ARIZALI

Kesit Vakti

ARIZALI

KESİT VAKTİ

Not: Asıl Arızalı şimdi başlıyor. Eylül'de görüşmek üzere. :)

"Benim enfes kızım..." uzun bir ıslık çalarak motoruna uzun bacaklarıyla bindi. Bir motoruna tutkundu, bir sigaraya, bir de...

Düşüncelerini kulağının zarını yırtacak derece de keskin ve yüksek sesle çıkan çığlık bölmüştü. Bu ses evlerinden geliyordu. Bu ses İnanç'a aitti. Doğu motorundan nasıl atladığını bilmeden, yere ittiğini görmeden aklı çıkmış vaziyette eve doğru koştu. Dış kapıyı açtığı gibi içeri koştu. Mutfaktan gelen kırılma sesleri, gazetesini yere atarak yerinden fırladığı gibi bahçeye koşan babası, mutfaktan koşarak gelen annesi.

"Allah'ım İnanç.. İnanç'a bir şey oldu.. yavruma bir şey oldu..." gözüne çoktan yaşlar dolmuş halde gelen annesini ardında bırakarak salonu geçtiği gibi bahçeye geçmişti. Doğu aklının çıkacağını zannediyordu. İnanç'ın dur duraksız çığlıkları neredeyse kalbini durduracaktı.

"İnanç.." diye bağırdı. Havuzun kenarında zıplaya zıplaya çığlık atıyordu. Doğu babasından önce kıza koşmuştu. Çıta hızında bahçeyi arşınlamış havuzun kenarına kadar gelerek zıplayan kızın dibinde bitti.

"İnanç.. İnanç bebeğim iyi misin?"

İnanç zıplamaya devam ediyordu. "Gördüm Doğu gördüm... Bana geldi gördüm.. Yanıma geldi..." onu öldürecek kadar hızlı çarpıyordu kalbi. Elini üstüne kapamış, bastırmaya çalışıyordu.

Etrafında toplanan Şahin Bey, Demet Hanım, Ayfer Sultan ve Doğu ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Kimi görmüştü, kim gelmişti? Etrafına herkes bakınmış, kimseyi görememişlerdi.

Doğu genç kızın kollarından yakalayıp durdurdu. "Kimi gördün bebeğim söyle bana.."

İnanç kollarını kurtararak çemkirdi. "Bana bebeğim deme dokunma yanlış anlayacak."

Şahin Bey nefesini tutarken, içi ürperen Demet Hanım gözyaşlarına engel olmaya çabalıyordu.

"Kim yanlış anlayacak inanç?" Doğu genzini yırtacak kadar kötü bağırmıştı.

İnanç kocaman gülüşüyle Doğu'ya baktı. "Batu'yu gördüm. Batu yanıma geldi.." sıkışan kalbiyle heyecanı sönen İnanç derin nefesleri almaya çalıştı. Gözleri kapanıp açıldı.. "Doğu yemin ederim onu gördüm."

Doğu sersemlerken, Şahin Bey şaşırmış, Demet Hanım acı dolu iniltisiyle gözyaşlarını salıvermişti. Bu kıza ne oluyordu?

Üzeyir delirmiş gibi sevinen ardından fenalaşıp düşecekmiş gibi duran kızı izlerken, annesinin acı iniltisi uyuşan beynini sarsmıştı. Gözlerini arkasında duran ailesine çevirdiğinde hüznü, kahrı, kederi bir arada gördü. Doğu sinirlenmemeye özen göstererek İnanç'a döndü.

"İnanç Batu öldü..." kızı kolları arasına aldı.. "Batu öldü sen onun kalbiyle yaşıyorsun.. Onun kalbi değilse kimin kalbi lan bu? Kendine gel.."

İnanç var gücüyle Doğu'yu yeniden itti. "Bana dokunma onu kaybedemem. Batu'yu yine kaybedemem. O bizi yanlış anlamasın.. Benden gider bir daha gelmez.. giderse ben yaşayamam.."

"İnanç!"

Doğu'nun bağırmasıyla genç kız koşmaya başlamıştı. Bahçeyi koşarak eve girmişti. Nefes nefese kalmış halde merdivenleri çıktı. Çatı katına kadar çıkarken gördüm diye sayıklamaya devam ediyordu.

Peşinden koşarak çıkan Doğu'yu fark etmiyordu. Odasına girmiş nefes almaksızın banyoya girmişti. "Ben seni kaybedemem Batu.. bir kez daha kaybedemem.." duşa kabine avucunu yaslamış sonunda onu taşıyamayan dizleriyle yere kalçasının üstüne düşmüştü.

Nefes nefeseydi. Sanki kalbi az sonra duracak ve bir daha atmayacaktı.

Kapıdan içeri giren Doğu yerde oturmuş kızı görünce iki adımda yanına koşmuş dibine oturmuştu.

İnanç nefes nefese kalbine dokundu.

"Batu geldi.. sen git Doğu.. seni istemiyorum.. Ben onu bir kez daha kaybedemem..."

,ke=a&&� �h��?