The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 35

"hai, ik ben Stephan."

Dit is niet waar...
"Stephan, zoek maar een plekje, dan kunnen we verder met de les." Zegt mevrouw de Witte als ze iets opschrijft op het bord.
Zijn ogen dwalen door de klas, en als hij mij ziet licht er iets op in zijn ogen.
Met een verbaasde blik kijkt hij naar me.
Ik zit, zoals gewoonlijk, alleen dus hij loopt met een glimlach naar me toe.
"Niet verwacht jou hier te zien" fluisterde hij als hij naast me komt zitten.
Hier was ik al bang voor...
"Wat doe je hier?" Vraag ik verbaasd, en misschien iets harder dan de bedoeling was.
"Ik zou verhuizen, weet je nog? Ik had alleen nooit verwacht dat dat jou kant op zou zijn..."
Ik reageer niet en staar voor me uit.
Ik probeer op te letten in de klas, maar het wil niet lukken.
Wat zou Katherina nu van me denken? En Jaiden...
Voorzichtig kijk ik naar rechts, en zie Katherina smoezen met Sanne. Ze kijkt af en toe naar mij, en ze heeft een vuile glimlach op haar gezicht.
Wat ze nou weer in haar schild voert...
Ik let er niet op en kijk verder de klas in.
Achter Katherina en Sanne zit Jolien.
Ze staart maar een beetje voor zich uit.
Zij is eigenlijk altijd degene die alleen zit...
Eigenlijk heb ik wel een beetje medelijden met haar.
Ze heeft je gepest! Dan ga je toch geen medelijden met haar hebben?
Ik schud de gedachte van mij af en ga verder.
Maar als mijn ogen Jaiden bereiken en onze blikken elkaar kruisen, schrik ik.
Zijn blik staat bedroefd, afwezig, boos.
Er zijn zo veel emoties te lezen in zijn ogen, en als hij me bijna smeekend aankijkt moet ik mijn blik afwenden.
Ik voel me zo schuldig, maar tegelijkertijd moet ik dat niet doen.
Hij is tenslotte degene die mij verlaten heeft...
maar ik hou van hem.
onbewust rolt er een traan over mijn wang, die ik snel weg veeg.
"Hé, Elisa. Wat is er?" Vraagt Stephan en hij stoot me zachtjes aan met zijn schouder.
Tuurlijk, hoe kon hij het missen...
"Niks, ik had een vliegje in mijn oog." Lieg ik.
Hij kijkt me raar aan, maar hij is zo slim om geen vragen te stellen.
De rest van de dag gaat heel traag voorbij, maar als het verlossende geluid van de bel klinkt, kan ik niet snel genoeg wegkomen.
Als ik bij mijn kluisje aankom en mijn jas aantrek, voel ik een klopje op mijn schouder.
Als ik me omdraai, kijk ik recht in de mooie ogen van Stephan.
"Hai" zeg ik, niet wetend waar ik mijn handen moet laten.
"Hey"zegt hij en hij komt wat dichterbij.
"Wa- wat is er?" Vraag ik stotterend.
Hij is nu heel dichtbij en ik voel zijn adem op mijn oor.
"Ik wou je even zeggen dat ik je gemist heb." Zegt hij zacht waardoor ik kippenvel krijg.
Hij geeft een kusje op mijn wang, en loopt dan weg.
En net op dat moment zie ik Jaiden staan.
Hij staart me aan, en zijn blik is vol pijn.
Snel loop ik naar buiten.
Ik mis hem zo...
Maar als ik mijn fiets wil pakken, word ik opeens naar achter getrokken.
Voordat ik het weet, sta ik met mijn rug tegen de muur en kijk ik recht in de gifgroene ogen van Katherina.

"Wij moeten praten." Sist ze.

•

HAAAAIIII

DRAMA IS ON ITS WAY....
ik ben bang.... Dat we het einde naderen van dit boek.
*Snik snik*
Okey ik overdrijf de beetje.
Ik denk dat we de 50 hoofdstukken wel gaan halen...

Love you all ❤
Hananasje5