Burn the truth (NL)

| 02*|

Ik ging met mijn vingertoppen over de kleren in mijn klerenkast, opzoek naar een gepaste jurk voor vanavond.

"Zara, denk je dat dit een gepaste jurk is voor vanavond?"

Ik draaide me half om en bestudeerde het donkerblauwe jurk in de handen van mijn schoonzus. "Ja, het zal je beeldig staan."

Als ik haar twijfelend naar het kledingstuk zag kijken, nam ik het van haar over en ging met mijn vingers over het zachte stof.

"Als je de manier naar hoe je dingen bekijkt verandert, veranderen de dingen die je ziet. Ik zie, '' Ik hield het jurk voor haar lichaam. ''-een prachtig donkerblauwe jurk om een tengere lichaam met een paar goude oorbellen en bijpassende ketting.''

Een glimlach kwam op haar gezicht tevoorschijn. "Wat moet ik toch ook zonder jou?" Ze sloeg haar armen om me heen en liep de kamer uit.

Ik verwisselde mijn pyjama om in een witte jurk en bond een paar bijhorende hakken om mijn voeten.

Mijn stijlen haren deed ik in een hoge staart en liep naar beneden.

"Faid is last minute brood bij de bakker gaan halen. Zou je in de tussentijd op Mira kunnen passen?'' vroeg Samira als de eettafel dekte.

Ik pakte Mira van haar zitje op en zette haar op mijn schoot. "Wie komen ookal weer op bezoek?" vroeg ik aan Samira en speelde met Mira's vingers.

"Mijn moeder met mijn broer." Ze blikte op de klok. "Ze zouden elk moment kunnen binnen stormen. Ik ga de keuken in," mompelde Samira voor ze weer in het keuken verdween om het avondmaaltijd voor te bereiden.

Ik speelde nog een beetje met Mira verder toen ik de belde hoorde. Met Mira in mijn armen deed ik de deur open en liet Samira's moeder en broer binnen.

"Oh lieverd! Wat fijn om je weer te zien!" riep Samira's moeder enthousiast en sloeg haar armen om me heen.

Ik klopte ongemakkelijk op haar rug en knikte naar Marcio. "Dag tante. Welkom. Kom verder."

Beide bezoekers namen plaats op de bank en Samira's moeder keek me diep aan. "Mijn Samira let toch wel goed op je, Zara?"

Hoewel Samira's moeders een aardige vrouw is en mij altijd heeft ondersteund, heb ik haar nooit als moederfiguur vernomen.

Ik gaf haar een glimlach. "Maakt u zich maar geen zorgen. Samira doet er alles aan om het huis in orde te houden."

Ik reikte Mira naar haar oma toe, zodra ik de bel hoorde afgaan. Samira's moeder nam haar al snel van mij over en begon met de baby de babbelen.

''Ik doe wel open,'' mompelde ik zachtjes en vluchtte de gang op.

Ik sloot mijn ogen opgelucht, als het gebabbel ver te horen was en leunde tegen het muur aan.

Eindelijk rust.

Ik schrok bij het horen van de luide bel en ging rechtop staan.

Na een paar keer met het sleutel te hebben gedraaid ging de deur eindelijk open en kwam ik oog in oog te staan met twee paar bruingroene ogen.

"Imran," mompelde ik verschrikt en mijn ogen gleden over zijn figuur. Hij was gespierder. Zijn ogen die toen der tijd met liefde naar mij keken, hielden echter geen emotie.

"Zara." Hij knikte licht en zette een stap naar voren. Automatisch zette ik een stap naar achter.

Pijn ging voorbij aan zijn ogen door mijn beweging.