The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 11

Pov. Jaiden

Wow.
Dat is het enige wat ik nu kan zeggen.
De hele rit naar huis ben ik stil.
Als ik thuis ben ga ik direct naar boven.
De blik op haar gezicht toen ze de kaarten kreeg, is meer waard dan al het geld van de wereld.
Ik ben nog meer vastberaden dan ooit.
Ik wil haar helpen.
Nee, ik moet haar helpen.
Ik schrijf alle dingen van haar top 10 op een lijstje.
Ik zal haar boek teruggeven zodra ik haar weer zie.
Ik kijk naar het volgende ding op haar bucketlist:
Huilen van het lachen en niet meer kunnen stoppen.
Hmm... Hoe ga ik dit doen?
Ik denk dat dit vanzelf moet komen.
Ik kijk verder.
Een zwerf puppy vinden en er voor zorgen. Zo kan ik hem helpen, en hij mij.
Ik kijk er lang naar.

Ze wilt gewoon een lichtpunt in haar leven...

Opeens heb ik een idee, En ik kan niet wachten om het uit te voeren.
Ik ga zaterdag direct naar haar toe, dan kan ik ook direct haar boek teruggeven.
Hoe meer ik bezig ben met mijn plan, hoe meer vertrouwen ik erin krijg...

Pov. Elisa

Ik spreid alle kaarten op mijn bed uit.
Maar mijn bed is niet genoeg, de grond is ook nog voor de helft gevuld.
Ik kijk er ademloos naar.
Al die kaarten...
Ik zie kaarten van leraren, leerlingen, ouders en van mensen die ik helemaal niet ken.
En dan zie ik zijn kaart.
Met rommelige, maar sierlijke letters staat er:
Voor Elisa, van Jaiden.
Ik pak de kaart op, en maak hem heel voorzichtig open.
Ik lees hem door.
En nog een keer.
En nog een keer.
Ik lees de woorden wel 10 keer, en ik bewaar de woorden als een kostbare schat in mijn hart.
Ja deze woorden, deze woorden zijn alleen voor mij bestemd.
Het zijn niet hele tedere of bijzondere woorden, maar toch betekenen ze zo veel voor me.
Ik leg de kaart in mijn nachtkastje.
Ik keer me weer om naar al die kaarten.
Hoe hard ik het ook probeer, ik kan ze echt niet tellen, het zijn er zo veel...
Wacht.. Wat?
Mijn dagboek!
Ik haal mijn nachtkastje overhoop, maar ik vindt hem nergens.
Dan zie ik al die verschrikkelijke beelden weer voor me.

Ze lachen...
Ik zie hoe het dagboek op de grond valt, en dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Een traan rolt over mijn wangen.
Mijn dagboek, mijn leven, weg.
Mijn dagboek waarin ik de afgelopen jaren mijn hart en ziel in heb gestoken, is weg.
Voor altijd...

Maar er komt geen stortvloed van tranen.
Alleen die ene traan.
Ik voel dat er iets is veranderd in mij.
Iets, wat ik helemaal niet verkeerd vindt...
•
Hallooww mensennn!!
Niet zo'n lang hoofdstuk dit keer, maar misschien post ik er vanavond nog wel een;)
Want we hebben wat te vieren...
Ik ben zooo close bij de 500 reads!
Bedankt voor al jullie steun.
Ik ben onlangs ook een cover wedstrijd begonnnen, ik zou het leuk vinden als je er aan mee deed!
Byeee