Please death, just make this breath my last.

41.

Jakiś czas temu załamałbym się przez sam tytuł tej książki. Jednak nie dzisiaj.

Pogodziłem się z tym wszystkim. Zajęło to trochę czasu, ale było warto. Wszystko co mnie otacza jest takie jak dawniej. Co prawda idzie do przodu, w wielu sprawach następuje postęp. Najważniejsze jest to, że ten postęp służy, nie psuje.

Ja stałem w miejscu, a wręcz się cofałem. Patrzyłem wstecz, zamiast żyć tu i teraz. Przeszłość nas kształtuje, ale nie może bezpośrednio wpływać na nasze dzisiaj.

Wiele się dzięki niej uczymy, mamy nauczkę na przyszłość i wiem jak powinniśmy w danej sytuacji postępować. 

Ale jeśli nie zważamy na teraźniejszość, nie żyjemy. Oznacza to, że umarliśmy w przeszłości. I uwierzcie, bardzo trudno wrócić do życia.

Śmierć powoduje u nas mnóstwo emocji. Często nie zdajemy sobie sprawy, że niedługo po kogoś przyjdzie. Dlatego to tak strasznie boli. 

Musimy wiedzieć, że nadejdzie po każdego. Trzeba jak najlepiej wykorzystać każdy kolejny dzień, bo kiedyś i tak wszyscy się spotkamy. Kiedyś wszyscy będziemy razem.

Nie ma co przyśpieszać tego spotkania, bo ono tak czy inaczej kiedyś nadejdzie.

Okres między narodzinami i śmiercią to tylko krótki odcinek naszego istnienia. I w każdym kolejnym, zyskamy coś innego. 

Tu gdzie jesteśmy teraz, nasz czas nie trwa aż tak długo jakby się wydawało. Każdy ma wydzieloną jakąś ilość i nie jest to tak naprawdę zależne od nas. Ktoś to wszystko poustalał, ale w takie szczegóły się nie zagłębiajmy.

Czeka nas jeszcze wiele miejsc i wydarzeń, których prawdopodobieństwo nawet nam się nie śniło. I ta nieświadomość jest piękna. Nie możemy się niczego domyślić i wszystko jest zaskoczeniem.

Kiedyś zobaczę się z Chuckiem i rodzicami.

Teraz mam Bena, Minho, Teresę... i mam nadzieję, Newta.

Ostatnia kartka. Nie mam pojęcia co będzie po niej. 

To strasznie ekscytujące.

🔷🔷🔷

Nie wiem co mnie naszło, żeby dodać akurat teraz, ale cóż 😂
Proszę bardzo 👌💞