Burn the truth (NL)

| 43 |

Maart 2020

[Zara]

Ik huilde hardop. Ik huilde onder de dekens. Ik huilde, omdat ik het beste -wat ik ooit had- was verloren.

Weg mijn man.

Weg Imran.

Weg onze gehuwde relatie.

"Zara?"

Ik voelde het deken zachtjes worden opgetild. Vingers grepen mijn arm en draaide mijn figuur zijn kant op.

"Open je ogen, Zara."

Ik schudde mijn hoofd snikkend.

"Waarom niet, Zara?" hoorde ik hem verward vragen.

"Want dan zie ik hem niet meer," snikte ik.

Imran.

Een zucht verliet zijn mond als hij mijn tranen weg veegde. "Het gaat alleen maar slechter met jou. Dit kan niet langer zo doorgaan."

Ik voelde het deken van mijn lichaam worden afgerukt en ik verstijfde. "Laten we hiermee beginnen. Het is vijfentwintig graden buiten en jij hebt een deken om je heen geslagen."

Mijn tranende ogen opende ik langzaam en keek op in de gouden ogen van Vico. Mijn ogen rolden naar een bezorgde Esma achter hem.

"Of je brengt de rest van je leven door in bed, huilend." Zijn ogen doorboorde de mijne. "Of je begint een nieuw begin, zonder hem."

Hij wierp een blik naar mijn opgezwollen buik. "De baby in je buik heeft je nodig, Zara, en de baby beneden in de woonkamer heeft je nodig."

Vico wisselde een blik uit met Esma en keek me weer aan. "Esma kan niet jou verantwoordelijk overnemen. Dat is egoïstisch van je. Ze heeft zelf al een hoop op haar bord."

Zijn ogen verzachtte bij het zien van mijn trillende onderlip. "Zara, jou leven is niet niet ten einde. Sta op en begin opnieuw." Met die woorden stond hij op en liep met Esma de kamer uit.

Ik kroop uit bed na een tijdje, kleedde me aan en ging met Vico buiten.

Ik lachte en praatte.

Ik vergat en uiteindelijk huilde ik niet meer, omdat ik die gevoelens begon te vergeten.

Het liefdesverdriet, de pijn, de eenzaamheid..

En ik ging verder.

Ik huilde, omdat het beste ding ik ooit had, was verloren maar ik had het tenminste.

~

[Imran]

Ik was in de supermarkt, toen ik haar bij de zuivel afdeling zag staan.

Het leek alsof ik haar al jaren niet had gezien.

Ze zag er beter uit dan ervoor.

Frisser. Gelukkiger. Gezonder.

Ik zette een stap naar haar toe vanwege de neiging naar haar toe te gaan, toen ik opeens een kinderwagen in haar handen zag. Met een kind.

Bij het zien van de kleur muts op het hoofdje van het kind, nam ik aan dat het een meisjes was.

Het kind staarde met slaperige ogen naar haar terwijl Zara verschillende potjes babyvoeding aan het bekijken was. Met een liefdevolle blik, hurkte ze voor het kinderwagen met twee potjes in haar handen en het kind zag er gelijk actiever uit.

Het meisje zag er klein uit. Niet jonger dan één jaar, gokte ik.

Waar komt dat kind vandaan? En van wie is ze?

Ik voelde hoofdpijn weer opkomen.

Ik moet hier zo snel mogelijk weg..

Het winkelmandje liet ik liggen op de grond en vluchtte het winkel als een speer uit, zonder nog naar achter te kijken.

Ondanks dat ik het had opgegeven, zocht mijn hart haar nog steeds op, zonder mijn toestemming.

Mijn telefoon viste ik uit mijn zak en belde Liam op. "Heb je al informatie bij elkaar verzameld?" vroeg ik zodra er werd opgenomen.

"Het is een meisje."

"Dus het klopt?" vroeg ik ongeduldig.

"Er is een mogelijkheid dat het kind nog in leven is."