Burn the truth (NL)

| 15 |

"Ik geloof in het soort liefde dat niet van mij vraagt ​​om mijn waarde te bewijzen en in angst te zitten. Ik hunker naar een natuurlijke verbinding, waar mijn ziel in staat is om een ​​gevoel van thuis te herkennen in een ander." Ik sloot mijn ogen. "Iets vrij stromend, iets eenvoudigs. Iets waardoor ik mezelf kan zijn zonder twijfel."

Ik opende mijn ogen langzaam en keek in Imran's bruingroene ogen. "Ga je daarmee akkoord, Imran?"

Hij duwde een haarplukje achter mijn oor, iets wat hij vaker doet. "Jouw zilte ogen vertellen mij verhalen, waar mijn hart van huilt. Ik wil jou in een deken wikkelen en vertellen dat jij voor altijd veilig bent, Zara." Zijn vingers verwikkeld met de mijne. "Natuurlijk ga ik daarmee akkoord, Zara."

Ik duwde mezelf naar voren tot onze neuzen maar een paar centimeter van elkaar lagen. "Denk er goed over na, Imran. Ik ben nogal ingewikkeld en dat zal je een hoop energie kosten."

Een luide lach verliet zijn mond. "Zolang ik jou in mijn armen heb, kan ik de wereld aan."

Ik keek hem diep in de ogen aan. "Als je wegrent in ons huwelijk, zal ik je opsporen.''

Een speelse glimlach vormde op zijn lippen. "Ik zou niet durven.''

Hij bracht de knokkels van mijn handen naar zijn lippen toe waarna hij zijn lippen erop drukte. "Ik accepteer dit echter niet als een date. Ik eis een date. Morgenavond."

Ik rolde met mijn ogen en voelde een glimlach op mijn lippen vormen. Natuurlijk, eist hij dat. Ik knikte geamuseerd.

Een sluwe glimlach vormde tot zijn lippen. "Afgesproken."

Ik zag de ober onze kant oplopen met onze bestelling en voelde mijn keel snakken naar wat kouds. Het eten en drinken werd voor ons neergelegd en ik wachtte geen minuut langer als ik een slok een nam van de koude ice tea. Het koude vloeistof drong mijn keel binnen en ik zuchtte van genot.

Imran keek me bedenkelijk aan. "Over ons huwelijk gesproken, nu moeten wij alles weer opnieuw reserveren."

Ik beet op mijn lip als ik weg keek. "Ik heb de reserveringen niet geannuleerd."

"Wat?" Ik zag Imran verrast kijken vanuit mijn ooghoek.

Bij het voelen van Imran's ogen op mij branden, keek ik op. "Je hebt me wel gehoord."

"Waarom niet?"

"Ik-" mijn vingers friemelde nerveus aan elkaar. "Ik hoopte ergens dat Faid van mening zou veranderen. Dus ik besloot te wachten."

Hij schonk me een oogverblindend glimlach. "Ik ben blij dat je bent gaan wachten."

~

Ik staarde verveeld naar de oven, wachtend tot het eten was opgewarmd.

Nog maar acht minuten.

Met mijn vingers begon ik in een ritme op het toonbank te tikken terwijl ik om me heen keek.

Nog maar zes minuten.

Ik haalde een paar knalgele handschoen uit de keukenla en trok het alvast aan.

Nog maar vier minuten.