The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 12

Pov. Jaiden

Vandaag is het zaterdag.
En dat betekend...
Dat ik weer naar Elisa toe ga.
Ze weet niet dat ik kom, maar ze had me verteld dat ze altijd 's ochtends en 's avonds bezoek krijgt.
Ik ga dus deze middag.
Ik werk snel een broodje naar binnen, en loop richting de deur.
"Doei mam!" roep ik voordat ik naar buiten ga.
Maar als ik buiten sta loop ik ook direct weer naar binnen.
Nou moet ik haar boekje niet vergeten... denk ik bij mezelf en ik sla mezelf voor mijn hoofd.
Ik ren weer naar boven, pak het boekje en ren weer naar beneden. Ik ga snel naar buiten.
Nou moet ik die bus niet missen, scheld ik binnensmonds.
Ik ga met de bus zodat ik niet gebracht hoef te worden door mijn moeder.
Ik kan nog net de bus instappen, voordat de bus wegrijdt.
Ik plof neer op een lege plek, maar dan stopt mijn hart even met kloppen.
Katherina zit 2 rijen voor mij...
Ik probeer me zo veel mogelijk te verschuilen zodat ze me niet ziet.
Als de bus eindelijk stopt, wacht ik tot Katherina is uitgestapt.
Als het eindelijk veilig is, ga ik naar buiten.
Ik zie haar richting de stad lopen.
Gelukkig, ze heeft me niet gezien...
Opgelucht loop ik richting het ziekenhuis.
Als ik binnen ben, loop ik naar de balie.
Als de mevrouw achter de balie mij ziet, glimlacht ze.
"Zelfde kamer als de vorige keer" zegt ze en ze knipoogt naar me.
Ik word rood en loop snel naar de lift.
Als ik voor de deur sta, haal ik diep adem en klop aan de deur.

Pov. Elisa

Er wordt aan de deur geklopt.
Mijn hart maakt een sprongetje.
Zal het...?
"Binnen!" roep ik.
De deur gaat open.
"Hey" zegt hij en hij steekt zijn hand verlegen op.
Ja, het is hem!
"Hey!" zeg ik en ik kijk hem in zijn ogen, maar ik moet mijn blik al gauw afwenden.
Zijn ogen zijn zo mooi...
Ik schuif een stukje op en klop uitnodigend op mijn bed.
Hij komt naast me zitten.
"Hoe gaat het met je?" vraagt hij een beetje hulpeloos.
"Wel Oke..." zeg ik zacht.
Dan valt hem de blauwe, nu bijna paarse plekken op mijn arm op.
Hij gaat er met zijn hand naar toe, en raakt ze heel voorzichtig aan.
Dezelfde tinteling die ik een paar dagen geleden had raast weer door mijn lichaam.
"Doet het nog pijn?" vraagt hij terwijl hij met zijn vinger over de blauwe plek gaat.
"Soms nog wel, maar wel minder als eerst."
Hij bekijkt me van top tot teen, en ik voel me een beetje ongemakkelijk.
"Waarom, waarom zou iemand jou kwaad doen? Ik bedoel..." zegt hij, volgens mij meer tegen zichzelf.
Ik kijk hem vragend aan, maar hij schud afwerend met zijn hoofd.
"Ik... Ik wou je nog bedanken voor die kaarten. Ik heb dat volgens mij nog niet echt gedaan"
Zeg ik een beetje beschaamd.
Hij knikt mij met een glimlach toe.
"Ehh trouwens, hier." zegt hij en hij drukt een boekje in mijn hand.
Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde.
Mijn dagboek!
"Bedankt! Maar hoe kom je er eigenlijk aan?" vraag ik.
Hij verteld mij over hoe hij zag wat er gebeurde en dat hij mijn dagboek vond, en toen mee had genomen.
"Dankje..." zeg ik nogmaals.
Zonder hem zou ik er misschien wel veel slechter aan toe zijn...
"Geen dank, maar eh.. Zou ik misschien je nummer mogen? Als je het niet wil hoeft het niet hoor." hij laat zij bruine lokken voor zijn ogen hangen.
"Tuurlijk!" zeg ik met een glimlach en ik geef hem mijn nummer.
Dan wordt er op de deur geklopt.
"Het bezoek uur is bijna voorbij!" horen wij een vrouwenstem roepen.
"Ik denk dat ik maar moet gaan..." hij glimlacht naar me.
Ik knik.
Hij loopt naar de deur toe, maar hij stopt vlak voor de deur en draait zich om.
"Je bent echt een aardig meisje" zegt hij voordat hij achter de deur verdwijnt.

Een aardig meisje...

Ja, alles zal nu beter worden.
•
Hallo mensen!
Ik kan het niet geloven...
Ik zit al bijna op de 600 reads!
Heel erg bedankt allemaal!
Een wat langer hoofdstuk voor jullie dit keer ;)