My Ghost Girlfriend

MGG 37

Pray

I firmly closed my eyes as uncontrollable images of her keeps on flashing across my mind. Her face, her smiles---I felt a goddamn tear fell from my eye.

Minulat ko ang mga mata at tumitig sa taas. Kung kanina ay nasa ilalim ako ng mga butuin, ngayon para akong hindi makahinga sa ilalim ng kisame ng kwarto ko.

She's gone.

Paggising ko palang kaninang umaga, naramdaman ko na. I knew something will happen but damn I just ignored it, believing that everything is and will be okay dahil natatakot ako. Natatakot akong tama ang hinala kong ito na ang araw na iiwan niya ako.

Hindi ko maalala kung paano ako nakauwi ng bahay nang walang galos at hindi pa namamatay. Umasa ako. Umasa ako na nandito siya at nagbibiro lang. Hindi ko na pinansin ang nagtatanong na mga mata nila Lancelot na nandito sa bahay maging ang mga katulong. I immediately barged in my father's room notwithstanding the fckn time. I needed to find her. But then again nanghina ako nang umiling lang siya. Goddamn it! Sinigaw ko ang pangalan niya. Para na akong mababaliw sa kakahanap sa kanya pero wala, put*ng ina iniwan na talaga niya ako.

Hanggang ngayon nalalasahan ko pa rin ang dugo sa labi ko mula sa suntok na ginawa ni Ace at alam kong ganun din siya. I wanted to find her. Gusto ko siyang puntahan sa lahat ng lugar na pwedeng naroon siya. Pero pinigilan nila ako kaya naman nagdilim ang paningin ko. Nagngingitngit ang kaloob looban ko. How dare they stop me. Hindi nila ako naiintindihan dahil hindi sila ang nasa sitwasyon! They have no idea, no freaking idea how it hurts! How broken I am right now! Put*ng ina parang winawarak ang dibdib ko ng paulit ulit.

Pinikit akong muli at inalala ang mga mata niya. Nothing in this room means anything withour her. Nothing makes sense anymore.

Why does she have to leave? Why couldn't she stay with me when I could give her the world if she wanted to? Dahil ba hindi ko na siya nakikita so she thought that what we have now is hopeless? That's bullsht!

Muling tumulo ang put*ng inang luha sa mata ko. Hindi niya ba alam kung gaano kasakit ang ginawa niya? Fcking sht! Siya ang unang babaeng nakilala kong may pinakamatigas na ulo, pinakamakulit, pinakakomplikado at higit sa lahat unang babaeng minahal ko, pinaglaanan ko ng oras at pinagbigyan ng puso ko ng buong buo! God, I miss her.

My phone keeps on vibrating but I have no intention of answering any calls from it. Where could she possibly be?

Napabalikwas ako nang may maramdaman akong malamig na hanging dumaan sa harap ko. Kasabay ng pagbangon ko ay ang pagbukas naman ng pinto.

"Son..."

Binagsak kong muli ang sarili sa kama at hindi siya pinansin. Kahit anong pigil ko, umaasa pa rin ako. I'm broke as fuck.

"Nandito sila Camisole kagabi para sana sabihin na hinihingi ng mga pulis ang statement mo regarding sa nakabunggo sa inyo."

Hindi ako sumagot. Sa halip ay pinikit ko lang ang mga mata ko. Damn ito na naman ang mukha niya.

I heard his retreating footsteps when suddenly I remembered something that has been bothering me since.

"Inyo?" Umupo ako at tinitigan siya. "As far as I can recall, ako lang ang nadisgrasya. Are you referring to the first one?"