It was the grand Victorian house that belonged to our grandfather. Malaki ang bahay at matatag paring nakatayo kahit daang taon na. Nasa gitna ito ng gubat, sa tabi ng bundok at hindi basta-basta mararating ng kung sino-sino.
Natatandaan ko ang lugar na ito. We used to spend our vacation here every winter. Malamig masyado sa Sanctuiare sa panahong yon at hindi sanay si Mama sa ganoong klima. Minsan, pinagpapaalam pa namin si Paeng na sumama sa amin dito. We used to play at the playground na nasa likod ng bahay, pinatayo talaga iyon ni Papa para sa aming magkapatid.
I sighed. That was years ago. Wala nang dumadalaw pa dito. Hindi na kami bumalik pa uli matapos kong makulong sa tower ng Sanctuaire. Nakabalot na ng mga puting tela ang mga furnitures na halos kulay abo na dahil sa alikabok. Puno na rin ng agiw ang paligid.
The house was fallen into disrepair, hindi na ito naasikaso. Tuklap na rin ang wallpapers ng dingding at marami ng butas ang sahig. Watermarks are everywhere, mukhang sira-sira na din ang bubong niyon.
Parang nadurog ang puso ko kapag tinitingnan yon. Maraming masasayang alaala ang lugar na ito para pabayan lang sobra.
Napalingon ako kay Blade. Malungkot din itong nakatingin sa dingding na natatabingan ng puting tela. Parang may inaalala din siya.
"How did you know this place?" I asked him. Kaunti lang ang nakakaalam ng bahay na ito. Maski ang High Council, hindi alam kung saan ito nakatayo.
Yumuko lang siya at bumuntong-hininga. "Maraming alaala ang lugar na ito para kalimutan,"
Napakunot ako ng noo. Naguluhan ako sa sinabi niya. Matagal na niyang alam lugar na ito? How?
"I'll check upstairs, Nia. Dito ka lang."
Tumalikod siya sa akin at umakyat ng hagdan. Lumalaginit na iyon. Kahit gaano kagaan ang mga hakbang ni Blade dinig ko parin.
Bakit nga ba niya ako dito dinala? Hahayaan na ba niya akong bumalik sa mga magulang ko?
I need a way to contact them anyway, para masabing nandito lang ako. Ilang oras lang naman ang layo ng nest namin dito. Pwede nila akong masundo.
Marahan akong naglakad papalapit sa dingding na tinitingnan ni Blade. Inalis ko nang dahan-dahan ang nakatabing doon.
It was a formal painting of Mama's grandparents, the late King Julien and Queen Helena. Naalala ko pa na lagi ko ding tinitingnan ang painting na ito noon.
Nakaupo si Queen Helena habang nakatayo sa likod niya si King Julien. His hand were resting on her shoulder, na parang lagi nitong handang protektahan ang asawa.
I sighed again. They are the epitome of true love they said. Iniwan noon ni King Julien ang sariling pamilya makasama lang si Queen Helena. She wasn't actually a vampire, she belonged to a more powerful race, the Ancient blood. They were blood drinkers like us, pero kaya nilang maka survive sa pagkain ng mga ordinaryong tao. They actually pass up as humans nang walang nakakahalata sa kanila. Kaya naman malaki ang pagtutol ng High Council sa kanila noon. But they endured everything.
But even true love has no happy ending. Namatay si Queen Helena noong pinanganak si Mama.
After the Queen died, the King spent most of his time on his big cruise ship named after her. Para daw maramdaman parin niyang magkasama sila. He eventually joined her on the afterlife matapos sumabog at lumubog ang barkong iyon.
Tragic. And sad.
Naapangat ako nang tingin nang may narinig ako tunog. Piano, galing sa taas.
Chopin, Nocturne.
It's missed some notes pero ramdam ko parin ang lungkot ng pagtugtog. Marahan akong umakyat para puntahan ang pinangagalingan noon.
I found Blade on the spacious piano room. Nakaupo siya sa harap ng piano, marahang tinitipa ang mga keys noon. Tumigil lang siya at tumingin sa akin nang maramdaman akong pumasok.
It was eeriely familiar. De Javu? Nangyari na ba ito noon?
"I didn't knew you could play." I said.
"It needed some repair, though, too bad," he was talking about the piano. He tipped some keys again and sighed. Kung hindi ko siya kilala, iisipin kong matagal na siya ditong nakatira at pagmamay-ari niya ang piano na yon.
"Kailan kayo huling pumunta dito?" He then asked me.
"Winter, ten years ago."
"It's been a long time, I see." Tumingin siya sa paligid. Mukhang iniiestima niya ang lahat ng sira noon. Nakakapanghinayang din talaga. Kung maagapan, maayos pa ang bahay.
"Bakit ba gusto mo nang umuwi Nia?" He asked again matapos ang ilang minutong katahimikan. "Gusto mo na ba uling bumalik sa kanila? Despite everything you've learned about them?"
"They lied to me. Hindi sinabi ni Papa ang tungkol kay Rafaella, Mama never told me about him..." I paused. "About Pierre."
Nagbago ang ekspresyon ng mukha ni Blade nang marinig ang pangalang yon. Naramdaman ko rin ang biglang pagbilis ng tibok ng puso niya.
"I have no idea what their reason is. Naguguluhan ako. Gusto ko nang malaman ang totoo. Pero gusto kong sila mismo ang magsabi noon sa akin." Tuloy ko.
I suddenly felt something. My head hurts and my eyes got blurry. Napahawak ako sa sintido. Visions again?
Agad tumayo si Blade para alalayan ako. Napasandal ako sa kanya nang muntik na akong matumba.
My head rested on his chest. I felt his heartbeat.
I sighed. It sings for me and yet..
Why does it have to be like this? Does he really love me? Bakit may ibang babae siya?
"Nia..." I heard him. "I'm sorry."
Umangat ang tingin ko sa kanya. His eyes are on me, I can help but stare. He has the same eyes like that man, the prince the Rafaella fell in love with.
It was her doom. And it was mine too.
I felt Blade's lips on mine. And I kissed him back as I closed my eyes. His hand carresing my hair as my hands rested on his chest. His heart were beating fast and his body's emmiting a contagious heat.
He was like wildfire. And I knew, I can't let myself burn. I broke from the kiss and gently pushed him away.
"I don't care and it doesn't matter. Do you love me?" Ikinulong ng mga palad ni Pierre ang pisngi ko. He was waiting for my answer.
"Baliw ka na talaga."
"Nia." I heard Blade's voice. The vision stopped.
Rafaella's really so inlove with the man in front of him.
Maybe, I am too. Pero kailangan nang matigil ito.
"Nia? What's the matter?"
Blade was still holding me. Dahan-dahan akong nagmulat ng mga mata.
"I'm sorry...I didn't--"
I pushed him away. Mas malakas na sa pagkakataong ito. I was able to free myself from him at tumalikod sa kanya.
"How can I unlove you, my prince?"
