The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 3

Ze bonden mijn armen achter mijn rug met een stuk touw, en duwden me op de grond.
De tranen stroomden mij over mijn wangen.
ik probeerde nog weg te komen, maar ze hielden me stevig op de grond.
"Zo, laten we is kijken wat er allemaal in haar rugtas zit" zij Katherina met een gemene grijns op haar gezicht.
Ze keerde mijn tas ondersteboven, en al mijn spullen vielen eruit.
Ze pakte mijn portemonnee op.
"We hebben buit jongens!" zij Katherina.
Ze haalde een briefje van 50 euro uit mijn portemonnee.
"En een pinpas..." mompelde ze.
Ze bukte zich en greep me bij mijn keel.
"Hoeveel staat erop?" siste ze.
Ik hield mijn lippen stevig op elkaar.
Ze kneep harder in mijn keel, zo hard dat ik amper lucht kon krijgen.
"Ik zij, hoeveel staat erop!"
"250... 250 euro"stamelde ik.
Ze liet me los en smeet me weer op de grond.
"geef me je pincode!" beval ze mij met een woeste ondertoon in haar stem.
Oke.
Genoeg.
Dit zou ze echt niet te weten krijgen.
Ik hield mijn lippen stijf op elkaar, en ik was vast besloten om dat zo te houden.
"Zozo, de baby wil niet praten? Als je niet luistert naar woorden, misschien luister je dan wel naar daden" zij ze, en ze stompte me in mijn maag.
1 keer... 2 keer...
De jongen kwamen er nu ook bij en begonnen mij in mijn ribben te schoppen.
Ik kon niet meer bijhouden hoeveel schoppen het waren, of hoelang ik daar al lach, mijn hoofd tolde, en ik kon elk moment flauwvallen.
"Stop!" zij Jolien.
"Als we haar pincode willen, moeten we nu stoppen anders raakt ze nog bewusteloos"
Ze stopten abrupt met schoppen, en Katherina trok mij aan mijn haar omhoog.
"Nou, ga je het nog vertellen of niet? Wij kunnen nog wel even door hoor..." zegt Katherina en een geniepig lachje verschijnt om haar mond.
"2...2257" kon ik er nog moeizaam uit krijgen en ik liet me vermoeid op de grond vallen.
"Hey Kath! Kijk is wat ik tussen haar spullen heb gevonden!" onderbrak Sanne Katherina en ze gooide een boekje naar haar toe.
Katherina wendt zich van mij af, en raapt het boekje op.
Mijn hart stopt even met kloppen.
Mijn dagboek!
Alsof het nog niet erger kon worden.
"Ahh... Een dagboek!" krijst Katherina
"Ach wat schattig!" zegt ze sarcastisch.
Ze begint geamuseerd door mijn dagboek heen te bladeren.
Ik wil haar tegenhouden, maar ik word weer op de grond gedrukt door de jongens.
"Ach kijk hier bij haar bucketlist: dat iemand van me houdt" hoonde ze en er klonk veel verachting in haar stem.
Ze greep me bij mijn kin en ze kwam heel dichtbij.
"Er zal nooit iemand van jou houden" siste ze.
"Denk je echt dat een jongen op zo'n lelijk, kinderachtig rot kind zoals jij zou vallen? Jij zal nooit geliefd zijn" siste ze.
"Zelfs je ouders houden niet van je..."
Ik hoorde allemaal gelach om me heen, en ik begaf mij in een roes, waarin ik niet meer wist wat ik deed.
Er lag een spijker op de grond, en ik sneed me los.
En toen gebeurde het.

Ik gaf een klap  in haar gezicht.

Ik, Elisa Baker, gaf Katherina van Leiden een klap in haar gezicht.

En ik wist dat ik daarvoor zou boeten.

Maar wat er nu gebeurde, brak mijn hart.
•
Hallo allemaal.
Een behoorlijk heftig hoofdstuk dit keer.
Ik weet het, maar het was wel nodig om het verhaal goed te laten verlopen.
Wat vonden jullie ervan?

Hananasje5