ARIZALI

FİNAL 1.PART - ARIZA

ARIZALI

FİNAL / PART 1

Sevgili biz...

Ömrümün son iki dakikası hayal olsun!

Dileğini içinde ürkekçe zikrederek kimselerle paylaşamayacak kadar kabuğuna çekildiği sayılı anları yaşıyordu adam. Birilerinin bunun gerçek olmadığını söylemesine ihtiyaç duyuyordu ki aklını yitirmeden kapıldığı kara delikten kurtulsundu.

Arda Özer'in hayalleri hayalden ibaret mi olacaktı?

Henüz eski hayatına ait anlatmadığı yığınla anısı vardı, henüz ellerinden gönlünce tutmamışken araya aşılamaz ayrılıklar girmesine seyirci kalamazdı.

Sımsıkı yumduğu gözlerini açmaya korkarak ürkekçe bekledi. Biraz sonra İnanç veya Şevval hatta Ahsen dürtükleyecek, uyanmasını söyleyerek kâbus gördüğü sözleriyle teselli edecekti. Böyle bir gece de olacak iş miydi?

En çok önem verdiği ailesi bildiği arkadaşlarıyla tanıştırdığı akşam da olacak iş miydi? Yirmi birinci yüzyılda ağabey terörünün estiği mesaj üzerinden ahkâm kesmek furyası mı kalmıştı?

Bu zalimce... Senli günlerimi elimden almanın zalimliği... Bana ellerini ver sevgilim... Sevdiği kadına haykırmak istediklerini içinden cılız sesiyle soluyordu. Bana gülümse sevgilim önümüze çıkan her darbeye gülümseyerek yaklaşalım. Biz bunu yeneceğiz...

"Arda... Arda..." Doğu omzuna hafifçe dokunup onu sarsmaya devam etti. "Arda oğlum korkudan felç mi geçirdin lan?"

Ahsen'in endişeli bakışları Arda ve arkadaşlarının üzerinde duraksız gezindi. Sersemlediğinden doğruca konuşamıyor müdahale etmek düşüncesinde bulunamıyordu. Ağabeyinin böyle bir şey yapacağına ihtimal vermiyordu. O hep düşünceli bir adam olmuştu. Arda'yı çıtlattığında rahatsız olduysa da apaçık karşı çıkmamıştı.

Yoksa ağabeyi konusunda yanılıyor muydu? Arda'yı tehdit edecek kadar karakterinden ödün mü veriyordu? "Arda," diye seslendi titrekçe. "Arda iyi misin?" eline bir bardak su alıp sevgilisine içirmek üzere uzattı.

Ahsen'in büyülü sesini duyduğu anda yumduğu gözlerini çabucak açarak sevdiği kadının koluna amansızca asıldı. Bulduğu çözümü önünü ardını düşünmeden bir solukta patlattı.

"Kaçalım!"

"NE?"

Kalabalığın şaşkınlık naraları küçük kızı korkutacak kadar şiddetli ve ani yükseldi. Susup susup ortalığı sonunda ateşe veren türden biriydi Arda, özellikle son zamanlarda duygularını kontrol edemeyecek kadar rayından çıkmıştı.

Titreyen kadın bardağı sıçratınca masaya geri bıraktı akabinde Arda'ya yöneldi. "Ne diyorsun Arda?"

"Kaçalım lan..." dedi fikrini desteklercesine kafasını hızlıca sallayarak. Gözleri kapıyla Ahsen arasında gittiği saniyeler süresinde fikrini mantıklı bulduğundan heyecanla büyüdü. Kaçış fikri giderek mümkün görünmeye başlıyordu. Bu sayede tehdit mesajlarının hakkını vermiş olurlardı. Öbür türlü aşırı sıkıcı ve saçma buluyordu Arda.

"Ağabeyinle uğraşamam ayırmaya kalkışırsa kan çıkar."

Ahsen maruz kaldığı ağabey tehditleri yüzünden sersemleyen bu sayede ne dediğini bilmeyen adamı anlayışla karşıladı. Anlayışla karşılaması gerektiğine inanıyordu. "Bir yere kaçmıyoruz, sakinleşmeyi dene lütfen."

Sevdiği kadının ellerinden sıkıca tutarak göğsüne bastırdı. "Benim en büyük darbem sensin Ahsen. Başka darbe istemiyorum."

Doğu elinin tersini sol avucunun içine vurarak, "Ben biliyordum böyle olacağını!" diye söylediğinde ayaklandı. "Adam şoka girdi yine saçmalayacak."