The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 40

Ik staar hem aan in zijn bruine ogen, maar hij kijkt niet naar mij.
Hij kijkt dwars door me heen.
Zijn ogen staan leeg, en die vrolijke twinkeling is helemaal weggestorven.
Hij staat daar, met een vol krat bier, en ik wil niet weten wat hij ermee gaat doen.
Jaiden.
Ik wend mijn ogen af, hem aankijken doet zo veel pijn.
Alle beelden gaan door mijn hoofd van wat er allemaal wel niet kan gebeuren.
Ik probeer op te staan, ik wil hier weg.
Maar ik kan het niet.
Ik voel hoe ik meegetrokken word in een steegje, en het volgende moment voel ik twee warme lippen op de mijne.
Beelden flitsen door mijn hoofd, beelden van hoe hij het uitmaakte.

"Wat heb ik dit gemist." glimlacht ik tegen zijn lippen.
Als door een stroomstoot trek hij zich terug uit onze kus en zet mij neer.
"Wat is er?" vraagt ik verbaasd.
Hij legt zijn handen op mijn wangen.
"Ik... Ik weet niet hoe ik het moet zeggen." fluister hij.
"Zeg dan niets." zeg ik en ik wil hem weer gaan zoenen, maar hij houd mij tegen.
"Nee, dat kan niet. Ik moet dit doen." Ik rukt mij los uit zijn handen en doe argwanend een stap naar achter.
"Vertel het dan nu." zeg ik, en er klinkt iets verbitterd in mijn stem.
"Ik, ik maak het... Uit."

Een luide snik verlaat mijn mond, en Stephan kijkt me bezorgd aan.
Hij zegt niks maar trekt me in een knuffel.
"Je denkt nog veel aan hem, is het niet?" Fluistert hij in mijn oor.
Het enige wat ik eruit krijg is een luide snik, en die zegt al meer dan genoeg.

Ik denk aan hem elke dag. Als ik opsta en als ik naar bed ga, als ik blij en als ik verdrietig ben.
Als ik denk aan de leuke herinneringen komt er een glimlach op mijn gezicht, maar als ik terugkeer naar de realiteit barst ik altijd in snikken uit.
Ik denk aan hem, altijd.

"Maar je moet hem vergeten, als jij het niet wil, doe het dan voor mij." Hij drukt een kus op mijn wang en stapt dan achteruit.

"Want ik wil wel met je verder, want ik hou van jou."

Tintelingen verspreiden zich over mijn hele lichaam bij het horen van die woorden.
Ik haal diep adem en weet er uiteindelijk toch iets uit te krijgen.
"Ik weet het, maar hij was mijn eerste liefde en hij... Hij..."
Ik kan het niet uitspreken, en een traan rolt over mijn wang.
Hij geeft mij een bemoedigend knikje en ik weet mezelf in te houden.

"Ik heb gewoon tijd nodig om alles helemaal te verwerken, en ik heb ook afleiding nodig. Maar toch wil ik met je verder want ik hou ook van jou, echt waar."

Het heeft me veel moeite gekost om dat er uit te krijgen, maar ik heb het gedaan.
Hij stapt naar voren en drukt direct zijn lippen op de mijne.
Even haalt hij ze ervan af.
"Vanavond gaan wij iets leuks doen." Fluistert hij voordat hij zijn lippen weer op de mijne drukt.
Een opgelucht gevoel overstroomt mij, want ik heb de waarheid gezegd.
En diep van binnen weet ik dat ik de goede keuze heb gemaakt.

Wie had gedacht dat je gevoel zo fout kon zijn...

•

*Kwaadaardig lachje*...

Halloooo
Wat vonden jullie ervan?
En wat vinden jullie van die flashbacks, wel of niet meer doen?

Love you all ❤