Please Love Me As I Love You (The Architects Series #1)

Chapter 12

MIKE

"Gaano pa ba kataas ang aakyatin natin?!" tanong ng nag-rereklamong si Zaira. Natawa na lang ako ang bigat kasi ng backpack niya. 

Kasalukuyang nasa kalagitnaan kami sa pag-akyat sa isa sa mga matataas na bundok dito sa New York. At ang lamig! sobra! namumuti na tuloy ang labi ko. Marami kaming mga kasabay na mga profesiional hikers, sila ang nag-silbing guide namin paakyat sa bundok na ito. May mga kasama rin kaming mag-kasinatahan, mag-kapatid, mag-asawa, mag-kaibigan etc. Basta marami kaming kasama umakyat.

"Ano? Kaya mo pa ba? Gusto mo, hanggang dito na lang tayo?"

"Yeah, *sigh* I think so *sigh* Mike." 

Give-up kagad si Zaira, siguro hindi rin kinaya ng mahinang katawan ni Zaira ang lamig, Yup you read it right, mahina ang immunity system ni Zaira. Kaya hindi siya pwedeng ma-stress alot, hindi rin siya pwedeng sagarin ng mga scheds sa isang linggo. 

Kaya alagang-alaga siya ng mga magulang niya. Napaka-overprotective ang parents ni Zaira. Parang kaming dalawa lang ni Lily ang mga pinapalapit na tao sa kanya. Bago nga kami pumunta sa school pinag-sasabihan nila ako na "Take care of our baby, ha?" or "Be the bodyguard for her, Mike." 

Walang araw na hindi ko naririnig kila tito at tita ang mga phrases na 'yan.

"Uh, excuse me, sir?!" tawag ko, at biglang napatigil ang facilitator namin sa pag-akyat.

"Y-yes? Are there any problems?" tanong ng facilitator namin na si Sir. Humperdinck.

"My friend cannot longer survive the cold, if we climb more higher maybe it'll be more colder!" sabi ko. 

"Sure! But can she climb more? We are already near in our first destination, and then you can stay there and post your tent there."

"Sure sir!" determinadong sagot ni Zaira.

At nag-patuloy na rin kami sa pag-akyat.

= ======================================= =

"Yes! nandito na rin ta'yo!" hingal na hingal na sinabi ni Zaira.

Puro puti lang ang makikita mo dito sa lugar namin, may iba rin na tent ang nakatayo dito. Buti nalang may mga kasama kami dito. 

"Look, kung hindi kaya ng katawan mo, sabihin mo lang sa akin, baka kasi hindi mo kaya ang lamig, Zai."

"Pasandal nga." 

Pinatong niya ang ulo niya sa balikat ko, at pinikit ang mga mata niya, halatang pagod na pagod siya sa kaka-akyat. Buti nalang hindi siya hinimatay kanina. 

Matagal-tagal rin sinandal ni Zaira ang ulo niya sa akin, agad ko namang hinawakan 'yon at pinag-masdan siya. Ang ganda niya, parang dati lang noong mga bata pa kami, ang cute niya, now that she's a grown up woman, she really is wonderful, and beautiful.

Ang ganda siguro nito pag buntis? Pero hindi ko ma-imagine  na tumaba siya, masyado siyang maganda para tumaba! Parang ayoko ang idea na mabuntis siya.

"Mike, laro ta'yo sa snow dali!!" aya sa akin ni Zaira.

Bigla nalang niya ako hinatak papunta sa isang flat surface kung saan umupo siya.

"Lag-lagan mo ako ng Mike dali!!" parang bata na inuutusan ako.

"Basta, be true to yourself Zai, sabihin mo lang kung hindi mo na kaya ang lamig."

"Oo na po  boss! Sige na mag-laro na ta'yo!" gigil niyang sinabi.

At yun na nga, sinimulan ko nang mag-laglag ng snow sa ulo niya, mukhang enjoy naman siya, total siya ang nag-yaya.