The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 9

Pov. Elisa

Vandaag krijg ik mijn eerste therapie.
Ik lig nu al 5 dagen in het ziekenhuis, en ben in die tijd nog geen één keer uit mijn bed geweest.
Ik ben bang, heel erg bang.
Wat als ik nooit meer zou kunnen lopen?
Er is nog hoop, de dokter heeft het zelf gezegd...

Waar heb ik deze ellende aan verdiend?
Waarom is het leven zo wreed?
Waarom zijn er mensen die het zo goed hebben, en mensen, zoals ik, die gepest en mishandeld worden?
Maar ik heb het nog goed vergeleken met arme mensen, ongeneselijk zieke mensen, onderdrukte mensen...
Ik zucht diep.
Wat is er toch mis met deze wereld...
Ik heb geen tijd meer om te piekeren, want mijn moeder komt samen met de fysiotherapeut binnen.
"Ben je er klaar voor?" vraagt de vrouw, en ze glimlacht naar mij.
Ik knik, en schuif voorzichtig in mijn rolstoel terwijl mijn moeder me een handje helpt.
Ik word gereden naar een aparte kamer in het ziekenhuis.
Binnen staan heel veel spullen.
Yogamatjes, gewichten, loopbanden en nog meer dingen waarvan ik niet weet wat het zijn.
Mijn moeder zegt me gedag en gaat in de wachtkamer zitten.
"Zullen we beginnen?" vraagt ze vriendelijk en ik knik.
Ze rolt me eerst naar een speciale stoel , en ik ga er voorzichtig in zitten.
"Eerst gaan we wat testen doen met je benen, zodat ik kan kijken wat er moet gebeuren, daarna gaan we oefenen met het staan."
Ze tilt mijn linkerbeen voorzichtig op.
Eerst valt de pijn wel mee, maar als ze mijn been recht wil doen, vertrekt mijn gezicht van de pijn.
Ze knikt en doet hetzelfde met mijn rechterbeen, die iets minder pijnlijk is als het andere been.
We doen nog een paar testjes, en dan haalt ze 2 steunen tevoorschijn.
"Pak je maar voorzichtig vast aan de steunen, en probeer dan voorzichtig rechtop te komen. Ik zal je helpen."
Ik pak de steunen zelfverzekerd vast, maar zodra ik wil gaan staan zakt de moed me in mijn schoenen.
Er stroomt een onbeschrijfelijke pijn door mijn benen heen, en ik zak direct weer in de stoel.
Ze moedigt me aan om het nog een keer te proberen, maar na een paar keer proberen zegt ze dat ik mag stoppen.
Ze geeft me wat oefeningen mee die ik elke dag moet doen, en brengt me dan naar mijn moeder.
Ze praten nog wat, maar ik hoor er niks meer van.
Ik zal nooit meer kunnen lopen...
Ik zal nooit meer kunnen lopen...
Ik blijf het in mijn hoofd herhalen, net zolang totdat ik het zelf ga geloven.

Pov. Jaiden

Moet ik wel gaan?
Kan ik het niet laten bezorgen?
Nee Jaiden, jij gaat er zelf heen.
Jij gaat het nu niet verpesten alleen omdat jij niet durft.
Je doet dit voor haar, weet je nog?
Als ik mezelf eindelijk helemaal heb overgehaald, pak ik al mijn spullen bij elkaar.
Ik ben vanmiddag naar de bloemenzaak geweest om een mooie bos bloemen te kopen.
Ik pak de bloemen, de kaart die ik heb gekocht, en... de rest van de kaarten.
Ik word door mijn moeder gebracht.
Ik ben op dit moment heel erg blij dat ze geen vragen stelt.
Het is ook wel een beetje raar dat ik zomaar iemand waarmee ik niet veel omging bloemen in het ziekenhuis ga brengen...
Als we bij het ziekenhuis zijn, stap ik uit.
"App me maar als je klaar bent, ik moet nog even naar de stad." zegt mijn moeder tegen mij.
Ik knik en loop het ziekenhuis binnen.
Ik loop naar de balie.
"Ik kom voor Elisa Baker" zeg ik tegen de mevrouw achter de balie.
Kamer 125, 2e verdieping en dan rechts, zegt ze en ze wijst me de weg.
Ik loop naar de lift, en enkele seconden later stap ik er weer uit.
Ik kijk om me heen.
122, 123, 124... 125.
Ik sta voor haar kamer.
Opeens begin ik enorm aan mezelf te twijfelen.
Had ik ze niet beter kunnen laten bezorgen? Straks komt ze erachter dat ik het allemaal heb bedacht...
Ik druk de gedachten koppig uit mijn hoofd, en met al mijn moed klop ik op de deur.
"Binnen" hoor ik een zachte vrouwenstem zeggen.
Ik haal diep adem en druk dan de deur open.
Daar ligt ze, met haar zijde zachte bruine haar en haar betraande, helderblauwe ogen.

"Hey"

•
Hallo allemaal!
Okey...
Ik heb al bijna 300 reads!!
Ik kan het echt niet geloven!
Bedankt iedereen!
Om dit te vieren heb ik een extra lang hoofdstuk voor jullie ;)
Ik hoop dat jullie het boek nog leuk vinden!
Doeggg!
Hananasje5