CHAPTER TWENTY
_
"Dare to touch my girl and you will fucking taste hell..."
Lahat napako sa kinatatayuan nang marinig ang malamig na boses na iyon. Natahimik ang lahat at bahagyang napanganga. Takot naman ang nakikita ko sa mga mata ni Vannah maging ang dalawang alipores nito.
Humawi ang mga tao sa may pintuan kaya doon napunta ang atensyon ko. The owner of that cold voice emerged from the crowd.
He stood almighty on his school uniform. Three buttons of his shirt were open, allowing everyone to gawk at his smooth and muscled chest. His face was stern, rigid, and cold. His forest green eyes show unkindness but when his eyes landed on me, his mode quickly changed. His eyes soften and it shows modesty?
"Hi, Wowo ko," he greeted me with a shy smile but it quickly disappeared when he saw my swollen cheek. "Who the hell did that to you?!" He growled.
Tinuro ko si Vannah na agad nanlaki ang mga mata at napaatras. Nilingon siya ni Gab, wala pa siyang sinasabi pero bigla nalang umiyak ang babae.
"I-I'm sorry, Gab! I'm sorry..." She trembled in fear as tears keep streaming down her face. She's genuinely frightened but I did not even see the sincerity in her eyes. Kumbaga, plastic.
Kumuyom ang mga kamao ni Gab at masama siyang tinignan. I was slightly shocked when Vannah suddenly on her knees, begging.
"S-sorry...sorry, sorry, Gab! Please have mercy on me!" she pleaded.
Inikot ko ang mga mata habang nanonood sa ka-dramahan niya. This woman deserves an Emmys.
"Linisin mo ang buong CR ng mga Seniors. Gusto ko saktong alas singko ng hapon ay tapos mo na ito, naiintindihan mo?" sabi ni Gab.
Sunod-sunod itong tumango bago tumayo at takot na takot na tumakbo palabas ng classroom. Sumunod agad sakanya ang dalawang alipores. Nang ma-iwan ang mga tsismosa ay tinaasan ko sila ng kilay na agad nagsi-alisan at nagkunwaring walang nangyari.
Binalik ni Gab sa akin ang tingin, agad bumalatay ang pag-aalala sa mukha niya. "Wowo, your cheek is swollen. Dalhin na kita sa clinic," he offered.
Was my cheek really that bad?
Mabilis kong kinuha ang salamin sa bag at tinignan ang mukha. Namumula at namamaga nga ang pisngi ko. Kailangan ko itong agapan dahil kung hindi paniguradong mangi-ngitim ito at papangit pa ako. Tss. Letcheng, Vannah, may araw din siya sa akin.
"I can handle," sabi ko bago binalik ang salamin sa bag at naglakad palabas ng classroom pero mabilis na humirit si Gab.
"No. I insist. Sasamahan kita sa clinic. I'm worried about your cheek."
"Kaya ko na. 'Wag ka nang sumama."
"Sasama pa rin ako!"
"Hindi na nga!" Ang kulit din ng isang 'to. Hindi talaga marunong umintindi ng hindi. Akala ko tumigil na siya pero nang makalabas ako ng classroom ay nagsalita ito. Nakasunod na sa akin.
"Sasamahan kita, Wowo! Sasamahan kita! Sasamahan kita!" he sang like an annoying kid on the field trip. Nilingon ko ito at nakitang sinu-sway pa niya ang mga braso sa hangin.
This man is crazy.
Sayang lang, gwapo sana pero katulad din ng mga Crane ang takbo ng utak. Hindi pa ako sure kung sino ang mas malala sakanila.
BINABASA MO ANG
The Badass Babysitter Vol.1 ✓
Humor[THE BADASS BABYSITTER] Para sa isang Presidente ng bansa, malaki ang expectation nito sa mga anak niya. You should be the best for him to be proud of you. Pero iba ang expectation ng Ama ni South sa kanyang anak. Para sakanya, wala siyang aasahan s...
