The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 20

Pov. Elisa

Ik was zo enthousiast dat ik me geeneens afvroeg van wie ik dit had gekregen, maar daar werd het nu zo langzamerhand wel tijd voor.
Wie zou het kunnen zijn?
Ik heb het nooit aan iemand verteld, of toch...
Dan herinner ik het me weer.
Ik heb het aan Jaiden verteld...
Zou het zo kunnen zijn...?
Maar direct schud ik die gedachte weer van me af.
Hij was de laatste dagen zo afstandelijk...
Maar ik koesterde stiekem nog steeds de hoop dat hij het wel was, en dat liet een klein fonkje in mij achter.
Ik schrok op van gerommel aan de deur.
Mijn moeder stapte binnen.
"Hé schat!" riep ze, en dat was een teken voor mij dat het moment was aangebroken...
"Hoi mam, ehmm zou ik je wat mogen vragen?"
Nieuwschierig ging ze naast me zitten.
Ik drukte de envelop in haar handen.
"Hier, lees het zelf maar."
Gespannen wachtte ik af terwijl ze de brief grondig doorlas en de rest van de inhoud bekeek.
Toen ze uiteindelijk klaar was, legde ze de envelop weer op de tafel.
"Nou, ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet denken. Heb je enig idee van wie dit kan zijn?"
"Nee." loog ik.
Ik wou immers geen valse hoop krijgen...
"Hmm, ik zal er over nadenken." zij ze, en daarmee was het gesprek afgesloten.

Pov. Jaiden

Ik zat op de bank een beetje TV te kijken, toen ik mijn mobiel hoorde piepen.

Elisa: hey, ehhmm mag ik je wat vragen?

Snel antwoorden ik terug.

Ik: tuurlijk!

Elisa: nou het klinkt misschien een beetje raar, maar wat zou jij doen als je 2 vliegtickets kreeg van iemand die je niet kent?

Een glimlach speelde rond mijn mond. Ze heeft de kaarten dus gekregen...

Ik: ik zou ze gebruiken!  Wat kan er nou gebeuren..

Elisa: echt? Dankje! Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten!

Ach, wat houd ik toch van dit meisje.
En hierdoor besefte ik dat ik hetgeen moet doen wat mijn hart zou breken, puur om die reden.

Ik: ik vroeg me af, zou je na schooltijd af kunnen spreken...?

Elisa: ja tuurlijk! Tot dan!

toen was ze offline.

Een traan rolde over mijn wang.
Maar nu moet ik toch echt naar school...

Eenmaal op school aangekomen, reed ik mijn fiets in het fietsenrek.
Katherina is nu al een paar dagen terug, en er is nog niets gebeurd.
Ik hoop dat dat zo blijft...

Oeps, te vroeg gedacht.

Ik voelde lange nagels prikken in mijn nek.
Ik werd meegesleurd naar een hoekje, en toen ik me omdraaide, zag ik haar staan.
Ze komt heel dichtbij, zo dichtbij dat ze bijna met haar lippen mijn oor raakt.
"Je hebt mijn brief toch wel gehad?" sist ze in mijn oor.
Ik knik slechts.
"Pas op, anders gaan er erge dingen gebeuren." zegt ze en ze glijdt met haar hand naar mijn keel.
"En zowieso, wat doet zo'n knappe jongen als jij met zo'n meisje als zij? Je verdient toch veel beter..."
Haar greep verminderd.
Ik voelde haar lippen tegen mijn oor en ze ging nog dichter bij me staan.
Ze ging met haar lippen langzaam naar beneden, maar ik schudde haar hevig van mij af.
"Waag het om nog een keer zo over haar te praten." er klonk wat gevaarlijks in mijn stem.
"Als ik jullie nog 1 keer samen zie, dan..." ze greep me bij mijn keel, keek me diep in mijn ogen en liep toen weg.

Ik had de hele dag nog getwijfeld, maar nu wist ik dat ik dit moest doen.

Voor haar.

•
Hoii jongens,
Ik kan het niet geloven....
We hebben de 2k gehaald!
Het ging zo snellll
Bedankt voor al jullie steun!
En zoals altijd zou ik graag willen weten wat je van dit hoofdstuk vondt.

Byeeee