Az ileride yere hazırlanmış bir sofra ve bana gülümseyerek bakan Arel vardı.Şaşkınlıktan tepki veremiyordum.Ama sinir bütün hücrelerime yayılıyordu.Arel birkaç adımda bana yaklaşmıştı."Hoşgeldin. Sürprizimi nasıl buldun?"diyerek eliyle sofrayı göstermişti.Yiyeceklerin etrafında gül yaprakları vardı.Ben kendi içimde nelerle savaşıyordum o bana hala sürpriz diyordu!"Hadi gel."deyip yürümeye başladı.Bardaklara içecekleri doldurmaya başlamıştı ki birkaç adımda yanına ulaştım.
"Arel,ne yapıyorsun sen!"dedim sesimdeki öfkeyi gizleyemeyerek.Ayağa kalkıp afallamış bir ifadeyle baktı."Sadece sana sürpriz yapmak istemiştim.Belki iyi gelir diye.."sözünü kesip"Arel,ben sürpriz kaldıracak durumda değilim.Ben daha yaşadıklarımın etkisinden çıkamadım!Sürprizin zamanı mı? "dedim.
Ellerimi tutup "Nefes ben seni düşündüğüm için.."yine sözlerini tamamlamasına izin vermemiştim."Düşünme Arel düşünme beni,istemiyorum!Sürekli karşıma çıkma!Ben eski hayatımı istiyorum anlıyor musun?Eski sakin hayatımı geri istiyorum!"deyip birkaç saniyeliğine gözlerimi kapattım.Sakinleşmem gerekiyordu.Hiçbir şey neden yolunda gitmiyordu?
Kendime geldiğimde gözlerimi açtım.Neler olduğunu anlamaya çalışırcasına bana bakıyordu."Arel,ben yoruldum anlıyor musun? Bir anda her şey tepetaklak oldu.Ben, kendimi toparlamak istiyorum. "dedikten sonra birkaç saniye sustum.O sırada Arel "Nefes,ben seni seviyorum bu yüzden mutlu olman için elimden.."sinirlerime yine hakim olamayıp "Yeter artık!Seviyorum,seviyorum!İstemiyorum Arel,sevme.Neden kimse beni anlamıyor!Sürekli karşıma çıkıp beni sevdiğini söyleme,ben bu sevgiyi istemiyorum! Bu meseleyi burda kapatalım!"dedim.O sırada gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.
Hayatım bu kadar karmaşık olmak zorunda mıydı?Ayaklarım beni taşımaz olmuştu.Yere çöküp hıçkırarak ağlamaya başladım.Sinirden ellerim titriyordu.Arel de yanıma oturduğunda omzuma dokundu.İrkilip hızla ittirdim elini "Dokunma bana!"dedim.Kendime geldikten sonra ayağa kalkıp hızla yürümeye başladım.Birkaç adımın ardından duraksadım.Ama..Ama bu olmamalıydı be!Eve neyle dönecektim şimdi ben?Burdan araba da geçmezdi ki.Öylece dururken Arel "Özür dilerim."dedi,cevap vermedim."Her şey için."diye ekledi.Arkamda ayak seslerini duyuyordum.Yanıma ulaştığında "Gel,seni evine bırakayım."dedi.Ah!Bu kadar tartıştıktan sonra onun arabasına binmek zorundaydım!Hiç istemesem de!
Onun arabasına doğru yürümeye başladım.Arabanın önüne geldiğimizde kaputun üstünde küçük bir kağıt parçası vardı.Birden içimi kötü bir his kapladı.Arel eline almış atıyordu ki hızla atıldım "Dur!Bana ver onu."Uzattığında alıp açtım.
"Bütün bu yaptıklarınızın bedelini ödeyeceksiniz!Sadece bekleyin,her şey şimdi başlıyor!"
Gözlerim hızla dolarken ellerim titremeye başlamıştı.Arel'in kağıdı çekmesiyle sendeledim.Arabaya tutunup dengemi korumaya çalıştım.Arel'e baktığımda çenesi kasılmış yumruğunu sıkıyordu.
