek het aan. Je bibbert van de kou," mompelde Imran en verlaagde de snelheid als hij de woonwijk inreed.

Ik viste zijn vest van de achterbank en trok het aan waarna ik het dicht ritste. Ik hield de vest tegen mijn neus als ik zijn geur inhaleerde. Hmm. Ik sloeg mijn armen om me heen en leunde comfortabel tegen de stoel.

De pupillen van mijn ogen vergrootte bij het zien van een man die een zwangere vrouw aan het mishandelen was.

"Imran, stop." Ik sloeg tegen het raam. "Imran, stop."

Met een hard geluid, stopte we midden op de weg. Ik sloeg het portier open en rende naar het paar, Imran's geschreeuw negerend.

Als de man het zwangere vrouw een schop tegen haar buik wou geven, duwde ik hem met alle kracht aan de kant en hurkte voor de zwangere vrouw. "Gaat het? " vroeg ik bezorgd en wreef over haar arm.

Ik deinsde van schrik naar achter, als ze haar capuchon van haar hoofd afhaalde en onder het licht van de lantaarnpaal ging zitten. "Camilla? "

Haar neus druppelde met bloed. Er zat een blauwe plek op haar wang en nek, en er zat een sneetje boven haar lip.

Camilla hield mijn handen vast. "Zara, help me alsjeblieft! Die psychopaat wil mijn kind vermoorden!" Tranen stroomden over haar wangen als ze zichzelf aan me klemde.

Ik veegde haar tranen weg en hielp haar overeind. "We brengen je naar het ziekenhuis." Ik wierp een blik naar haar buik. "Voel je de baby nog?"

Een hand draaide me met ruk om en mijn palm maakte automatisch contact met zijn wang. "Waar haal je het lef vandaan om een zwangere vrouw te mishandelen!" schreeuwde ik hysterisch.

Zijn gezicht was niet in het donker te zien. "F*king ho*r," siste hij kwaad en het fel blauwe oogkleur die hij bezat, verdonkerde.

Die ogen. Dat waren zijn ogen.

Nee. Nee, nee, nee. Dat is hem niet. Dat kan hem niet zijn.

Ik sloot mijn ogen van angst bij het zien van zijn verhefte hand en hield mijn hand voor mijn gezicht uit verdediging.

Na een paar secondes niks gevoeld te hebben, opende ik voorzichtig een oog.

Imran had de opgeheven hand met woedende ogen stevig vast. "Zara, ga met Camilla naar de auto." Zijn kille ogen draaide onze kant op als er geen bewegingen plaatsvond. "Nu."

Ik hielp mijn nichtje met moeite overeind en liet haar op de achterbank zitten terwijl ik aan de andere kant van de bank ging zitten.

Haar hoofd liet ik op mijn schoot rusten terwijl ik rustgevende woorden naar haar toe fluisterde en haar lange haren streelde. "Hou vol, Camilla. Laat je baby niet gaan."