Burn the truth (NL)

| 32 |

Ik zat tegen de muur van de badkamer met mijn hand voor mijn mond.

Hij leunde naar voren en drukte zijn lippen tegen mijn blote buik.

Tranen liepen naar beneden en mijn hart was aan het breken.

"Mama wilt niet eten. Zie je dat?" fluisterde hij op een speelse toon en ik voelde mijn vingers trillen.

Herinneringen sluipten vanuit mijn ogen en rolden over mijn wangen. Alles in me brak, en er viel niks te stoppen.

Ik keek naar de deur en maakte er zeker van dat hij goed dicht was voordat ik een snik liet ontsnappen die sinds die nacht uitgelaten wilde worden.

"Maar papa zal voor jou zorgen." Zijn ogen ontmoette de mijne voor even. "Papa zal jou nooit alleen laten."

Het herinneren van dat man liet me walging voelen. Hij liet me willen scheuren op mijn huid.

Zijn vingers streelde mijn buik en een snik verliet mijn mond.

De gedachtes van zijn handen over mijn lichaam, maakte mijn maag draaien in een knot en ik dacht dat ik bijna moest gaan overgeven.

Hij fronste weer. "Zara, dit kan niet langer doorgaan. Wij krijgen binnenkort een baby."

Mijn ademhaling versnelde en mijn borstkas voelde ik verstrakken.

"Waarom," Schop. "-luister," Schop. "-je," schop "-nooit," Schop "-naar," Schop "-mij."

Het hart in me was sneller aan het kloppen dan normaal gesproken en ik kreeg het gevoel alsof mijn hart eraf was gerukt.

Ik voelde een paar handen mij ruw tegen de muur aan gooien en ik snikte.

Ik hield mijn hand tegen mijn borstkas, proberen adem te halen, maar mijn ademhaling was kort.

Hij pakte me bij de armen vast en gaf me een klap.

Als ik mezelf naar boven wou duwen, hoorde ik de deur openslaan.

"F*ck, is dat bloed?" Ik voelde wat langs de binnenkant van mijn benen stromen. "Boss, ze is aan het bloeden!"

Ik kromp in één als ik iemand mijn wang voelde strelen.

Ik ben walgelijk.  

''Hey.'' Twee paar handen trokken me naar zich toe. ''Ik ben het. Imran.''

Ik keek met een wazig beeld op in de prachtige bruingroene ogen van Imran. Zijn ogen stonden wijd.

Hij zei iets. Ik zag zijn mond bewegen, maar ik hoorde niks.

Ik drukte mijn nagels in mijn huid, de steken negerend en zag zijn lippen weer bewegen, maar ik kon er niet op focussen. 

''Help.''

Ik hoorde het. Ik hoorde mijn stem. Ik sprak.

Hij hurkte voor me neer. ''Zara.'' Met zijn handen op mijn wangen, keken zijn ogen me bezorgd aan. ''Kan je me horen?''