"Biz bu adamı daha bugün hapse attırdık ya!Nasıl çıktı?Nasıl bildi burada olduğumuzu?Ben bu psikopattan kurtulamayacak mıyım?"Yine ağlamaya başlamıştım.Bir yandan da bağırıyordum.Nasıl olurdu?Hapisten nasıl bu kadar kolay çıkabildi?Sarsılarak ağlıyordum.Arel birden beni kendine çekip sarıldı. Daha şiddetli ağlamaya başladım.Kendimi kontrol edemiyordum.
Birkaç saniye sonra ondan uzaklaştım."Her şey düzelecek,Nefes."dedi.Düzelecek miydi gerçekten?Neden buna inancım yoktu?
"Beni evime götürür müsün?"dedim."Tamam,hadi gidelim."deyip kapımı açtı.Ben bindikten sonra o da bindi ve arabayı sürmeye başladı.Yol hızla akarken zihnimi arındırmaya çalışıyordum.Ama bir türlü olmuyordu.
Bunu nasıl yaptığını gerçekten aklım almıyordu.Daha yeni tutuklanmıştı,nasıl çıktı?Bana onca yaptıklarından sonra..!Bir de hala bedel ödeteceğinden bahsediyor.Neyin bedeli!Asıl onun ödemesi gereken bir bedel var!Sinirden bütün vücudum titremeye başlamıştı.Başımı geriye yaslayıp sakinleşmeye çalıştım,ne kadar mümkün olmasa da!Elimin üzerinde hissettiğim dokunuşla Arel'e döndüm.Destek olmak istercesine elimi tutmuş bana bakıyordu."İyi misin?"dediğinde elimi ondan kurtarıp "Olmaya çalışıyorum ama olamıyorum."dedim.
Önüne döndükten birkaç saniye sonra imalı bir şekilde "Üzülme,her şey yoluna girecek,istediğin eski hayatına kavuşacaksın."dedi.Cevap vermeyip önüme döndüm.Oluşan sessizliğin ardından Arel müzik açtı.Başımı geriye yaslayıp yolun bitmesini beklemeye başladım.
Bir süre sonra gözlerimi açtığımda nerdeyse eve gelmiştik.Başımda keskin bir ağrı vardı.Yüzümü buruşturup alnımı ovmaya başladım.Ne zaman çok düşünsem ya da stresli olsam böyle oluyordu.Birkaç dakika sonra araba durduğunda evimin kapısının önündeydik.
Söylenmesi gereken bir şeyler var gibi hissediyordum.Ama ikimizde susuyorduk.Sessizliğin devam etmesi üzerine kapıyı açmak için uzandım.O anda Arel kolumu tutup "Nefes,dur."dedi.Elimi kapının kulpundan çekip bakışlarımı ona çevirdim.
"Ben seni üzmek istemezdim.Yaşananlar için bir şey yapamam ama bundan sonra hayatının eskisi gibi olması için elimden geleni yapacağım.Karan'ın sana yaklaşmasına izin vermeyeceğim,merak etme.Seni sevmekten hiçbir zaman vazgeçmeyeceğim ama bunu sana hissettirmeyeceğimde.Artık beni sevmeni de istemiyorum,eğer sen mutlu değilsen bunun bir anlamı yok.Sadece mutlu ol yeter!"
Gözlerime bakmıyordu.Bunun onun için zor olduğunu anlayabiliyordum.Ama artık hayatıma bir anda giren bu aşk kavramının çıkmasını istiyordum.Ona ne söylemem gerektiği hakkında hiçbir fikrim yoktu.Sustum...Belki de mantığımı bırakıp kalbimle hareket etmekten korktum...
Ona bir şey söylemem gerektiğini biliyordum ama söylemedim.Kapıyı açıp arabadan indim.Arel de hızla kapıyı açıp indi. "Nefes!"diye seslenip yanıma geldi ve karşımda durdu.
