Burn the truth (NL)

| 28*|

Ik griste mijn telefoon geïrriteerd van het nachtkastje en hield het tegen mijn oor waarna ik mompelde, "Hallo?"

"Zara, jij vieze rat-"

Ik trok het telefoon van mijn oor en vernauwde mijn ogen naar de naam van het contact.

"Samira," mompelde ik met een slaperige toon en drukte het beeldscherm weer tegen mijn oor. "Waarom bel je me om freaking vijf uur in de ochtend?"

"Omdat jij niet de moeite nam ons te bellen, jij sukkel!"

Ik wierp een blik naar Imran die aan zijn kant van het bed lag te slapen, met zijn buik tegen het matras en zijn armen onder de kussen. Een positie waarin hij vaker sliep.

"Ik had jullie gistermiddag gebeld," mompelde ik droog in de telefon en ging rechtop zitten. Ik hield een hand tegen mijn mond en uitte een gaap van vermoeidheid.

"Hou je mond en vertel me wat je gister hebt gedaan!" riep mijn schoonzus enthousiast in de telefoon.

Ik sloot mijn ogen en zakte weer onder de comfortabele dekens.

"Zara?" Ik hoorde gerommel op de achtergrond. "Heb je nou opgehangen?" Mijn mondhoeken krulde omhoog. "Idioot, je bent nog steeds aan de lijn."

"Je zei dat ik mijn mond moest houden," mompelde ik in het kussen.

Wedden dat ze haar ogen aan het rollen was.

"Wel?" Nieuwsgierigheid was uit haar toon te halen.

Ik uitte een zucht. "We zijn gaan zwemmen in het hotel. Hier en daar een beetje gaan shoppen en toen weer naar het hotel gekeerd."

"Oh." Haar toon klonk speels.

Ik wierp een blik over Imran's slapende figuur. "Samira, laat me met rust en ga slapen."

"Oh, c'mon," sputterde Samira. "Wees niet zo beschaamd."

Ik gromde zacht. "Samira."

"Ik verwacht een mini Zara binnen twee maanden."

Mini Zara.

Ik bevroor abrupt. Een koude rilling ging door me heen bij de gedachte van een baby.

Een baby.

Mijn baby.

Mijn vingers gleden over mijn platte buik en een brok vormde in mijn keel.

"Zara? Zara." Samira's stem haalde mij uit mijn gedachtes en ik herstelde me al snel.

Ik slikte de brok weg en mompelde, "J-ja?"

"Wil je geen kind, Zara?"

"Wat heb jij gister gedaan?" vroeg ik aan Samira. Overduidelijk het onderwerp aan het vermijden.

"Zar-" Kots geluiden galmde plotseling door de telefoon en ik ging gelijk rechtop zitten.

"Samira, gaat het wel?" Ik sloeg het deken aan de kant. "Samira?"

Ik reikte naar Imran's telefoon om Faid te bellen, maar mijn hand werd midden in de lucht vast gehouden en ik werd gevangen genomen door twee paar gespierde armen.