55: The White Haired Demon

2K 122 48
                                        

I can't breathe...

Napakagat ako sa labi nang mariin. Ramdam na ramdam ko ang sakit. Parang natutunaw na ang sarili kong balat na nadidikitan ng silver kadena na nakatali sa mga paa at mga kamay ko sa apak na ng sulok ng kama.

Sinubukan kong humigop ng hangin. Lalo lang sumikip ang bakal na nasa lalamunan ko. Masyong mahigpit ang pagkakalagay nito di tulad noon.

I can't move, even a bit. Everytime I tried to speak, even to breathe, the collar tightens. And I'm losing hope.

Hindi ko alam kung paano nakuha ng mga tauhan nila ang collar na binigay ni Blade noon sa akin. Alam ko, naiwan namin iyon sa gitna nang kakahuyan.

Hindi ko na alam. I'm so weak even to think about it.

The cold air sent goosebumps against my skin, I was only wearing a thin nightgown. They have prepared me for this.

Alam kong ano mang oras dadating na ang lalaking sinasabi nila. My own mother gave me as prize. Anyone who would offer her assistance to claim can have me.

Another prince, she said. I can still recall the excitement from her voice. Kinikilabutan ako habang naalala ko ang lahat.

The child from this union might have the same power as I am. My mother wanted it. Hindi niya ako kayang kontrolin kaya gumawa siya ng paraan para magkaroon uli ng isa pang may katulad kong kapangyarihan.

Tumulo na ang luha ko ng husto.

Mama--the Queen wont even let anyone lay a finger on me when I was in her care. She loved me, took care of me even though she knew I was the fruit of my father's infidelity. And yet, Lady Yulia, my real mother, my own blood, prostitutes me for the sake of her ambition.

I never felt so helpless. Gusto ko nang mamatay.

Oo. Mas gugustuhin ko na iyon kaysa gamitin ng isang estranghero ang katawan ko. Parang manika lang na pwedeng paglaruan ng kung sino.

Blade...where are you?

This is hopeless. Wala ring magagawa ang pagtawag ko sa kanya. He won't come for me. Napapikit ako.

"Little one..."

That voice again. That demon from my nightmares. Dinig na dinig ko iyon na parang nasa kwarto lang ang nagsasalita. Hanggang ngayon pala, ayaw parin ako nitong tigilan.

"I'm not afraid of you anymore," I said on my hoarse voice.

Napasinghap ako sa sakit pagkatapos. Gusto kong sumigaw. Pero alam kong kapag ginawa ko yon, lalong lalala ang lahat nang nararamdaman ko.

Mahina siyang tumawa. Pero hindi na ako talaga nakakaramdam ng takot mula sa kanya. Alam ko na ang susunod na mararanasan ko halos katulad din ng trahedyang nangyari kay Rap-Rap sa mga visions ko.

And this time. For real.

Kumalansing ang bakal. He's near, I can feel it. Hawak niya ang isang kadenang nakakabit sa akin.

"How unfortunate," he said in his thick German accent. "The last time I saw you, you were in these chains too."

What the hell does he want now?

Marahan ako nagmulat ng mga mata.

The white haired demon, indeed.

I saw his tall built standing near my bed. He was wearing a black coat. I took notice of the slight gleam from a bagde on his chest. A Schwarz symbol.

He was smiling. His blue eyes was on me.

Blue?

"We haven't seen each other for a while, my dearest little one," he said. "I know you remember me."

Requiem: Song of the FallenTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon