The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 5

Pov. Jaiden

Daar ligt ze.
Bewusteloos.
Ik zie hoe het ambulance personeel haar op de brancard tillen en haar in de ambulance rijden.
Ik heb nog nooit zo'n erge drang gevoeld om bij iemand te zijn.
Nog nooit.
Ik wil er achteraan rennen, maar ik kan het niet.
Waar heeft zij dit aan verdiend?
Zij heeft hun toch nooit iets misdaan?
Ik zie hoe Katherina en haar groep verdwijnen op de achterbank van 2 politie auto's.
Opeens krijg ik een hele erge haat aan hun.
Ik wil dat zij dezelfde pijn voelen, als dat Elisa heeft gevoeld...
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik met mijn voet tegen een boekje aanstoot.
Er zitten wat brandvlekken in, en er zijn wat pagina's uitgescheurd.
Pas nu vallen mij alle blaadjes op die hier in het rond liggen, en het vuurtje met verbrande papier resten.
Ik begin te koken van binnen.

Mijn haat aan hun is nu compleet.

Ik raap alle blaadjes voorzichtig op, en ik probeer zo veel mogelijk te redden.
Dan valt mijn oog op een blaadje.
'Mijn bucketlist' staat erop.
Het is een behoorlijk lange lijst...
Ik kan het niet laten om het even vlug door te lezen, voordat ik het voorzichtig tussen het boekje stop.
Ik besluit om het boekje mee te nemen, en stop het in mijn tas.
Dan kan ik het haar teruggeven als ze uit het ziekenhuis komt...
Ik ga naar meneer Roseveld toe, om te vragen of ik naar huis mag.
Hij knikt mij kort toe, en ik loop naar de fietsenstalling.

Pov. Elisa
Sirenes...
Allemaal stemmen om mij heen.
Zo veel stemmen...
En toen werd het langzaam weer licht voor mijn ogen.
Ik kan me totaal niet meer oriënteren.
Waar ben ik?
Mijn moeder zit huilend voor mij op het bed, en ze houdt mijn hand vast.
Als ik rechtop probeer te zitten, komt er een hevige pijn naar boven in mijn borst.
"Sstt.. Blijf maar rustig liggen, papa komt zo"
Zegt mijn moeder zacht.
En toen kwamen alle horror beelden weer in mij naar boven, en de tranen sprongen mij in mijn ogen.
Het trappen, het eindeloze trappen.
Het schelden en het slaan.
En... Mijn dagboek.
Mijn dagboek waarvan ik zo veel hield, het enige waar ik alles mee kon delen.
Nee, dit was geen droom, geen nachtmerrie, geen hersenspinsel, niets.
Dit was gewoon de keiharde realiteit.
De dokter kwam binnen, en hij zij dat ze een foto van mijn ribben willen maken, om te controleren of alles goed is.

Na de foto moesten we heel lang wachten, het leek wel uren te duren.
We werden de wachtkamer ingeroepen, en de dokter vroeg of we wouden gaan zitten.
Mijn vader was er inmiddels ook bij gekomen.
"De schade is minder erg als dan we hadden verwacht" begon de dokter.
"Om te beginnen is er 1 rib gebroken. Dit kan alleen worden genezen door veel rust. Daarom moet je ook de komende weken in een rolstoel zitten. Ook is een klein deel van de zenuwen beschadigd, waardoor je in de toekomst minder goed kan lopen. Dit is wel bij te werken met therapie." de dokter keek ons aan.
Ik heb niks meer meegekregen van het gesprek dat mijn ouders met de dokter hebben gevoerd, en ik werd teruggereden naar mijn kamer.
Ik kon nergens meer aan denken.
Mijn hoofd was leeg.
Een nutteloze ruimte in mijn bovenkamer.
Het enige wat ik nog wou was slapen, en heel ver weg drijven van de realiteit...
•
Hallo!
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?
Volgens mij niet een van mijn beste...
Ga ook even kijken bij het boek van Manon_ME 'escaping my life'
Ze heeft een hele leuke manier van schrijven, en ze heeft een heel erg leuk verhaal!
Doeiii
Hananasje5