"M-mercy?"
Inulit ko sa sinabi ng lalaki. Huminga lang siya nang malalim at isang mapait na ngiti ang sinagot niya.
I know was not adept on reading emotions like my sister, but I can feel he's hurting. Why? Why would he want mercy? Sino ba siya talaga?
And why would he plan all of this?
"If you...if you're real. W-why do you keep appearing in my visions?" I asked him again.
"Perhaps..." he said. "Fate wanted you to remember everything I've done."
Napalunok ako. Lalo na nang unti-unti siyang lumapit. Napalibutan na naman ako nang takot.
"For you to be afraid of me."
What will he..no..no. "D-Don't--"
"Don't move."
Naramdaman ko agad ang paninigas ng katawan ko. This is how the effect my psych feels like. He can use that too as he did in my vision.
"Fate doesn't want me to intervene to what was about to befall upon you, little one."
What fate?
Hinawakan niya ang leeg ko. Marahan. Doon sa collar.
His hands are cold as ice and I felt it. Kahit halos di na iyon dumadampi sa balat ko. Bahagya pa iyong nanginginig.
"But I can't let that happen." Ilang segundo ang lumipas bago pa niya ako bitawan. Ilang segundo ring natigil ang paghinga ko.
"Forgive me,"
Naibalik na ang pagalaw ng katawan ko pagtapos. Napaatras ako sa kama at lumayo sa kanya.
"W-what...?"
"I can't take that off. It needs his voice." He then said.
Wait. This collar. Alam niya rin to?
Wala siyang ginawa sa akin. Mukha din walang balak gawin. If he wanted to do something, dapat kanina pa noong nakakadena pa ako.
Kaaway ba talaga siya o kakampi? He haven't answered my question clearly. And why do we have the same kind pysch?
Nakarinig na naman ako ng isa pang pagsabog. This time, mas malapit na.
"B-Blade..." I whispered. I felt something struck my chest. Lalo akong nahirapang huminga.
His been hurt, I can feel it.
Bumaba ako ng kama pero kasabay noon ang pagkawala ng lakas ng mga binti. Napahawak ako sa headboard at napaupo uli.
Dammit. How can I be so useless now?
"Stay here, little one." Sabi ng lalaki. Bumaling ang pangingin nito as isang sulok ng kwarto. Parang may pinakikiramdaman.
"I'll lead them here."
Bigla siyang nawala. Ni hindi ko man lang siya nakitang lumabas, hindi man lang bumukas ang pinto ng kwarto. Basta nalang nawala ang presensya niya sa paligid.
Napahawak ako sa noo. Sumakit ang sintido ko sa nangayari. It always happen everytime my visions attack. Pinikit ko nang madiin ang mga mata ko.
Di kaya ilusyon ko lang talaga ang lalaking yon? My own mind is playing tricks on me again. Dala ng pagkadena sakin at sa suot kong collar na to?
How? What? What am I thinking? Wala na akong kadena. Imposibleng vision lang yon.
Umiling ako.
My chest still hurts though. Andon parin ang hapdi.