"Bu seninle geçirdiğim son an.Söz veriyorum artık seni rahatsız etmeyeceğim. En azından.. Gitmeden önce... "Kesik kesik konuşmaya başlamıştı.Üzgündü,bunu biliyorum. Ne diyecekti?
"Gitmeden önce sana son kez sarılmama izin verir misin?"
Boş boş bakıyordum suratına.Ne cevap verebilirdim ki!O iyi biriydi keşke beni sevmeseydi,belki bu kadar üzülmezdi.
Tam cevap vermek için dudaklarımı aralamıştım ki kendimi onun kollarının arasında buldum.Elim öylece havada kalmıştı.Kulağıma "Lütfen,sarıl bana!"diye fısıldadı.Ellerimi yavaşça omzuna koydum.Çok sıkı sarılıyordu."Bu an hiç bitmesin istiyorum. Teşekkür ederim...Ve bunu sana son kez söylüyorum..Seni seviyorum!"dedi.Kollarını iyice sıkılaştırıp derin bir nefes aldı. Birkaç saniyenin ardından yavaşça uzaklaştı.Başını kaldırmıyordu ama gözlerini görebilmiştim.Kıpkırmızıydı!
Bana bakmadan "Hoşçakal!"dedi ve hızla arabaya bindi.Sesi titremişti!Olduğum yerde öylece kalakalmıştım.Arabayı çalıştırıp uzaklaşmaya başladı.Birkaç saniye sonra gözden kaybolmuştu.
İstediğim bu değil miydi zaten.Peki neden mutlu hissedemiyordum?
Yavaş adımlarla eve doğru ilerledim.Kapıya gelince çantamdan anahtarımı çıkarıp kapıyı açtım.Ablam ortalıklarda görünmüyordu.Sessizce odama gittim.Üstümdekileri çıkarıp pijamalarımı giydim. Kulaklığımı da alıp yatağa uzandım.Müzik...Şuan bana sadece o iyi gelebilirdi.Kulaklığımı taktıktan sonra en sevdiğim şarkılardan birini açıp gözlerimi kapattım. Sanırım tam anlamıyla iyi hissetmem için Karan'dan da kurtulmam gerekiyor.Ben artık olanları anlamlandıramıyorum.Karan daha bugün hapse girmişti,nasıl oldu da hemen çıkıverdi? Bana o kadar şey yaşatmışken nasıl bu kadar çabuk kurtulur?
Her şeyi bir kenara bırakıp gözlerimi kapattım.Uyusam iyi olacaktı.
***
Alarmın sesiyle gözlerimi açtım.Bugün kaçırılmamın ardından ilk kez okula gidecektim.Yataktan kalkıp elimi,yüzümü yıkadım.Kahvaltı yapmayacaktım.Formamı giyip,telefonumu çantama attım.Hızlı adımlarla evden çıktım.Ayza ile karşılaşmak istemiyordum.Ona kırgındım,beni kaldırmıştı.
Okula doğru yürürken fazlasıyla stres yapmıştım.Herkes bana soru soracaktı.Neden okula gelmedin?Kaç gündür nerelerdesin?Ve daha fazlası..Bunların hiçbirini duymak istemiyordum.Okula gelmiştim,derin bir nefes aldım.
Kapıdan girmek üzereydim ki bir anda durdum.Tam karşıda Karan bankta oturmuş gülümseyerek buraya bakıyordu.Sinirle başımı diğer tarafa çevirdim.Pislik!
Acaba bugün beni neler bekliyor?
***
Merhaba😊Bölümü nasıl buldunuz?Yorumlarınızı merakla bekliyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇARESİZ
Ficção Adolescente"Öp beni" "Ne! " Başını bana çevirdi. "Duydun, öp beni. " Dediklerini yapıyordum evet ama bu fazlaydı. Ben bunu yapamazdım. Başıma karşıya çevirdiğimde ne yapmaya çalıştığını anlamıştım. Tam karşıda Arel oturuyordu. Öfkeli gözlerini üzerimize dikmi...
