Burn the truth (NL)

| 24*|

Als ik de volgende ochtend wakker schrok, knipperde ik mistig als mijn ogen zich probeerde te concentreren. Het duurde even voordat ik wist waar ik me bevond. 

Adem in en adem uit.

Toen ik door het raam het uitzicht over de stad zag, besefde ik me dat ik de gordijnen gisteravond niet had gesloten.

De Big Ben en de London Eye waren vanaf het hotel te zien. Rode bussen reden over de wegen en het geluid van fluitende vogels, vulde mijn oren.

Bij het zien van de tijd op de klok, wat tien over 8 toonde, viel ik bijna weer in slaap. Een zacht gesnurk achter me vandaan, hield me echter tegen.

Langzaam terugkijkend, zag ik Imran op zijn kant van het bed liggen, met zijn buik tegen het matras en zijn armen onder zijn kussen. Zelfs vanuit deze hoek zag ik dat zijn haar een warboel was.

Mijn vingers tintelden met de neiging om zijn haren aan te raken. Ik hield mezelf echter in bedwang.

Herinneringen van gisteravond flitsen voorbij en ik zuchtte. Met mijn handen ging ik geërgerd over mijn gezicht.

De nachtmerries willen maar niet stoppen.

Mijn blik viel op de rozenblaadjes op de grond waar ik gister geen aandacht aan had besteed.

Mijn ogen rolden over het hotelkamer. Aan de linkerkant van het bed lag een kleine salontafel met twee rode stoelen. Aan de andere kant van het bed hieg een grote spiegel aan het muur met onze koffers op de grond.

Ik rolde mijn schouders en stond op van het bed met het besluit te gaan douchen.

Mijn lichaam voelde bezweet aan en ik rook onaangenaam.

Het warme water stroomde over mijn lichaam als ik onder de douch stond. Ik leunde met mijn hoofd tegen het koude muur en sloot mijn ogen.

----
[Zara - Oktober 2018]

''Oh, Zara!''

Ik hief mijn hoofd vanuit mijn armen en keek vermoeiend op.

Hij snoof zijn neus op en fronste. ''Je ziet er niet uit.''

''Wa-'' Ik kuchte van het droogte in mijn keel. ''Wat w-wil je?"

Een brede grijns kwam op zijn lippen tevoorschijn. ''Ik verveel me.'' Dat betekent niks goed.

Hij ging met zijn handen over zijn blazer en ik kon het voorwerp net niet uitmaken door het donker dat ons overviel. ''Al vijf maanden hier, bijna zes. Hoe bevalt het je, Zara?''

Ik verstrakte mijn kaken. ''Elk moment dat ik met jou mee maak is een ware hel voor mij."

Ik hoorde hem uitgebreid zuchten. ''Je hebt me pijn gedaan, Zara. Ik dacht dat je gelukkig was.''

Ik lachte zonder humor. ''Ja, voor ik jou ontmoette,'' spatte ik tegen vol afschuw.

Hij pruilde zijn lip. ''Reo, breng de ducktape!''

Een getinte jongen rende naar binnen met een rol ducktape in handen.

Elke maand een nieuwe jongen. Elke maand een nieuwe oppas.

De jongen staarde voor minuut in mijn ogen voor hij de kamer uitliep.

Ieder hield dezelfde blik. Medelijden en bezorgdheid.