Burn the truth (NL)

| 68 |

[Imran]

Ik zat in de gang van het ziekenhuis. Voorover gebogen, diep in gedachtes.

"Hey."

Mijn ogen gleden naar mijn linkerkant en ik zag Faid naast me zitten. "Heeft de dokter al wat gezegd?"

De sombere blik liet me met paniek rechtop zitten. "Wat heeft ze gezegd?"

"Het leven van Zara is in gevaar."

Gedachtes sloegen op hol als ik Faid verward aankeek. "M- maar ze was okay toen wij daar waren en- en-"

"Ze was niet okay," siste Faid. "Ze is al voor een lange tijd niet okay." door jou.

Faid uitte gefrustreerd, "Rayan had een f*king mes tegen haar nek gezet."

Schuldgevoelens grepen mijn hart en knepen aan het orgaan.

Hij ging met een hand door zijn haren en liet een zucht. "Er waren complicaties met de baby en Zara heeft dat vanaf het begin geweten. Ondanks het gevaar dat ze zal overlijden, heeft ze de risico genomen om alsnog te bevallen."

A

ls Zara dood-

Nee.

Zara mag niet dood gaan.

"God mag weten wat Rayan haar de afgelopen weken heeft aangedaan."

Mijn kaken spanden samen alleen al aan de gedachte. Als Zara niet had geschoten dan had ik dat gedaan.

"Wat is er met mijn vader gebeurd?" vroeg ik na een korte stilte.

"Hij is de gevangenis in voor de dood van Rayan."

Ik knikte.

Voordat de politie kwam opdagen hebben wij de vingerafdrukken van Zara op het pistool weggehaald en die van mijn vader erop gezet toen hij bewusteloos was van de slag Faid hem had gegeven.

De man verdiend de rest van zijn leven in de cel, nadat hij ons levens heeft verpest.

"Zara Raheem?"

Faid en ik stond meteen op bij het zien van een verpleegkundige.

De verpleegkundige lachte breed. "Gefeliciteerd. Het is een jongen."

Ik voelde mijn harte verwarmen voor een minuut voor mijn gedachte naar Zara dwarrelde. "En Zara?" vroeg ik zachtjes.

Angst nestelde zich in mijn borst.

De verpleegkundige keek ons somber aan. "We moeten afwachten."

Ze leeft nog.

"Mag ik haar zien?" vroeg ik meteen.

Ze knikte. "Één tegelijk. Mondkapje op en schort aan."

Mijn ogen rolden naar Faid en hij gaf me een schouderklopje. "Ik zal met de dokter spreken. Ga jij maar eerst."

Nadat ik de instructies van de verpleegkundige has gevolgd, duwde ik de deur open en stapte in de donkere kamer.

Ik liep naar het kleine bed en daar lag mijn zoon. Aan het slapen. Ik streelde de glazen wand en mompelde, "Welkom op aarde."

Mijn ogen rolden opzij en ik zag Zara op het bed liggen. Ogen gesloten en het bloed van haar gezicht verdwenen.

Ik nam plaats op de stoel tegenover haar bed. "Zara." Ik duwde een haarpluk opzij en keek met bewonderende ogen naar de moeder van mijn zoon.

Ze is het soort schoonheid dat zachtjes op je lippen valt als sneeuwvlokken die zachtjes op de grond vallen, stil, subtiel, kwetsbaar om aan te raken, maar toch prachtig.

Ze is gemaakt van de winter, onweersbuien en littekens, maar ze bezit de zachtste aanraking voor de gebroken zielen.

Als je haar ontmoet, zul je haar waarschijnlijk niet meteen opmerken, want van haar is de schoonheid die altijd subtiel naar je ziel fluistert, eerst je hart en ziel veroverend voordat je je ogen in vervoering brengt.

"Ik moest van mijn vader jou in de val van liefde lokken en wanneer je zoveel van me zou houden dat je mij blindelings zou vertrouwen, zou ik je laten gaan. Ik zou mijn rug naar je keren en nooit meer terug kijken."

Mijn vingers gleden over haar wang.

"Maar toen ik je beter leerde kennen, begon ik van je te houden. Ik wou mijn rug helemaal niet naar jou keren. Ik wou jou in mijn leven hebben."

Een zucht verliet mijn mond.

"Mijn vader had me door en stapte over naar zijn back-up plan. Rayan. Ik was woedend op hem. Je was mijn verloofde."

Ik voelde mijn linkerhand tot een vuist vormen.

"Ik ben maanden lang naar jou opzoek geweest. Ik heb mijn vader en broer gestalkt. Ik heb ze bedreigt. Gesmeekt. Ik wou je terug. Zes maanden later heb ik je gevonden in dat huis."

Mijn vingers streelden haar donkerbruine haren.

"Ik- het spijt me, Zara. Het spijt me enorm. Ik weet dat ik verkeerd zit en ik heb daar enorm veel spijt van."

Ik haalde diep adem. "Krijgen de juiste mensen met de verkeerde timing een tweede kans?"

Mijn adem stokte in mijn keel als ik haar zag knipperen. "Zara?"

Ze opende haar ogen langzaam en een traan dwarrelde over haar wang. "N-nee." Haar stem klonk zacht en schor. Ze was bijna niet te verstaan.

Een brok vormde in mijn keel. "W- wat?"

"Een deel van mij zal voor de rest van mijn leven van jou houden, maar op dit moment ben ik chaos voor jouw gedachten en ben jij vergif naar mijn hart."

"Zara." Mijn stem klonk gebroken.

Haar hand streelde mijn wang en ik leunde tegen haar hand. De warmte aan het opnemen. "Ik had dit maanden geleden moeten doen. Afscheid nemen."