Burn the truth (NL)

| 12 |

"Romeo, ben je al klaar met het eten van tafel 5?" Ik tikte met mijn hak ongeduldig tegen de marmeren vloer.

"Bijna, geef me een minuut of twee," mompelde hij rustig als hij het eten in een bord diende. Romeo was een goede kok. Zijn gerechten waren heerlijk.

Ik snoof mijn neus op en liet het geur naar binnen dringen. Yum. "Denk je dat Maria erachter komt als ik hier een hap van neem?" Ik wierp een blik naar de spaghetti in de pan.

Hij schudde lachend zijn hoofd en zette het bord op een dienblad met drie kleine schaaltjes waarin verschillende sauzen zaten. "Je mag het wegbrengen."

Ik pakte het dienblad voorzichtig op en liep de keuken uit. De klant keek me vriendelijk aan als ik het bord en de schaaltjes voor haar op tafel plaatste. "Heeft u verder nog wat nodig?"

Ze schudde haar hoofd van niet en pakte haar bestek van tafel. "Nee hoor, dankjewel."

"Eetsmakelijk!" Met het lege dienblad in mijn handen, liep ik weer de keuken in.

Maria's blonden haren kwamen tevoorschijn als ze naar me toe kwam lopen. "Zara, iemand staat voor de deur op jou te wachten."

Ik fronste verward. Op mij? "Tien minuten," hoorde ik haar mompelen voor ik naar buiten liep.

Bij het zien van de figuur, zette ik een stap naar achter. "Ik zei dat we elkaar niet meer zouden zien, Imran."

Drie weken. Zo lang had ik hem niet gezien en wat miste ik hem.

Zijn zwarte haren waren netjes naar achter gekamd en zijn baard was getrimd. Het donkergroene pak machte met zijn zwarte schoenen en haalde het groene uit zijn ogen.

Zijn bruingroene ogen keken me pissig aan. "Dat was jou beslissing, Zara. Ik ben daar nooit akkoord meegegaan." Hij hield mijn arm vast als ik aanstalten maakte richting het restaurant. "Stop daarmee."

"Imran," Ik wees naar de ruimte tussen ons. "Dit werkt niet. Misschien zijn we helemaal niet voor elkaar bestemd."

"Dat is niet aan jou om te bepalen," uitte hij gefrustreerd. "Je kan niet zomaar weglopen en verwachten dat ik met jouw beslissing-" Hij schudde zijn hoofd zonder humor. "Nee, sorry, Faid's beslissing akkoord ga. What the f*ck, Zara."

Ik rolde met mijn ogen. "We zijn al weken verder. Ik zou zeggen dat we mooi vooruit zijn gegaan zonder elkaar."

"Zara, ik weiger een leven zonder jou te leiden," siste hij met knarsende tanden. Mijn hart, ohgod, mijn hart.

Mijn donkerbruine ogen doorboorde in zijn bruingroene ogen. "Ik ga niet zonder Faid's zegenen trouwen. Dat heb ik de vorige keer duidelijk aangegeven."

"Fijn!" Hij liet mijn arm los en zette een stap naar achter. "Als jij Faid's zegenen wil, dan regel ik dat. Ik zal Faid overtuigen. Dat beloof ik, maar ik laat je niet gaan."

Ik liet een vermoeiende zucht als ik toekeek hoe hij in zijn auto stapte en wegreed. Met mijn handen ging ik over mijn gezicht en uitte een zucht van frustratie.

"Zara?" Maria stak haar hoofd vanuit de deur en keek me bezorgd aan. "Tien minuten zijn om."

Ik duwde een los haarplukje achter mijn oor en knikte. "Ik kom al."