The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 7

Ik ben nu op school.
Ik ben eigenlijk best zenuwachtig.
Vandaag ga ik vragen of school een oproep wil doen voor de kaarten.
Wat nou als niemand er een inlevert?
Maar eigenlijk heb ik er ook best wel vertrouwen in.
De enige mensen die haar echt pesten, zijn Katherina en haar groep.
Alle anderen werden door hun onder de duim gehouden.
Katherina en haar groep hebben hun verdiende loon wel gehad, denk ik bij mezelf.
Ik had gehoord dat ze een taakstraf hadden gekregen, en een week geschorst werden.
Zenuwachtig loop ik naar de conciërge.
"Meneer, ik heb een vraag."
Hij kijkt mij vragend aan.
"Ehh.. Zou het een optie kunnen zijn als de school een oproept plaatst om kaartjes in te leveren voor Elisa Baker, die nu in het ziekenhuis ligt?" zeg ik in 1 ademteug.
"Ja hoor, wat een leuk idee! Heb jij dat bedacht?" vraagt de conciërge belangstellend.
"Euhh nee, met de klas" zeg ik.
ze mogen niet weten dat ik het heb bedacht...
"Is goed. Moet ik erbij zetten dat het idee van jullie klas komt?" vraagt hij.
"Nee hoor!" zeg ik snel.
Hij kijkt me vragend aan, maar zegt toch dat hij het zo snel mogelijk zou regelen.
Opgelucht loop ik de klas in.
Dit moet lukken!

Pov. Elisa

Ik wrijf in mijn ogen.
Ik kijk op de klok, het is half 11.
Heb ik zo lang geslapen?
Pas dan zie ik mijn moeder die in de hoek van de kamer een boek aan het lezen is.
Ze kijkt op en als ze ziet dat ik wakker ben, glimlacht ze naar me.
"Hé lieverd, lekker geslapen?" vraagt ze.
Ze klinkt zo anders, zo... breekbaar.
"Wel goed" mompel ik.
Ik probeer rechtop te zitten, maar ik ga direct weer liggen.
Mijn gezicht is vertrokken van de pijn.
Mijn moeder kijkt mij bezorgt aan.
"Zij hebben hun verdiende loon gekregen" zegt ze.
Wat? Ik begrijp het niet, ik...
Ik kijk haar vragend aan.
"Die pesters, ze hebben een taakstraf gekregen en ze zijn een week geschorst van school."
Geschorst van school? Was het zo erg dan...
En dan begint mijn moeder te huilen.
"Ach lieverd, het spijt ons zo. We hadden er meer voor je moeten zijn. Ik had nooit in de gaten dat je zo gepest werd, ik..."
"Mam, het geeft echt niet. Ik had naar jullie toe moeten gaan."
De tranen prikken achter mijn ogen.
Ze loopt naar me toe en neemt mij in haar armen.
"Dit zal nooit meer gebeuren" fluistert ze in mijn oor.
Ze wiegt mij in haar armen.

Wat heb ik dit toch gemist...
•
Hallo!
Wat vonden jullie ervan???
We hebben bijna de 100 reads gehaald!!
Bedankt allemaal!!
Byeee
PS. Sorry voor het kortere hoofdstuk;)