ÇARESİZ

7.BÖLÜM•ACI•

Gözlerimi tavana dikmiş ne yapacağımı sorguluyordum. Bakışlarım elimdeki not ve tavan arasında gidip geliyordu. Duygularım daha da karmaşık hale gelirken notu bir kez daha okudum.

"Gökyüzüm,dün sana bir şey söylemen için fırsat vermedim biliyorum ama bugün bana cevabını vereceksin."

Ona ne cevap verecektim ki. Daha doğrusu cevabımı ona nasıl açıklayacaktım. Notu elimde kaçıncı kez olduğunu bilmeden buruşturdum. Tekrar tekrar açık okuyor ve yeniden buruşturuyordum. Atamamıştım, artık bu notları atmak daha zor geliyordu. Duygularını gözlerimin içine bakarak anlattıktan sonra tuhaf geliyordu. Onun duygularını çöpe atıyordum. Ama yapmam gereken buydu, kalkıp notu çöpe attım. Aslında şimdi hazırlanıyor olmam gerekiyordu çünkü okula geç kalıyorum. Ama o kadar isteksizim ki belki birazda korkuyor olabilirim. Kıyafetlerimi alıp hazırlanmaya başladım. Mecburdum, bir an önce üzerimdeki bu yükten kurtulmak istiyordum. Önce Karan'la konuşacaktım. Aklımda ona ne demem gerektiği dönüp duruyordu. Hızlıca hazırlanıp evden çıktım. Adımlarım haddinden fazla hızlıydı. Ben hızlı yürümeyi sevmezdim. Üzerimdeki stresi bir türlü atamıyordum. Köşeyi döndüğüm anda karşıma çıkan kişiyle tökezledim. Kolumdan tutunca dengemi sağlayabilmiştim. Başımı kaldırınca Karan'la karşılaşmayı beklemiyordum elbette. "Daha dikkatli olmalısın. " dedi bakışları gözlerimdeyken. Kolumu elinden çekip bir adım geri gittim. "Daha fazla dayanamadım. Bir an önce söyleyeceklerini duymak istiyorum, gökyüzüm. "

Nasıl söylemeliydim ona. Ne tepki vereceğini kestiremiyordum. "Karan bak ben... ben senin duygularına karşılık veremem. " dedim cılız çıkan sesimle. Onu üzmekten korkuyordum. Sessiz kalması üzerine stresim daha da artıyordu.

"Özür di... "

"Dileme! Özür falan istemiyorum senden. Sana seni sevdiğimi söyledim. Ben sana bütün kalbimi açtım ve sen özür diliyorsun. Asla, senden asla vazgeçmem Nefes. " dedi öfkenin her tonunu barındıran sesiyle.

"Karan anla beni lütfen. Ben seni sevmi... " elini dudaklarıma bastırıp öfkeyle sırtımı duvara yasladı. Başını iyice yaklaştırıp kırmızılaşmış gözlerini gözlerime çıkardı. "Sakın beni sevmediğini söyleme gökyüzüm. En azından bunu yapma. Çünkü buna dayanamam. " diyip elini dudaklarımdan çekti. Ne yapacağımı bilmiyorken sadece ona bakıyordum. Beni şaşırtıyordu, afallıyordum. Sözleri karşısında ne demem gerektiğini bilmiyordum.

Arkasını dönüp bir kaç adım ilerledi. Başını çevirip tereddütsüz bir sesle "Ama bil ki gökyüzüm, seni asla bırakmayacağım. " dedi ve hızlıca uzaklaştı. Ben hala olduğum yerde dikiliyordum. Onun vazgeçmesini sağlamalıydım. Ne olursa olsun, nasıl olursa olsun benden vazgeçmeliydi.

•••

"Nefes neden bana bunları anlatmadın? "

"Ayza ne zaman anlatsaydım daha dün oldu. "

Dün ve bugün olanları Ayza'ya anlatmıştım. Karan'ın söylediklerini, Arel'in söylediklerini ve üstüne Karan ile bugün yaşadıklarımız. "Söyledim işte. Peki ben ne yapacağım şimdi? Ya gerçekten peşimi bırakma... " gelen çığlıkla sözüm kesilmişti.Başımı sesin geldiği yöne çevirdiğimde çıkan kavga yüzünden bazı kızların çığlık attığını gördüm.Ayza'yı kolundan tutup kavganın olduğu yere çekiştirdim.Karan bir çocuğun yakasından tutmuş öfkeyle bakıyordu."Bana bak gözlerin bir daha ona değmeyecek anladın mı?Yoksa ne olacağını biliyorsun.Bir daha kimseye bakamazsın."diye bağırdı öfkeyle.Ardından keskin gözleri gözlerimi buldu.Umarım bahsettiği kişi ben değilimdir.Ben gözlerimi ondan kaçırırken ayaklarım da geriye gidiyordu.Bu söylediklerinin benim için olması ihtimalini kabul etmek istemiyordum.Başımı tekrar ona çevirdiğimde beklediğimin aksine bana bakan gözleriyle değil de Arel'e bakan öfkeli gözleriyle karşılaşmıştım.Sanırım Arel kavgayı ayırmaya çalışıyordu ve başarılı da olduğu söylenebilirdi.Karan'ı kolundan tutup uzaklaştırırken Karan kolunu sertçe ondan kurtarıp okula doğru ilerlemeye başladı.Her hareketiyle etrafa öfke saçıyordu.